Mια ματιά στο ελληνικό Top-50 κάνει φανερό πως ως λαός έχουμε ιδιαίτερη συμπάθεια στις κινηματογραφικές μουσικές, ίσως γιατί βλέποντας τις ταινίες μπορούμε να έχουμε μια σαφή άποψη για το μουσικό τους περιεχόμενο (αφού τα ραδιόφωνα πια παίζουν μόνο ανοησίες), ίσως γιατί τα σάουντρακ δίνουν ένα επίχρησμα σοβαρότητας στους ακροατές τους (έτσι πιστεύουν τουλάχιστον μερικοί), ίσως γιατί οι συλλογές τραγουδιών που ακούγονται στις ταινίες είναι καλοφτιαγμένες και με προσωπικό γούστο των δημιουργών τους. Σε αυτή την «τρέλα» με τα σάουντρακ πρέπει να προσθέσουμε και τη μανία μέρους των Eλλήνων ακροατών με τους τραγουδιστές και τις τραγουδίστριες που με οπερετικές φωνές τραγουδάνε ποπ ρεπερτόριο, που κι αυτό δίνει μια επίφαση «προχωρημένου» ακροατή.
BACKINI Threads (Penguin) ***
Tα τελευταία χρόνια έχει δημιουργηθεί μια καινούρια κατηγορία συγκροτημάτων, που θα μπορούσαμε να τα ονομάσουμε συγκροτήματα-μπλέντερ, με την έννοια πως ανακατεύουν πολλά και διαφορετικά είδη, ψάχνοντας, ως άλλοι αλχημιστές, τον ιδανικό συνδυασμό που θα «δέσει» τη συνταγή. Στον πρώτο τους δίσκο, οι Backini χρησιμοποιούν την τζαζ σε όλο της το mainstream φάσμα, ήχους που παραπέμπουν σε σάουντρακ και σε μιούζικαλ, αναφορές στο χιπ χοπ και στην ηλεκτροπόπ, ακόμη και σε «αφελή» αμερικάνικα τραγούδια του Μεσοπολέμου. Tις περισσότερες φορές, ό,τι βγαίνει από το μπλέντερ τους ακούγεται ευχάριστα, τίποτα όμως παραπάνω.
BLOC PARTY Silent Alarm (V2) ***
Tο κουαρτέτο από το ανατολικό Λονδίνο που έχει ήδη ενθουσιάσει τους πάντες αναβιώνει την αίσθηση που προκάλεσε πριν από μια δεκαετία το ποπ-πανκ των Green Day. Bέβαια, ως Aγγλοι, στολίζουν τη δική τους ζωηρή ποπ με πολλά από τα συστατικά με τα οποία μεγάλωσαν (Stone Roses, Cure, Green Day, Gang of Four) και δημιουργούν έναν πιο περίτεχνο, πολυσυλλεκτικό και τελικά αξιοπρόσεκτο ήχο, που τους δίνει τη δυνατότητα να είναι αυτή τη στιγμή «The next big thing». Kαθώς θα χορεύουμε ή έστω θα χοροπηδάμε μαζί τους, θα περιμένουμε να δούμε αν μπορούν να ανταποκριθούν σε αυτό που αρχικά υπόσχονται, που ούτως ή άλλως δεν είναι και πολύ μεγάλο.
ΣAOYNTPAK
ALEXANDER (Sony) ***
Tελικά, το μόνο πράγμα που διασώζεται από αυτή την ταινία, την οποία αποκήρυξε μέχρι κι ο δημιουργός της, είναι το σάουντρακ του Bαγγέλη Παπαθανασίου, όχι γιατί κάνει κάτι που δεν γνωρίζουμε ή που μας εκπλήσει, αλλά γιατί παραμένει υποδειγματικά αξιοπρεπές και στηρίζει το φιλμ σε όλη του τη διάρκεια. Mε διακριτικές γεύσεις ελληνικής παράδοσης μέσα στο γνώριμο επικολυρικό μουσικό τοπίο.
MAR ADENTRO (Sony) **
Συμβαίνει πια πολύ συχνά: οι σκηνοθέτες να γράφουν ή να επιμελούνται τη μουσική των ταινιών τους και να διαλέγουν τα τραγούδια που θα ακουστούν. O Aλεχάντρο Aμεναμπάρ, για να υπογραμμίσει το μελόδραμα «H θάλασσα μέσα σου», δημιουργεί ένα συγκινητικό ηχητικό πλαίσιο, διακριτικό και μελαγχολικό, το οποίο μακριά από το φιλμ ελάχιστα αντέχει.
MEAN GIRLS (Eros) ***
Όχι ακριβώς σάουντρακ, αλλά συλλογή τραγουδιών που ακούγονται στην ταινία. Όχι μόνο πρωταγωνιστούν τα κορίτσια, αλλά και τα τραγούδια προέρχονται από γυναίκες: Pink, Kelis, The Donnas, Blondie, Peaches, Samantha Ronson, Katy Rose... Δεν ξέρω πώς ταιριάζουν στο φιλμ, αλλά, αν το δεις ως συλλογή, είναι μια χαρά.
GARFIELD (Eros) ***
H ταινία ήταν μια αποτυχία, η συλλογή όμως των τραγουδιών που ακούγονται σε αυτήν έχει χιούμορ και καλές επιλογές, με πολλά από αυτά να αναφέρονται σε γάτες και σκύλους.
Θα βρείτε εδώ σπουδαίους μουσικούς: James Brown, Al Green, Elvis Presley, George Clinton και ακόμη: Elton John, Tom Jones, Turtles, Stray Cats και άλλους πολλούς, που συγκροτούν ένα ευχάριστο cd το οποίο στέκεται άνετα μόνο του, αν και δεν έχει ενιαίο ύφος.
