Η Ηρώ επιλέγει 10 σημαντικές στιγμές της πορείας της

1. Η ανακάλυψη πως η μουσική είναι ο τρόπος να εκφράζομαι και να εκφράζω τις απορίες, τα θέλω μου, τα αδιέξοδα, τις προσωπικές μου νίκες και ήττες, τον πόνο, τη χαρά, τη δημιουργία, την απώλεια, το παρελθόν, το μέλλον, έγινε σε πολύ μικρή ηλικία. Αυθόρμητα και πηγαία όπως συμβαίνουν όλα στην παιδική ηλικία άλλωστε. Σταθμός της ζωής μου πρώτος θα είναι η γνωριμία μου με τη μουσική και κατ’ επέκταση με τον εαυτό μου. Μόνο από τη μουσική έχω προσδοκίες μιας και είναι κάθε μέρα μια ανακάλυψη μαζί της σε έναν κόσμο-αυτόν της τέχνης- που δεν έχει τέλος. Είναι η εναρμόνισή μου με το σύμπαν μιας και αποτελώ έναν αγωγό επικοινωνίας και συναισθημάτων. Και η εναρμόνισή μας με το σύμπαν είναι κάτι που συμβαίνει σπάνια στο εκ γενετής αυτοκαταστροφικό μας  γονίδιο. Μόνο οι τέχνες θα μπορούσαν να το καταφέρουν αυτό.

2. Δεύτερος σταθμός της ζωής μου είναι η απόφασή μου να ασχοληθώ με τη μουσική και το τραγούδι και να παρατήσω το μεγάλο μου όνειρο για τη Νομική και την εισαγγελία. Δεν μετάνιωσα ποτέ γι’ αυτό και θα είμαι πάντα ευγνώμων στην οικογένειά μου που άθελά της μου έδειξε έναν δρόμο να διεκδικώ τα όνειρά μου χωρίς ούτε η ίδια να γνωρίζει τι σήμαινε αυτό. Είμαστε μια οικογένεια μαχητών κι αυτό τους το χρωστάω. Έμαθα απο μικρή οτι τίποτα δεν έρχεται μόνο του χωρίς αγώνα και προσπάθεια και ό,τι έρθει από μόνο του είναι μόνον τυχαίο και έχει ένα τίμημα: να μην γνωρίζεις ποτέ αληθινά ποιος είσαι τι θέλεις και που πας. Αυτό το μαθαίνεις μόνο μέσα από την προσπάθεια και τη μελέτη του εαυτού σου και τις δυσκολίες και τις αποτυχίες και τις επιτυχίες. Είναι μαγεία η ζωή, γι’ αυτό την αγαπώ.

 

3. Η πρώτη μου συνεργασία με τη δισκογραφική μου που με ανακάλυψε και με ανέλαβε ο Αχιλλέας Θεοφίλου, θεωρώ ένας πολύ σημαντικός παραγωγός στη μουσική δισκογραφία. Υπήρξα τυχερή ως προς αυτό. Και ο πρώτος μου δίσκος ήταν πια μια πραγματικότητα. Ένας σταθμός με πολλούς επιβάτες και πολλούς αποχαιρετισμούς. Αποχαιρετισμό στην παιδική μου ηλικία, αποχαιρετισμό στη ζωή μου στην Πάτρα όπου μεγάλωσα, αλλά και χαιρετισμό στη νέα μου ζωή στους νέους φίλους μου, χαιρετισμό στα νέα μου όνειρα, χαιρετισμό στο παρόν και στο μέλλον, στα προσωπικά μου «ναι» αλλά κυρίως στα υπεύθυνα «Όχι» μου και στα τιμήματα που θα σήμαιναν για την μετέπειτα ζωή μου... Μεγάλωνα κι αυτό ήταν αναπόφευκτο, αλλά και όμορφο. 

4. ...και είχε ξεκινήσει ήδη η συνεργασία μου με την Αλέκα Κανελλίδου και μου λέει κάποια στιγμή. «Ωραίο τραγούδι αυτό το «τίποτα». Δεν το στέλνεις στην Eurovision»; «Μα τι λες»; της απαντάω, «εγώ τι σχέση έχω με αυτά»; «Μα εσύ έχεις σχέση με αυτά», μου λέει «και άνθρωποι σαν εσένα θα πρέπει να πηγαίνουν». Έτος 1998. ΤΙΠΟΤΑ: Στίχοι-μουσική Ηρώ Λεχουρίτη. Και το έστειλα. Και το δέχτηκαν και μετά από πολλές επιτροπές έφτασε στα 15 πρώτα. Και τότε την εκπομπή της παρουσίασης των τραγουδιών επιμελούνταν η Φρόσω Ράλλη ως παραγωγός και παρουσιαστής ήταν ο Γιώργος Μαρίνος. Η ζωή κάνει κύκλους και σε ανύποπτο χρόνο επιστρέφεις στον «τόπο του εγκλήματος»... Κάπως έτσι θα γινόταν και με το Γιώργο Μαρίνο αλλά τότε δεν το ήξερα... Το τραγούδι έφτασε στη δεύτερη σειρά πρόκρισης και με ελάχιστες ψήφους διαφορά από το πρώτο έχασα τη «στιγμή» μου για την Eurovision. Αν στεναχωρήθηκα; Ναι, αρκετά γιατί δεν πίστευα καθόλου το τραγούδι που τελικά μας εκπροσώπησε και έμελλε να μας αποκλείσει απο την διοργάνωση για δυο χρόνια. Όμως κέρδισα μια μεγάλη νίκη που έγινε η αρχή για μια καριέρα...

5. ...Γνώρισα τον Δημήτρη Κοντόπουλο που κι εκείνος είχε πάει με ένα δικό του τραγούδι εκεί. Ήμασταν παιδιά, πολύ μικροί για μεγάλα όνειρα και πολύ ενθουσιώδεις και αποφασιστικοί. Ο Δημήτρης Κοντόπουλος θα ήταν παραγωγός μου και ενορχηστρωτής για τα επόμενα 7 χρόνια. Πολύ όμορφος, φρέσκος ήχος, πολύ διαφορετική προσέγγιση για τα τραγούδια που έγραφα και με ενθουσίαζε κάθε φορά που μου έλεγε στο τηλέφωνο: «Άκου κι αυτό και πες μου»... του έδωσα όλη τη δουλειά που είχα γράψει σε στιγμές θυμού και νεύρων επειδή η δισκογραφική μου δεν τα ήθελε και μου έλεγε οτι «αυτός ο ήχος είναι πολύ ευρωπαϊκός, δεν τον ακούνε εδώ...»  Και έφυγα ...και ψάχναμε εταιρία να βγάλει το δίσκο αυτό. Και ο Δημήτρης και εγώ είχαμε απελπιστεί. Τελευταία μας ελπίδα ήταν η Virgin, μια εταιρία όπου δεν είχε καθόλου ελληνική μουσική πλην ενός συγκροτήματος, τα «Ξύλινα Σπαθιά». Διευθυντής;  Ο μοναδικός κορυφαίος παραγωγός ραδιοφώνου στην Ελλάδα, διαβασμένος και ενημερωμένος σε βάθος για τη μουσική, Γιάννης Πετρίδης. Και είπε: «μου αρέσει πάρα πολύ ο ήχος σας και τα τραγούδια, θέλω να τον βγάλω»... 

6. Ήταν το «Έτσι είμαι εγώ». Ήταν μάλλον ο σημαντικότερος της καριέρας μου, όχι γιατί ήταν πρώτος σε πωλήσεις, αλλά γιατί ήταν το έναυσμα για την ευρεία γνωριμία μου με το κοινό  και τις δυνατότητές μου στη σύνθεση τραγουδιών αλλά και τους στίχους για τους οποίους δεν είχα καμία εκπαίδευση, είχα μόνον ένστικτο και συναίσθημα. Ενθουσιάστηκαν όλοι με τα τραγούδια και τις πρωτότυπες ενορχηστρώσεις του Δημήτρη και τελικά το «Τίποτα» της Eurovision αλλά και το «Έτσι είμαι εγώ» και η διασκευή από το «Γιατί φοβάσαι τη σιωπή» αγκαλιάστηκαν από τους τότε παραγωγούς ραδιοφώνου και ξεκίνησε μια πορεία ανοδική και λυτρωτική ταυτόχρονα μετά από τόση κούραση και προσπάθεια να «μας ακούσουν» οι εταιρίες.

7. Έπειτα ήρθε ... η «Απογείωση». Πέρασαν εννέα μήνες αναμονής ώσπου να γίνει αντιληπτός ο δίσκος από τα «μέσα ενημέρωσης». Δεν ήταν ζήτημα μόνο δικόμας, ήταν νομίζω ο «χρόνος ο αληθινός» που καμιά φορά έχει η ζωή και όσα κάνουμε και ενώ σχεδιάζουμε τα πάντα με ακρίβεια, ο χρόνος έχει τη δική του πορεία... Όταν όμως οι παραγωγοί ανακάλυψαν το «Έτσι είναι οι σχέσεις» ήταν μια πολύ μεγάλη στιγμή της ζωής μου και της καριέρας μου.

Το τραγούδι αυτό ήταν στο νούμερο 3 των playlist για 3 χρόνια, πολύ μεγάλη τιμή για μένα, μεγάλη χαρά και αποδοχή. Κι όλα αυτά με τη συνεισφορά και τη βοήθεια του στενού μου φίλου και συνεργάτη Άγγελου Στελίου. Ο Άγγελος (ο Άγγελός μου, όπως τον έλεγα) είναι ένα ταλαντούχο πλάσμα με πολλή αγάπη για μένα και πολλή φιλοδοξία για εκείνον. Ο συνδυασμός ήταν τέλειος. Με βοήθησε πάρα πολύ και του χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ. Ένα μεγάλο μέρος της αναγνωρισιμότητάς μου οφείλεται σε εκείνον. Η «απογείωση»  έφτασε τους 85.000 δίσκους δίνοντάς μου έναν χρυσό και έναν πλατινένιο δίσκο μα κυρίως την αγάπη του κόσμου, αυτή την ανεκτίμητη αγάπη και προσήλωση του κόσμου που μας δίνει φτερά και μας κάνει να νιώθουμε άτρωτοι και ημίθεοι... Η αγάπη είναι η απάντηση και το ζητούμενο.

8. Μετά από την επιτυχία αυτή, ήρθε και ο διαγωνισμός για τα βραβεία «Αρίων». Πολύ σπουδαία υπόθεση. Και κέρδισα δυο βραβεία: α) καλύτερου pop δίσκου της χρονιάς και β) καλύτερης pop τραγουδίστριας της χρονιάς. Ωραία συναισθήματα μοιραστήκαμε με τον Δημήτρη Κοντόπουλο και τον Άγγελο Στελίου, με τους φίλους μου, με τους ανθρώπους που με στήριζαν. Ήταν μια όμορφη σημαντική στιγμή της ζωής μου.

9. Ο Γιώργος Μαρίνος υπήρξε ένα πρότυπο καλλιτεχνικής οντότητας για μένα. Δεν έχω γνωρίσει στη ζωή μου άλλονάνθρωποσαν το Γιώργο. Τη δύναμη, την ευγένεια, το ήθος, την καλυμμένη του ανασφάλεια,  τη νίκη του τελικά, την ντροπή του μα και την κρυφή αλαζονεία του. Όλα όσα πίστευα για τους αληθινούς καλλιτέχνες, αυτούς που δεν γεννήθηκαν παρά μόνο για να είναι πάνω στη σκηνή και να μιλάνε, να κοιτάζουν στα μάτια και να τα εννοούν όλα, όλα είναι ο Γιώργος Μαρίνος κι άλλα τόσα.  Και, χωρίς να το ξέρει, μου έμαθε απίθανα πράγματα. Του χρωστάω τη δικαίωσή μου για τους καλλιτέχνες, τη δικαίωσή μου για την επιλογή μου να γίνω κι εγώ καλλιτέχνης. 

10. Το πιο μεγάλο το πιο σημαντικό και το πιο διαχρονικό σημείο αναφοράς της ζωής μου και όχι απλά σταθμός, είναι ο γιος μου, ο Γιώργος. Ο Γιώργος είναι ένας τύπος που μπήκε στη ζωή μου απαλά σα να μην ήθελε να με ενοχλήσει και σάρωσε τη ζωή μου δίνοντάς της ένα νόημα που ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα έχει. Θα τελειώσω παραθέτοντας τους στίχους που έγραψα για εκείνον, τον γιο μου, τον Γιώργο μου: 

Νόμιζα πως θα ρθείς σαν αστέρι από μακριά
Πως θα λούσεις την ζωή μου φως και ζεστασιά
Μα ήρθες σαν βροχουλα σα σταγόνα και κυλάς
Κάθε μέρα πιο βαθιά μου και με ξεδιψάς
Κι ολοένα στην ζωή μου μπαίνεις και σκορπάς
Όλα τα εγώ μου και τους φόβους μου νικάς
Κι αν μια μέρα που θα φύγεις νιώσω μοναξιά
Θα ναι που θα πρέπει να γυρίσω στα παλιά
Μα όλα αυτά που μου χεις δώσει θα ναι μια ευχή.
Πως του χρόνου τη φθορά νικήσαμε μαζί
Νόμιζα η αγάπη είναι θάλασσα βαθιά
Ότι κρύβει ειν αυτό που ο καθένας μας ζητά
Κι ήρθες αεράκι που φυσάει στα μαλλιά
Μου δωσες ανάσα στα δικά μου τα φτερά
Κι όσο στο μυαλό μου μπαίνεις και χαμογελάς
Δίνεις νόημα στο χρόνο και τον σταματάς