Κατάντια για τους περισσότερους από μας η Θεσσαλονίκη να αναφέρεται ως πόλη των ελληνάδικων και των μπουζουκιών τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Παραλιακή ώρα, μηδέν δηλαδή, η παρέλαση όλων των μαγαζιών που εκτός από το καλό της απασχόλησης κόσμου έχουν πάει την πόλη στα τάρταρα της υποκουλτούρας.
Όταν ξεψαρώναμε στα 90s, ξημεροβραδιαζόμασταν στο «House Mobile» της Ανθέων, όπου πρωτοακούσαμε ηλεκτρονικούς ήχους σε μπαρ, στο «Coco's» στην στροφή Επανώμης (είχαμε και εξοχικό εκεί), όπου δεν θα ξεχαστoύν ποτέ τα σετ του Danny Tenaglia και του Armand Van Helden και τόσων άλλων σε ένα κοινό χιλιάδων νέων.
Αργότερα ήρθε ο «Θερμαϊκός» και ο «Ίσαλος», το «Αrt House» και το «My Club», όπου κάθε Πέμπτη περνούσαν όλοι οι house djs του πλανήτη. «Nani Nani» στο Βαρδάρη, «Soho» στα στενά στο λιμάνι και, βέβαια, το «Decadence», χειμώνα καλοκαίρι. Σίγουρα ξεχνάω άλλα πόσα μπαρ και κλαμπ, μια και τότε όλοι αγαπούσαν την καλή μουσική και η πόλη είχε τη φήμη της μουσικομάνας.
Για κάποιο λόγο τα κλαμπ έκλεισαν και τα ελληνάδικα ξεφύτρωσαν τόσο γρήγορα, που γράπωσαν τη νεολαία χωρίς να της αφήσουν περιθώριο κουλτούρας. Φτηνά ελληνικά παντού, εφήμερα τραγούδια μιας κοινωνίας που απαιτεί το εύκολο και τη βλακεία στη διασκέδασή της. Αδιανόητο για όλους εμάς!
Δεν μπορώ να μη νιώθω χαρούμενος, βλέποντας όχι πως κάτι θα αλλάξει από τη μια μέρα στην άλλη, αλλά πως υπάρχει κόσμος που ξαναβάζει την πόλη στο χάρτη της ηλεκτρονικής και γενικά της καλής μουσικής. Κάθε Σεπτέμβριο το Reworks παίρνει θέση στις λίστες με τα καλύτερα φεστιβάλ του πλανήτη και προσελκύει-προσηλυτίζει χιλιάδες λαού στο ρυθμό του. Μπαρ όπως το «Bord de l'eau», το «Coo» και το υπόγειό του, το «Ladoze», το «Tokyo», το «Εlvis», το «Rocknrolla», το «Casablanca», η «Καντίνα Τροπικάνα» παίζουν σωστή μουσική και φέρνουν guest djs στην πόλη. Με ανακούφιση ακούσαμε το άνοιγμα μετά από χρόνια ενός κλαμπ, του «Division», που τα beats του και το πρόγραμμά του θα έκαναν οποιοδήποτε βερολινέζικο κλαμπ να κοκκινίζει από ζήλια. Ακόμα και στα πιο εμπορικά, το «House» κρατεί μια ποιότητα και έχει vibe από τα παλιά.
Ομάδες όπως οι BeUncensored, oι Κocmoc, oι GoOut και τα πάρτι στα περίπτερα της Έκθεσης, σε ταράτσες και secret locations, djs όπως ο Something, η Μaritina, η Μari.cha, o Oldman Talking, o Wicked, oι Τrouble, o Vamvakas, ο Sugar 45, η Ναdja Zarali, ραδιόφωνα όπως ο Mansta του Σταυρουλάκη, o Sunshine, o Up'n'Loud, o Paranoize και πολλοί άλλοι δημιουργούν ξανά κοινό με άποψη για τη νύχτα της Θεσσαλονίκης και τις μουσικές της.
Όντας «Βερολινέζος» εδώ και δύο χρόνια, μπορώ να κάνω τη σύγκριση και να ονομάσω τα δισκάδικα «Λωτός» του Προκόπη, «Βildboard» του δάσκαλου Μιχάλη και του γιου Βασίλη, και «Playground» του Ηλία άξια να σταθούν παντού.
Παρακολουθώ καλλιτέχνες να κάνουν καριέρα στα ΜΚ2 του εξωτερικού: Αnd.Id, Εchonomist, Disc Kapita, Dim Dj και Μijo, δηλαδή Αudio Atlas, Alex Tsiridis, John Dimas, Nikolas και Stelios Gala, η Phonograph Records του Στράτου, ο Χρίτης γραφίστας και Co Founder της Εchovolt Records, o Basement Freaks, o Cayetano και άλλοι τόσοι Θεσσαλονικείς, ζώντας εδώ ή στο εξωτερικό, που ξανακάνουν τη «φάση». Πάντα η πόλη θα δημιουργεί, πάντα θα έχουμε την πίστη ότι τα ανήσυχα μυαλά, αυτοί που ψάχνονται αλλιώς θα κρατήσουν τα vibes της ζωντανά, ηλεκτρονικά, beat για beat...
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
10°
