Ήταν ο DJ που επέλεξε ως καλύτερο το κοινό της Athens Voice στην καθιερωμένη ψηφοφορία που έγινε στο τέλος του 2012. Εδώ μπορείτε να ακούσετε και το podcast για εκείνη την περίσταση. Έτσι τον είχαμε παρουσιάσει: «O Mr. Z (οι φίλοι τον φωνάζουν Ζώη Χαλκιόπουλο) κυκλοφορεί με μια λευκή 200ρα vespa του 1977, είναι μόνιμα παρών στα παζάρια βινυλίου της πόλης γιατί μια δισκοθήκη 8000+ βινυλίων σαν και τη δική του πάντα χωράει νέες προσθήκες, ανεβάζει τα «λάφυρα» του digging στο εξαιρετικό του blog (θα βρεις από λιβανέζικη ψυχεδέλεια και σπάνιες bossa nova έως απίστευτα κομμάτια από τα ελληνικά ‘60s) και ετοιμάζεται και για την πρώτη κυκλοφορία που δε θ’ αγοράσει αλλά θα υπογράψει ως παραγωγός μέσα στον επόμενο μήνα για την b-otherside records».
Εντάξει πέρασε λίγος καιρός παραπάνω, άλλωστε δεν είναι ευνοϊκά τα πράγματα για σπιτικές μερακλίδικες παραγωγές, όμως η Επανάληψη βρήκε τελικά το δρόμο για τα δισκάδικα. Σε 200 κόπιες ltd βινυλίου με hand printed μεταξοτυπία στα εξώφυλλα. Πρόκειται για μια πολύ ιδιάιτερη δουλειά, μια sampladelica α λα ελληνικά, με χαρακτηριστικά spoken word κομμάτια που ο Mr.Z θυμίζει τις μεγάλες στιγμές του Δημήτρη Πουλικάκου.
Το 1985 καθότι μόνον 5 δεν είχα την πολυτέλεια, όπως καταλαβαίνετε, να διαλέγω το τι θα ακούσω. Οχι επειδή δεν μπορούσα πρακτικά να το έχω (ο πατέρας μου πήγαινε τακτικά στα δισκάδικα κι αγόραζε οτι του ζητούσε η μάνα μου και οτι του άρεσε), αλλα επειδή δεν ήξερα τι να ζητήσω. Οπότε πάντα “συμβιβαζόμουν” με αυτά που ακούγονταν στο σπίτι. Σίγουρα αν είχα μουσικές γνώσεις τότε, θα ήθελα να ακούω κάθε μέρα τον “Ηλεκτρικό Αποσπερίτη” των Λήδα και Σπύρος. Παρολ’ αυτά, ήταν μοναδική η ικανότητά μου να “κουνιέμαι” λίγο ή πολύ σε κάθε κομμάτι για να καταλαβαίνουν οι δικοί μου τι μου αρέσει και τι οχι. Τα Παιδιά Απ' Την πάτρα ήταν πάντα στο τοπ 5 της ημέρας μας καi στο “Μου Λένε Να Μην Κλαίω” έπεφτε πολύ κούνημα.
Αργότερα άνοιξα τα μουσικά μου φτερά, σύμφωνα πάντα με τις επιτυχίες της εποχής καi τα ερεθίσματα που είχα. Θυμάμαι στο σχολείο οι μισοί άκουγαν στα διαλείματα φλωροπόπ της εποχής και οι άλλοι μισοί πιο χάρντ πράγματα όπως Alice Cooper κτλ. Πολλοί τσακωμοί για το τι είναι περισσότερο cool. Εκεί ήμουν ήδη μίλια μακριά και γι' αυτό ευθύνεται το σούπερ γκρούβι ''Love Shack'' των B-52's.
Στα 15
ACEN, Trip II The Moon
Όλα (μα ολα) άλλαξαν μέσα μου όταν άνακαλυψα τη βρετανική underground rave κουλτούρα των 90s, το αγγλικό hardcore και πιο συγκεκριμένα το breakbeat. Οι φίλοι μου (και οι δικοί μο) έλεγαν οτι ακούω κατσαρόλες να χτυπάνε μα εγώ άκουγα το πιο υπέροχο πράγμα του κόσμου όλου. Βιαζόμουν να γυρίσω σπίτι για να ακούσω εκπομπές στα ερτζιανά, για να σημειώσω τίτλους απο 12'' βινύλια και να τα αγοράσω στην επόμενη μου κοπάνα στο Discobole με το χαρτζιλίκι της ημέρας.
Στα 20 πια είχα εντρυφήσει στις μέχρι τότε κυκλοφορίες των πολύ αγαπημένων Radiohead. Δεν θα ξεχάσω ποτε την κοπάνα που ποτέ δεν κατάφερα να κάνω απο το στρατόπεδο που υπηρετούσα στην Κω για να τους δω live στην Αθήνα. Η εποχή του αξέχαστου Kid A και της ηλεκτρονικής τους περιόδου, της καλύτερης τους περιόδου. Μέχρι και σήμερα μπλέκομαι σε αδιέξοδες μουσικές κουβέντες με ανθρώπους που δε λένε να ξεπεράσουν τo OK Computer. Everything in its right place αδέρφια!
Στα 25
DAVE PIKE, Regards From Freddie Horowitz
Η αλήθεια είναι πως θα χαιρόμουν πολύ να μιλήσω για παλιές μου γκόμενες που μου κόλλησαν πράγματα που άκουγαν. Ακούγεται πολύ ωραίο όλο αυτό, αλλα με μένα δε συνέβη ποτέ. Άφησα πίσω ολη την σκηνή του Manchester και την pop και rock της εποχής. Ηδη κάποια χρόνια πριν είχα αρχίσει να “μαυρίζω” τελείως, ξεσκονίζοντας ολόκληρες δεκαετίες jazz, soul, funk και bossa nova απο τα 60s και τα 70s. Όλη μέρα ατελείωτο κυνηγητό για 60s beat LPs και 45ρια μέχρι να βρεθούν τα σωστά drum breaks τιμώντας παράλληλα και τις πιο φρέσκες κυκλοφορίες στο hip hop και στα library beats. Ξεχωρίζω το αξεπέραστο ''Regards From Freddie Horowitz'' του τεράστιου Dave Pike.
Στα 30
FOUR TET, Love Cry
Έχοντας στην πλάτη ολο αυτό το ποικίλο μουσικό γούστο (πιστέυω στην ομορφιά της πολυμορφίας) φτάνοντας στα 30 αγαπώ ολο και παραπάνω τις παραγωγές του Four Tet, λατρεύω τις κυκλοφορίες του Floating Points, ψάχνω σαν παλαβός οτι βγάζει ο Bibio και προσπαθώ να κάνω focus στον νέο ηλεκτρονικό ήχο. Οι παλιές πληγές είναι εδώ και πιο ζωντανές απο ποτέ.
ΣΗΜΕΡΑ
POLL, 2000 Λόγοι
Σήμερα ξαναέβαλα να ακούσω τον καλύτερο folk - rock δίσκο που βγήκε ποτέ στην Ελλάδα, το περίφημο ''ταγάρι'' των Poll.
Μπορείτε να ακούσετε/κατεβάσετε ψηφιακά την "Επανάληψη" εδώ
11°
