Ο Judge Rock σταχυολογεί τους αγαπημένους του δίσκους από το 2020, παρουσιάζοντας πέντε από αυτούς κάθε βδομάδα.
Για όσους ακούν μουσική, η λίστα με τα καλύτερα της χρονιάς είναι ιερός θεσμός. Κάθε μέσο που σέβεται τον εαυτό του οφείλει να έχει από μία. Παλιά μάλιστα ήταν εκτεταμένες και πολυποίκιλες: η λίστα με τα καλύτερα LPs, με τα καλύτερα singles, τον καλύτερο τραγουδιστή, κιθαρίστα, ντράμερ κλπ. Ευτυχώς αυτή η συνήθεια σύνταξης τέτοιων μακροσκελών καταλόγων σιγά – σιγά οδηγήθηκε σε -όχι και τόσο- φυσικό θάνατο (πόσα χρόνια να αντέξεις τον Edge, καλύτερο κιθαρίστα;). Η μόνη λίστα που επεβίωσε είναι αυτή των καλύτερων albums και σκοπεύουμε να την τιμήσουμε. Έτσι, θα σας παρουσίασω τα 20 αγαπημένα μου LP του 2020, 5 δίσκοι κάθε βδομάδα και πιθανώς και μία ακόμα λίστα έκπληξη.
Οφείλω να σχολιάσω τα κριτήρια επιλογής. Όπως σε όλα, έτσι και εδώ σημαντικό ρόλο έπαιξε η "γνωριμία". Όταν έχεις φίλο αξιόπιστο τον επιλέγεις. Τελεία. Δεύτερο δυνατό κριτήριο ήταν το "τι τραγουδούσα". Αυτό που το τραγουδάς έχει μπει ασυνείδητα μέσα σου και σε συνοδεύει, σε βαστάει. Αποτελεί αλάθητο κριτήριο ότι ο καλλιτέχνης βρίσκεται σε ευθεία επικοινωνία μαζί σου. Να σημειώσω ότι και η φιλία και η επικοινωνία είναι καθαρά υποκειμενικά κριτήρια και βαρέως σχετιζόμενα μεταξύ τους (σε μία γραμμική παλινδρόμηση o συντελεστής συσχέτισης των δύο μεταβλητών παίζει να είναι κοντά στο 0,8, δηλαδή το ένα κριτήριο "εξυπηρετείται" από το άλλο). Βέβαια, επειδή ο Judge Rock είναι αμερόληπτος (γελάει ο κόσμος!), δεν ήταν δυνατόν να μη βρουν θέση στη λίστα και κυκλοφορίες πρωτοεμφανιζόμενων καλλιτεχνών. Όχι από υποχρέωση, αλλά επειδή έχουν ανοίξει λογαριασμό. Το κριτήριο εδώ είναι ότι τους πουλάμε την αγάπη μας on credit. Θα μας ξεχρεώσουν στο μέλλον. Πάμε λοιπόν με την πρώτη 5άδα, πάντα αρχίζοντας από το τέλος. Είμαστε μάστορες του σασπένς!
20. SPORTS TEAM: HERE’S THE THING
Οι Sports Team, τα καλοντυμένα καλόπαιδα από το Λονδίνο, έκαναν το θαύμα τους: αφού μας είχαν στο περίμενε για κανα - δυό χρόνια εδέησαν να κυκλοφορήσουν τον πρώτο τους δίσκο, Deep Down Happy. Και ευτυχώς, μας κόλλησαν στον τοίχο. Χειμαρρώδες παλλόμενο μετα-πανκ με θεατρικές ερμηνευτικές καταβολές, από μια παρέα που καταχεριάζει όλους τους υποκριτές παλιόγερους (εμάς), ελπίζοντας κάποτε να μας μοιάσει. Οι Sports Team έχουν μία αγοραία αλητεία με έξω καρδιά ήχο, θυμίζουν Squid και Deeper αλλά είναι λιγότερο σφιχτόκωλοι. Επίσης ξέρουν να τραβάν τις μελωδικές τους γραμμές στα ύψη, όπως έκαναν κάποτε οι Strokes. Η φωνή του τραγουδιστή Alex Rice φλερτάρει με την ερμηνευτική τρέλα του David Τhomas και απολαμβάνω το ότι υποκρίνεται και του φαίνεται. Στο κάτω κάτω η μουσική είναι τέχνη, παράσταση, άρα η υποκρισία, με την πρωταρχική της έννοια, είναι ουσιώδης ποιότητα του καλλιτέχνη. Το τραγούδι που τους έκανε πασίγνωστους είναι το Here’s The Thing. Εκεί θα διαπιστώσετε όλα τα παραπάνω και επίσης θα νιώσετε την ανάγκη για μπαρότσαρκα, διασκέδαση και χαρά. Όπως είπα και πριν αν κάτι ξεχωρίζει σ’ αυτό το καταπληκτικό γκρουπ είναι η πανταχού παρούσα έξω καρδιά αίσθηση η οποία έρχεται σε δυναμική αντίθεση με την νιάου νιάου ίντι ευαισθησία, την DIY "ποιότητα" και τις ντάνσι προτροπές που μας κατακλύζουν και από τις οποίες θα προστατευτείτε μόνο αν διαβάζετε Judge Rock.
Ο Thomas Azier είναι από το Leiderdorp, ένα κοιμισμένο προάστιο του Ολλανδικού Leiden, κάτι σαν την Περαία της Θεσσαλονίκης, απλώς 20 φορές πιο καλάισθητο. Και είναι να απορείς πώς κατάφερε και χώνεψε όλους τους ήχους της γης, τους χτύπησε στο μίξερ και έβγαλε αυτήν την ηλεκτρονική industrial, α λα Suicide, κραυγή. Το Love Disorderly είναι το 4ο και ουσιαστικότερο του LP. Σε αυτό ο Azier καταφέρνει και σκαρώνει μία ηχητική δυστοπία που ώρες ώρες σκληραίνει ώρες ώρες μαλακώνει (θυμίζει μέχρι και Sylvian) με στόχο την βίωση της καθημερινότητας. Τωρα, την διευκολύνει; Θα σας γελάσω. Ακόμα και όταν ο ήχος του γίνεται απαλός και φαινομενικά φιλικός, η σύγκρουση καραδοκεί. Ένα ξινόγλυκο πολύτροπο avant guarde pop ηχούργημα, αντανάκλαση των ανατροπών του κόσμου μας και της βίωσης τους ανάλογα με τις προσλαμβάνουσες που έχει ο καθένας. Από τα albums για τα οποία δε θα ακούσετε τίποτα στα main εναλλακτικά δίκτυα. Το κακό με τον Azier είναι ότι αδυνατεί να απελευθερώσει τον ακροατή από την δυστοπία που περιέγραψα παραπάνω. Βέβαια ζητάω πολλά. Ποιο συγκρότημα/ καλλιτέχνης έχει καταφέρει να πιέζει, να εξηγεί και μετά να δίνει άφεση αμαρτιών; A μάλλον το βρήκα: αυτό που ακολουθεί στη θέση 18.
Ο Pedro The Lion, κατά κόσμον David Bazan, αυτή τη φορά αφήνει στην άκρη το all by myself και αποφασίζει να συμπορευθεί με 3 βαρβάτους μουσικούς, να (ξανα)σχηματίσει τους Lo Tom και να μας χαρίσει 25 λεπτά ατόφιου ροκ. Βάλτε τις τρομαγμένες indie και pop γατούλες σας στην άκρη, ήρθαν τα πληγωμένα ζώα. Και δεν ζητάν εκδίκηση. Ένα μέρος για να γλύψουν τις πληγές τους θέλουν και να διατρανώσουν το ότι επιβίωσαν. Η μπάντα είναι εδώ από (σχετικά) παλιά. Δεμένη και εξαιρετική και ο καραφλός Pedro μου φέρνει πιο πολύ για υδραυλικός παρά για ρόκερ αλλά επιβεβαιώνει το ότι appearances lie και ότι η βαρβατίλα stays. Η φωνή του ακούγεται τόσο αυθεντική, που αυτοψυχαναλύεσαι πάραυτα. Η δε μουσική παραπέμπει σε ροκ διαχρονικό πέρα από πρωτοπορίες και νεωτερισμούς. Τα τραγούδια - μελωδίες επαρκή σε βαθμό ψιθυρίσματος. Ήχος- φωνή βάλσαμο. Είναι η απάντηση στο προτροπή του στίχου... "γιατρέ, δώσε μου το φάρμακο μου τώρα, θα πρέπει οπωσδήποτε να φύγει αυτός ο πόνος τώρα". Συνεχίζει εκεί που άφησε το κίτρινο ποδήλατο του προηγούμενου δίσκου του, Phoenix. Πάντως για να το σκοτώσουν το σκυλάκι του εξώφυλλου, μάλλον δεν παν καλά τα πράγματα.
17. SWEEPING PROMISES: HUNGER FOR A WAY OUT
Τους Sweeping Promises δεν τους ξέρει ούτε ο θυρωρός του Κατσιφάρα (ο οποίος τώρα ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ). Το Hunger for A Way Out είναι το πρώτο τους LP και είναι τόσο ακατέργαστο και εφηβικό που ίσως κάποτε θα μιλάμε γι αυτό με νοσταλγία. Περιέχει μερικά υπερκομμάτια και άλλα απλώς καλά. Η τραγουδίστρια τους, Lira Mondal, είναι η καινούργια Blondie (προς Θεού, εννοώ ως φωνή). Εξαιρετικό νεοpost-punk ζουμερό, πάνφρεσκο, χοροπηδηχτό, ρέον και αναζωογονητικό. Δεν προσφέρει τίποτα στην ανανέωση ή την προώθηση της ροκ αλλά who cares! Ο δίσκος είναι εθιστικός και δε μπορώ να ξεκολλήσω. Σέξυ γατίσια φωνάρα, απίθανες μπασογραμμές, κιθάρες που κόβουν, ωραίες μελωδίες, μπιτ, ένα ηχητικό σύμπυγμα DIY αισθητικής που ξανατοποθετεί τη μουσική εκεί απ όπου την απέσπασαν βιαίως παραγωγοί, κοπρίτες, έμποροι και ανέπνευστοι ραπάδες, φλώροι και χουλιγκάνοι.
Μαζί με τους A Swayze And The Ghost (αυτούς θα τους βρούμε παραπάνω), οι Sweeping Promises είναι τα καλύτερα ποστ πανκ της χρονιάς. Από έναν δίσκο που δεν ξέρεις τι να πρωτοακούσεις ακούμε το Cross Μe Out. Διέγραψέ με. Ακούστε πώς η ερμηνεία της Lira Mondal, μαζί με τη φουσκοθαλασσιά της κιθάρας, γεμίζει το τραγούδι κατά κύματα και αναρωτηθείτε γιατί δεν βάλαμε τον δίσκο στο Νο. 1 της χρονιάς. Ε, φανταστείτε τι δίσκοι ακολουθούν!
16. THE AIRBORNE TOXIC EVENT: HOLYWOOD PARK
O Mike Jollett είναι γέννημα της παραβατικής εκκλησίας εγκληματιών του Synanon. Eίναι ευφυΐα, είναι απόφοιτος του Stanford, ήταν συνεργάτης του Men's Heath και συγγραφέας του best seller βιβλίου - αυτοβιογραφίας Hollywood Park. Ταυτόχρονα έχει φοβερή αίσθηση του ρυθμού. Επίσης ενώνει υπερφίαλα μελωδίες, rhymes και verses, είναι εγωπαθής φιγουρατζής και ξέρει να χρησιμοποιεί τον λυρισμό για να τονίζει το point του. Μπορεί και αποκωδικοποιεί την μουσική παραγωγή σε bits and pieces, τα πετάει στον αέρα σα jungler και ό,τι πέφτει στο πεντάγραμμο το ντύνει με τα πιο πιασάρικα ρυθμικά εναλλακτικά θέματα και le voila οι νέοι Pulp, made in USA. Πρωτοεμφανίστηκε στην πιάτσα μαζί με το συγκρότημα του, τους The Airborne Toxic Event, το 2009 και σταδιακά έγινε μέρος της ανερχόμενης εναλλακτικής δηθενιάς του LA. Μέχρι που φέτος ήρθε το LP Holywood Park το οποίο αποτελεί τον ηχητικό τους κολοφώνα. Οι The Airborne Toxic Event πάντα φλέρταραν ανερυθρίαστα με το mainstream αλλά ταυτόχρονα χειρίζονταν με ευκολία όλα τα στοιχεία του big music. Στο τελευταίο τους δίσκο εξάλειψαν τη βαρεμάρα, ανέδειξαν το επικό και εξέλιξαν τα ποπ χαρακτηριστικά τους σε σημείο που να βροντοχτυπάν την πόρτα των μεγάλων. Απλά, δεν ξέρω κατά πόσον ο Jollet είναι μουσικός ή απλά καλλιτέχνης. Αν ισχύει το δεύτερο αποτελεί φοβερή πρόκληση για όσους νομίζουν ότι είναι το πρώτο και το σημείο που σκάνε οι κουλτουριάρηδες. Ακούστετο I Don’t Want To Be Here Any more και δεχτείτε ότι οι Arcade Fire γεννήσαν τους Airborne Toxic Event.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
7°
