Όταν ήμουν μικρή δεν άκουγα Charms, ούτε Aphrodite’s’ child, ούτε Poll, Olympians, Idols, ή Socrates Drank the Conium
Όταν ήμουν μικρή δεν άκουγα Charms, ούτε Aphrodite’s’ child, ούτε Poll, Olympians, Idols, ή Socrates Drank the Conium. Δεν τους άκουγα γιατί ήτανε είδωλα από μια δεκαετία πριν από την «δική μας» εποχή, ή γιατί δεν έφτασε η επιτυχία τους στην Καβάλα των ΄70ς, ή γιατί η παρέα μου άκουγε με μανία Pink Floyd, Joan Baez, Janis Joplin και οτιδήποτε έγραφε ο Θεοδωράκης, όπως και ο Χατζηδάκις, ο Καλδάρας, ο Σπανός και ο Σαββόπουλος. Ντράπηκα πάρα πολύ όσον αφορά τους Aphrodite’s child, στα ΄90ς, όταν γνώρισα τον Βαγγέλη Παπαθανασίου και σε μία από τις σπάνιες φορές που δεν βρήκα ένα ψέμα πρόχειρο, του ομολόγησα ότι δεν τον είχα ακούσει «μικρή», ως συγκρότημα, μόνο μεγάλη, για την ακρίβεια, δύο ώρες πριν πάω στο πάρτι του.
Χωρίς να παριστάνω την μπεμπέκα, τους Charms τους είχα ακούσει από σπόντα, σε κάποιο άλλο πάρτι, των γονιών μου, αρχές δεκαετίας του ’70. Χορεύανε με τρέλα στο σαλόνι, γονείς και φίλοι, κι εγώ σκεφτόμουν ψιλο-περιφρονητικά, «τσς, εμείς δεν θα κάνουμε ποτέ τέτοια», που εννοείται κάναμε πάρα πολλά τέτοια έκτοτε, όπως είναι φυσικό. Ξανα-πέτυχα τον Μάικ Ροζάκη πολλά χρόνια μετά την διάλυση του γκρουπ (1974), όταν έκανε την ενορχήστρωση και μουσική επιμέλεια στους «Δαίμονες» της ‘Αννας Βίσση (1991-93). Το μιούζικαλ/ροκ όπερα είχε μεγάλο σουξέ, και ο Μάικ Ροζάκης είπε κάτι για την εποχή που ήταν στους Charms, ενώ έκανα συνέντευξη από τον καταπληκτικό Άγγλο που ήταν υπεύθυνος για τα «εφφέ φωτιάς»… και που δεν μπορώ με τίποτε να θυμηθώ το όνομά του, δυστυχώς.
Ακόμα πιο δυστυχώς ο Μάικ Ροζάκης έφυγε από αυτόν τον κόσμο το 2009. Τα υπόλοιπα μέλη του γκρουπ εμφανίζονται κατά καιρούς, και είναι καταπληκτικοί, τους είδα προχθές και κόπηκα σας λέω: ο Τέρης Ιερεμίας (πλήκτρα, τραγούδι), ο Κωστής Νικολόπουλος (κιθάρα), ο Γιώργος Στρατής (ντραμς) και ο Γιάννης Σαρόγλου (τραγούδι, μπάσο) είναι ένα σούπερ συγκρότημα, που δεν παίζει και τραγουδάει, με φωνάρες, μόνο τα μεγάλα σουξέ των Σίξτυς και Σέβεντυς αλλά και Beatles, Carlos Santana, Rolling Stones, Αντριάνο Τσελεντάνο, Ανταμό, και soul/black/jazz κομμάτια, τα πάντα, με πολύ κέφι. Στο «σούπερ συγκρότημα» θα έπρεπε κανονικά να συμπληρώσω «ηλικιωμένων μουσικών» αλλά δεν το κάνω, γιατί για ΚΑΝΕΝΑ Αμερικάνικο ή Εγγλέζικο σούπερ-γκρουπ δεν λέμε «οι Rolling Stones/Metallica/Scorpions είναι ένα συγκρότημα ηλικιωμένων», κι όχι μόνο επειδή αυτοί κάνουνε πλαστικές επεμβάσεις αβέρτα κι είναι τσιτωνουάρ ενώ εμείς εδώ βαριόμαστε: η ηλικία του καλλιτέχνη δεν έχει καμία σημασία για τον ίδιο τον καλλιτέχνη, πόσο μάλλον για το κοινό.
Το κοινό στην «Σφίγγα» το βράδυ του Μαΐου πέρασε τέλεια, κι εμείς μαζί. Το κοινό βέβαια δεν ήτανε τσικό, κάθε άλλο – ο Γιώργος Κατσαρός καθότανε σ’ ένα τραπέζι στο βάθος, και είδα πρώην στέλεχος του πρώην Μέγκα να κάνει ότι δεν με βλέπει. Μαζί με τους Charms ήτανε η πολύ καλή Τερέζα, και το «Να μείνουμε πάντα παιδιά» χορεύτηκε πάρα πολύ από όλο τον κόσμο, που δεν ήτανε τσικό αλλά δεν έσκαγε κι όλας. Να τους ψάξετε λοιπόν τους Charms: εμφανίζονται στην Κηφισιά στα Ανθεστήρια μέσα στο Μάιο, κι άμα τους πιέσουμε λίγο παραπάνω, μπορεί να εμφανιστούν και αλλού…
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
8°
