Ο Αλέξανδρος Ριχάρδος γράφει για το soundtrack του Woodstock Festival που ξεκίνησε σαν σήμερα, 15 Αυγούστου 1969.
Χειμώνας 1971 στον κινηματογράφο Σινέ Μοντ της οδού Νάξου στα Πατήσια, μαθητής γυμνασίου παρακολουθώ την προβολή της ταινίας Woodstock. Ως τότε, δεν είχα δει άλλη ταινία που να με επηρέασε τόσο πολύ, να αλλάξει τη ζωή μου. Ήταν το κλικ που δέχεται κάθε έφηβος σε αυτή την ηλικία. Και εμένα αυτό το κλικ, που έδωσε στη ζωή μου ή καλύτερα στον πολιτισμό μου, άλλη διάσταση ήταν αυτή η ταινία.
Δεν μπορώ να ξεχάσω την εντύπωση που μου είχε κάνει ο Alvin Lee με τα λευκά σαμπό του, ο τρόπος που ξέρναγε τις λέξεις, η κόκκινη κιθάρα του με το σήμα της ειρήνης που για εμένα και το παιδικό μυαλό μου ήταν ό,τι πιο επαναστατικό είχα βιώσει. Δεν μπορώ να ξεχάσω την εμφάνιση των Who, με τον Roger Daltrey να σηκώνει ψηλά το μικρόφωνο και να κρέμονται τα κρόσσια από το μπουφάν του. Δεν μπορώ να ξεχάσω τον Pete Townshend να περιστρέφει με μανία το χέρι του και να χτυπάει αλύπητα την κιθάρα του. Δεν μπορώ να ξεχάσω τον Joe Cocker με τις αλλόκοτες κινήσεις του στα χέρια του, που όμως σε καμία στιγμή δεν με έκαναν να χαμογελάσω. Ο τρόπος ερμηνείας του ήταν τέτοιος που έδειχνε ότι το ζούσε, ανέπνεε μέσα από αυτό. Δεν μπορώ να ξεχάσω την κρυστάλλινη φωνή της Grace Slick των Jefferson Airplane που με μάγεψε όπως και η εντυπωσιακή παρουσία της, δεν μπορώ να ξεχάσω τις γκριμάτσες του Carlos Santana, που ζούσε μέσα από τα σόλο του, δεν μπορώ να ξεχάσω την παρουσία του άγνωστου σε εμένα Richie Havens, δεν μπορώ να ξεχάσω τους 4 μαντραχαλάδες (Crosby, Stills, Nash & Young) που έβγαζαν αυτές τις μαγικές φωνές, δεν μπορώ να ξεχάσω τη εξωγήινη εικόνα του Jimi Hendrix. Δεν είχα ξανακούσει τέτοιο «πράγμα».
Το Woodstock δεν ήταν ένα μεγάλο φεστιβάλ. Ήταν μια μουσική επανάσταση που προσπάθησε να αλλάξει τον κόσμο αλλά τελικά δεν τα κατάφερε, τόσο όσο θα μπορούσε. Ήταν η μετάβαση από το μαυρόασπρο στο έγχρωμο. Χωρίς αμφιβολία, το «Made in Japan» των Deep Purple είναι το Καλύτερο Live Άλμπουμ όλων των εποχών. Το πιο σημαντικό όμως είναι το τριπλό Woodstock που κατέγραψε το ιστορικό τριήμερο που ήταν πολύ παραπάνω από μια live συναυλία. Ήταν μια Επανάσταση, μια Αλλαγή που κυρίως μέσα από την ταινία, μεταλαμπαδεύτηκε σε όλο τον κόσμο, πλην της Ανατολικής Ευρώπης που για ευνόητους λόγους δεν προβλήθηκε. Μπορεί οι «μακρυμάλληδες» να αποτέλεσαν τους γιάπηδες της δεκαετίας του 1970 και των αρχών της δεκαετίας του 1980 αλλά σίγουρα φώναξαν ένα δυνατό ΟΧΙ στον πόλεμο του Βιετνάμ, ένα ΟΧΙ που ακούστηκε σε όλο τον κόσμο. Μην δείτε κι ακούσετε το soundtrack σαν ένα δίσκο και ταινία, αλλά σαν μια ιστορική καταγραφή αλλαγής στη δομή της αμερικάνικης κοινωνίας (σ.σ. όσο αυτή μπορεί να αλλάξει).
Τα soundtracks
To πρώτο soundtrack που κυκλοφόρησε ήταν το «Woodstock: Music from the Original Soundtrack and More» (Νο 1 Αμερική) που κυκλοφόρησε σε τριπλό βινύλιο τον Μάιο του 1970 και πολύ αργότερα στην χώρα μας επίσης σαν τριπλό βινύλιο. Σίγουρα εντυπωσιακό για τα δεδομένα της εποχής αφού τα διπλά πόσο μάλλον τριπλά άλμπουμ ήταν «απαγορευμένα» στην ελληνική αγορά λόγω κόστους. Η παραγωγή του έγινε από τον Eddie Kramer που ήταν κι ο μηχανικός ήχου. Τον Μάρτιο του 1971 κυκλοφόρησε το διπλό Woodstock Two με άλλες ηχογραφήσεις ενώ τον Αύγουστο του 1994 κυκλοφόρησε το Woodstock Diary, το τρίτο live ηχογράφημα από το φεστιβάλ με καλλιτέχνες που δεν είχαν παρουσιαστεί στα πρώτα δύο άλμπουμ, όπως Tim Hardin, Johnny Winter και Band.
Το φεστιβάλ του Woodstock που έμεινε όχι μόνο στην ιστορία της μουσικής αλλά και στην γενικότερη ιστορία της σύγχρονης Αμερικής, σαν ένα τεράστιο μουσικό φεστιβάλ που οδήγησε σε πολλαπλές αλλαγές στη κοινωνική ζωή τόσο της Αμερικής όσο και πολλών άλλων κοινωνιών, διοργανώθηκε σε μια φάρμα έξω από τη Νέα Υόρκη το τριήμερο του 1969, από τις 15 έως και 17 Αυγούστου και υπολογίζεται ότι συγκέντρωσε περισσότερους από 400.000 νέους. Το φεστιβάλ κινηματογραφήθηκε και ηχογραφήθηκε και κυκλοφόρησαν τρεις συνολικά δίσκοι. Στο σημερινό άρθρο θα ασχοληθούμε με το εξώφυλλο του πρώτου soundtrack και τη φωτογραφία του που τραβήχτηκε από τον Burk Uzzle. Ένα αγκαλιασμένο ζευγάρι νέων που τα πρόσωπά τους δεν φαίνονται με φόντο μια πλαγιά της φάρμας όπου διεξήχθη το φεστιβάλ με αραδιασμένα τα sleeping bags.
Ο Burk Uzzle εργαζόταν εκείνη την εποχή για το περιοδικό Newsweek κι ο εκδότης του είχε προτείνει να καλύψει φωτογραφικά το γεγονός όμως αυτός προτίμησε να πάρει την οικογένεια του και να πάει εκδρομή στον παρακείμενα ποταμό Neversink River απ’ όπου δεν είχε οπτική επαφή με τη σκηνή αλλά με τον κόσμο που είχε εξαπλωθεί σε όλη την περιοχή. Ο Uzzle είχε πάρει εντολή από τον αρχισυντάκτη του να καλύψει το φεστιβάλ, αλλά δεν του άρεσε το γεγονός να του δίνουν εντολή τι να φωτογραφίζει, πήρε πρωτοβουλία μόνος του να καλύψει με όποιον τρόπο ήθελε το φεστιβάλ.
Δύο απλοί άνθρωποι μέσα σε μισό εκατομμύριο hippies, η Bobbi Kelly και ο σύντροφός της, Nick Ercoline μαζί με τρεις φίλους τους πήραν το αυτοκίνητό τους, ένα Impala station wagon του 1965 και αφού περπάτησαν αρκετά χιλιόμετρα μακριά έφθασαν κοντά στο χώρο της συναυλίας. Μια λαοθάλασσα νέων που κάπνιζε μαριχουάνα, έκανε έρωτα, άκουγε μουσική που έφθανε πέρα από τους λόφους κι έπινε. Η φωτογραφία που υπάρχει στο εξώφυλλο του πρώτου soundtrack, είναι τραβηγμένη νωρίς το πρωί της Κυριακής 17 Αυγούστου με τον Burk Uzzle να βλέπει μπροστά του ένα άγνωστο ζευγάρι να είναι αγκαλιασμένο μέσα σε μια κουβέρτα με την κοπέλα να ακουμπάει το κεφάλι της στον ώμο του νεαρού. Χωρίς να χάσει στιγμή έβαλε το έγχρωμο φιλμ στη μηχανή του και τους απαθανάτισε (σ.σ. τότε τα φιλμ των φωτογραφικών μηχανών δεν ήταν απαραίτητα όλα έγχρωμα. Στη χώρα μας σχεδόν όλα ήταν μαυρόασπρα!).
Λίγους μήνες αργότερα, ο φίλος του ζευγαριού που είχαν πάρει το αυτοκίνητό του για να πάνε στο Woodstock, πήγε στο σπίτι της Bobbi όπου μόλις είδαν το εξώφυλλο δεν αναγνώρισαν τους εαυτούς τους αλλά την πλαστική πεταλούδα που ήταν καρφωμένη σε ένα κοντάρι την οποία την είχαν πάρει μαζί τους κι ήταν ενός φίλου τους!
Το ζευγάρι του Woodstock, σε σημερινή φωτογραφία στον ίδιο χώρο
Τότε η Bobbi αναγνώρισε τον εαυτό της και μόλις 20 χρόνια αργότερα το περιοδικό Life έκανε ένα εκτενές άρθρο για τα 20 χρόνια τoυ Woodstock όπου τους παρουσίασε. O λόγος που η ταυτοποίησή τους έγινε με τέτοια καθυστέρηση είναι ότι την πατρότητα της ταυτοποίησης διεκδίκησαν δεκάδες ζευγάρια που αναγνώριζαν τους εαυτούς τους στο εξώφυλλο. Ο βασικός λόγος που οι υπεύθυνοι του περιοδικού δέχτηκαν ότι η Bobbi κι ο Nick είναι το… επίμαχο ζευγάρι ήταν η κουβέρτα που ήταν τυλιγμένη και την είχαν κρατήσει.
Το ζευγάρι παντρεύτηκε, έχει δύο γιους και σήμερα είναι συνταξιούχοι. Η Bobbi εργάστηκε σαν νοσοκόμα σε δημοτικό σχολείο κι ο Nick σαν ξυλουργός. Ζουν στο Pine Bush, σχετικά κοντά στο Woodstock.
Ο Burk Uzzle 73 ετών σήμερα ζει στη γενέτειρά του στην Βόρεια Καρολίνα και φυσικά φωτογραφίζει ακόμα.
13°
