Ο Βαγγέλης Ορφανίδης, ψυχή των Hume Assine, μιλάει στην A.V. για τη μουσική τους και τον καινούργιο τους δίσκο.
Ευκολάκι ή και σαν ληστεύεις εκκλησιά: κάθε φορά που παίζει ένα τραγούδι τους στο Athens Voice Radio 102.5, όλα τα μηχανάκια επικοινωνίας κουδουνίζουν, από το τηλεφωνικό κέντρο του σταθμού ως το fb και την SMSιέρα. Καμιά φορά, σκέφτομαι, χάρη σε τέτοιες μπάντες, δεν έχω ανάγκη στο πρόγραμμα να μοιράζω δωρεάν εισιτήρια για συναυλίες, ταξίδια ή φρι τικέτα για το θέατρο, το σινεμά και τα βιβλιοπωλεία. Καμιά ανάγκη δεν έχω να δωροδοκώ για να νιώσω και να δω πόσοι ακούνε την εκπομπή! Μόνο ένα τραγούδι τους, από τα «Have Mercy» και «Made in Your Eyes» φτάνει και περισσεύει: η Αθήνα που ακούει εκεί έξω μου δίνει σινιάλο, τα σχόλια και τα επιφωνήματα ποικίλουν, από «τραγουδάρα» έως «ποιο είναι αυτοί», από «μουσικάρες» μέχρι και «απαιχτουάρηδες». Θυμάμαι επίσης πως πέρσι τέτοιον καιρό, όταν μου ζήτησε ο σταθμός να κάνω τη λίστα μου με τα καλύτερα- απολογισμό της χρονιάς, έδωσα στα δέκα τοπ μου τη διασκευή τους στο «Have Mercy» των Last Drive - το είχα λιώσει να το μεταδίδω, αυτό το διαμαντάκι. Λίγο μετά γνώρισα και τον Βαγγέλη Ορφανίδη, λέω αδύνατον να μη τον συναντήσω από κοντά αυτόν τον άνθρωπο, να μην τον ρωτήσω πώς είναι δυνατόν να «κουρντίζει» τα ψηφιακά αλλά και να τα μπολιάζει μέσα με γνήσια, ανόθευτη αναλογική μουσική με συναίσθημα «παλιού κόσμου». Τα υπόλοιπα είναι ιστορία που επαναλαμβάνεται: σε λίγες μέρες που θα μου ξαναζητήσουν λίστα με τα «λιωμένα» μου για το 2019, άφοβα θα βάλω πάλι το «Made in your Eyes». Τα υπόλοιπα, ακολουθούν: ακούστε τους, διαβάστε τους, ακούτε τη Φωνή της Αθήνας στους 102.5, «κι αυτοί, αγόρια και κορίτσια, είναι οι Hume Assine, που ευτυχώς δεν είναι πια το καλύτερα κρυμμένο μυστικό της πόλης, αφού η πρωτεύουσα επιτέλους κατάλαβε πως εδώ έχουμε γκρουπάρα με όλα τα χάσταγκ σηκωμένα για πάρτη τους, σπέσιαλ»! Πριν λίγες μέρες, ο Βαγγέλης Ορφανίδης μου έστειλε το «Lonely», το νέο τους τραγούδι: ε, ναι, πάλι λάλησα αλλά και είπα πως ήρθε η ώρα να μιλήσουμε και κάπως επίσημα με αυτό το παιδί κι όχι μόνο στα ιδιωτικά μας καφεδιάσματα να μοιραζόμαστε μουσικές και τισερτάκια. Που ο Βαγγέλης, εκτός από μουσικός και κινητήρια δύναμη της μπάντας, είναι και η ψυχή του Muzitee, του ψηφιακού καταστήματος με υπέροχα σχέδια και μπλουζάκια μουσικής!
Ακούω το «Lonely» στο ριπίτ, ακούγεται τόσο σόουλ, κατασκευαστικά, ξέρεις, μου θύμισε εκείνη τη φοβερή διασκευάρα των Chimes στο «Still Haven't Found What I'm Looking For». Τα έπαιξα έτσι ακριβώς στο καπάκι στο 102.5 Athens Voice Radio και ήταν σαν να γυρίζω πίσω εκεί στη βρετανική νεοσόουλ, τέλη ’80 και αρχές ’90. Ρίξε μου τώρα όσα αναθέματα θέλεις και αποκατάστησε τη δική σου αλήθεια-ιστορία πίσω από το νέο σας τραγούδι...
H αλήθεια είναι ότι ήδη με το ξεκίνημα, μ’ έπιασες αδιάβαστο. Δεν την ήξερα την (όντως) διασκευάρα! Αφορμή πάντως για το «Lonely» ήταν μία συζήτηση που είχα με μία γνωστή, που μου έλεγε πως ένιωσε «κάπως» όταν είδε στα social media έναν πολύ παλιό φοιτητικό της έρωτα που πλέον έχει παντρευτεί κι έχει παιδί. Πως τότε πίστευε ότι θα ήταν για πάντα μαζί, αλλά τώρα και οι δύο έχουν προχωρήσει σε άλλες διαφορετικές ζωές. Και κάποια στιγμή μου λέει: «Άραγε θα με έχει δει πώς είμαι τώρα; Θα νιώθει και αυτός το ίδιο με μένα;». Ε αυτή η ερώτηση ήταν η αφορμή να γραφτεί το «Lonely», μόλις γύρισα σπίτι!
Παίζετε μια μουσική που θα την πω ακομπλεξάριστη! Και... αισθηματική! Δεν κολλάτε σε ένα είδος, αλλά την ίδια στιγμή καταφέρνετε να έχετε ένα πολύ ευδιάκριτο και μοναδικό χαρμάνι- μπλεντ-σφραγίδα: μια νοσταλγική ματιά - homage από τη σόουλ στο ροκ και από πατιναρισμένο old school μπλουζ που του αλλάζετε τα φώτα (με την καλή έννοια) ως ποπ καραμπινάτα αστραφτερή. Και νομίζω πως τη «δουλειά» πρέπει να την κάνει το πιάνο-μελωδία-συναίσθημα.
Παλιότερα ήμουν σε διάφορες μπάντες που είτε κινούνταν σε electro pop ήχους, είτε είχαν επίκεντρο τον σκληρό κιθαριστικό ήχο, είτε μία προσέγγιση πιο «έντεχνη» και καλά. Πάντα όμως είχαν μία αυστηρά συγκεκριμένη ηχητική κατεύθυνση. Ε, με τον Hume Assine ήθελα να ξεφύγω τελείως από τα «συγκεκριμένα» και να κάνω μόνο ό,τι μου βγαίνει, χωρίς το άγχος να υπηρετήσω ένα συγκεκριμένο είδος «επειδή έτσι είναι η μπάντα». Άλλωστε, όλα μέσα στη ζωή είναι: Και οι στίχοι του Ευαγγελάτου και του Δεληβοριά θα με αγγίξουν, και τα μπίτια των Chemical Brothers θα με ξεσηκώσουν, και τα ντραμς των Kasabian θα με πορώσουν, και οι ήχοι των Air θα με χαλαρώσουν. Όλα αυτά με κάποιο τρόπο, λίγο ή πολύ, υπάρχουν και στη μουσική μου.
Δεν φοβάσαι όμως πως πιθανόν αυτή η «μη ταμπελοποίηση» είναι μπούμερανγκ; Ζούμε σε μια εποχή όπου όλα πρέπει να είναι τακτοποιημένα και φακελωμένα σε ταμπέλα - καρτελάκι, αλλιώς το «κοινό» μπερδεύεται. Οπότε δύο σε ένα: ποιο είναι το κοινό των Hume Assine και κατά πόσο πιστεύετε πως αυτό το κοινό υπάρχει εκεί έξω, που, αν μου πεις πως υπάρχει, εγώ θα ανακράξω... Ανάσταση!
Το κοινό δεν ακούει είδη μουσικής ούτε ταμπέλες, ακούει ωραία τραγούδια. O περισσότερος κόσμος θα ακούσει με την ίδια ευχαρίστηση το «Porcelain» του Moby και το «Έμεινα εEδώ» του Ρόκκου. Κι εκεί είναι που μπερδευόμαστε εμείς οι αυτοπροδιοριζόμενοι ως πιο hardcore music lovers, γιατί πολλές φορές εστιάζουμε σε δευτερεύοντα πράγματα όπως το στιλ, η φάση, τα στέκια, η κουλτούρα που κρύβεται πίσω από κάθε κομμάτι. Και αυτό, φυσικά, είναι πολύ όμορφο και δημιουργεί ένα πολύ ωραίο δέσιμο με τη μουσική, αλλά δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι στο τέλος η ουσία είναι στη μελωδία και στον στίχο. Μπορείς να συνθέσεις μία όμορφη μελωδία; Μπορείς να τη δέσεις με έναν δυνατό στίχο; Ε τότε ναι, υπάρχει κοινό να σε ακούσει!
Τώρα θα μιλήσω σαν φαν σας μεν, αλλά εντελώς προσωπικά και συνωμοσιολογικά, γιατί δεν μπορώ να τεκμηριώσω με στοιχεία, εκτός αν μου το βγάλεις εσύ αλήθεια ή ανυπόστατο: θεωρώ πως κάτι ενώνει -υπάρχει ως σύνδεσμος- ανάμεσα στο «Mercy», το «Made in your Eyes» και το «Lonely», αλλά άντε να αποδείξω πως είμαι καλά κι όχι λάθος...
Είσαι λάθος και είσαι καλά! Τα 3 αυτά κομμάτια περιγράφουν 3 διαφορετικές έντονες καταστάσεις που στην πραγματική ζωή συνδέονται, καθώς η μία μπορεί να είναι αποτέλεσμα ή αιτία της άλλης. Όμως -μακάρι να ήταν αλλιώς- αυτό προέκυψε τυχαία, αν και αναπόφευκτο γιατί, όπως είπαμε, όλα μέσα στη ζωή είναι! Οπότε μπορεί να μην υπήρξε κάποιο μεγαλοφυές σχέδιο από πίσω, αλλά τελικά, όντως σχετίζονται μεταξύ τους!
Μου αρέσει πολύ επίσης ο τρόπος με τον οποίο «αλλάζετε τα φώτα» (με την υπέρτατα πάντα καλή έννοια, λέμε!) σε κλασικά τραγούδια από Last -Have Mercy- Drive ως το Σπίτι του Ανατέλλοντος Ήλιου της Νίνα Σιμόν και Έρικ Μπάρτον γωνία. Έχεις κάποια μέθοδο προσέγγισης σε αυτό που λέμε κλασικό τραγούδι προς επανεκτέλεση; Και πώς διαλέγεις «ένα θέμα από τα παλιά» για «ανοικοδόμηση»;
Μου αρέσει η διασκευή να μην έχει καμία σχέση με το original. Να είναι ένα «καινούργιο» τραγούδι και μάλιστα να ακούγεται σαν ένα «καινούργιο - δικό μου- τραγούδι»! Γι' αυτό και πάντα προσπαθώ να ξεχάσω ό,τι ξέρω για το original κομμάτι. Γι' αυτό συνήθως το απογυμνώνω, κρατάω μόνο τη βασική μελωδία και μετά το χτίζω από την αρχή, αλλάζοντάς του αν γίνεται, ακόμη και τις συγχορδίες!
Όταν γράφεις στίχους, πόσο προσωπικός και γυμνός νιώθεις ή αφήνεσαι να εκφραστείς; Πόσο σκληρά ή με το μαλακό αυτοβιογραφικός βγαίνεις; Γράφεις άφοβα και βιωματικά ή έως... ενός σημείου;
Στόχος είναι να αφήνομαι! Δε βάζω κανένα όριο και λειτουργεί ψυχοθεραπευτικά όλο αυτό. Και να σου πω την αλήθεα, δεν το θεωρώ καθόλου δύσκολο, ίσως γιατί νιώθω ότι τα βιώματά μου δεν είναι δα και τόσο διαφορετικά από των περισσότερων ανθρώπων γύρω μου. Δεν θα πω ότι έχω περάσει μεγαλύτερες δυσκολίες από έναν μέσο Έλληνα στην Ελλάδα της κρίσης, ούτε περισσότερες απογοητεύσεις από έναν μέσο έφηβο, ούτε περισσότερη ανησυχία από έναν μέσο νέο που ψάχνεται, οπότε και η αυτοβιογραφική μου εξωστρέφεια δε μου φαίνεται δύσκολο να απογυμνωθεί. Τώρα που το σκέφτομαι, είμαι πολύ κανονικός για καλλιτέχνης! :)
Μίλα μου για τους άλλους δύο συνεργάτες σου σε αυτή τη φάση των Hume Assine; Τον λιτό τυμπανιστή και το σοκολατένιο κορίτσι με τη φωνή χρυσωρυχείο...
Ο Αλέξης ο Αντωνόπουλος είναι φίλος από τότε που παίζαμε μαζί στη σχολική ορχήστρα του Λυκείου Παλλήνης! Μετά έγινε ντράμερ του πρώτου ροκ συγκροτήματος που φτιάξαμε τότε με τους συμμαθητές μου. Ε και μείναμε για πάντα φίλοι! Ξέρεις όταν κάνεις ένα project που είναι προσωπικό, δεν είναι εύκολο να βρεις ανθρώπους να πιστέψουν σε αυτό και κυρίως να δώσουν ψυχή σε αυτό. Ο Αλέξης όχι μόνο δίνει ψυχή, αλλά είναι εκεί ακόμη και στα δύσκολα να στηρίξει. Εχω πει ξανά ότι ο Hume Assine είναι ένα solo project που θα ήθελε να παίζει σε μπάντα και ο Αλέξης είναι μέλος αυτής της μπάντας!
Η Άννα η Πασπάτη, από την άλλη, ήρθε πριν λίγους μήνες για να γράψει το «Made In Your Eyes» που θεωρούσα ότι της ταίριαζε πολύ, συνέχισε με το Lonely και τελικά έμεινε και έχει ηχογραφήσει σχεδόν όλα τα κομμάτια του άλμπουμ, ενώ θα κάνουμε μαζί και τα live μας. Γενικότερα ήρθε και έδεσε! Είναι φωνάρα, ηθοποιάρα και κυρίως ατομάρα!
Κάτι τελευταίο: τι θα πει Hume Assine; Θα σου εξομολογηθώ και κάτι άλλο κουλό που ακόμα μου συμβαίνει: σκέφτομαι τους Kraftwerk, ρε παιδάκι μου, σαν κάπου από εκεί να πηγάζει το όνομά σας. Μπορεί να φταίνε βέβαια και τα σύνθια σου, που τα κολλάς τόσο ωραία δίπλα στα μηχανικά και τα ανθρώπινα πιανάκια.
Ακριβώς αυτό! Προέρχεται από το «ανθρωπομηχανή». Human Machine, Humachine και τελικά έγινε ονοματεπώνυμο: Hume Assine (προφέρεται «Χιουμ Ασίν»). Γιατί άνθρωπος και μηχανή μαζί; Μα γιατί έτσι φτιάχνεται η μουσική! Πάντα χρησιμοποιούσαν οι άνθρωποι την τεχνολογία της εποχής για να κάνουν μουσική. Στην αρχή χορδές και ξύλο, μετά ηλεκτρισμός, τώρα chipάκια. Ναι, χρησιμοποιώ laptop, samples και synthesizers, αλλά υπάρχει το ανθρώπινο παίξιμο στο πιάνο, τα ντραμς, τα πνευστά και φωνές. Γενικότερα πάντα σκεφτόμουν ότι η ηλεκτρονική μουσική ακούγεται πιο ωραία, όταν είναι πιο... ανθρώπινη. Ξέρεις, αυτό το ωραίο «λάθος» που δεν είναι όλα συγχρονισμένα και κουρδισμένα στην εντέλεια. Αυτή η τέλεια ατέλεια! Κάπως έτσι παίζουμε και στον Hume Assine. Χρησιμοποιούνται μεν τεχνοτροπίες της ηλεκτρονικής μουσικής αλλά εκτελούνται με φυσικά όργανα.
Σ' ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο και την κουβέντα. Πότε είπες πως θα κυκλοφορήσει ο νέος σας δίσκος και πώς θα λέγεται;
Μέσα στο 2020 και θα λέγεται «The Sweetest Sound»! Να ξέρεις ότι θα είσαι ο πρώτος που θα στείλω να τον ακούσεις!
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
8°
