To άλμπουμ «Λάρυμνα» ηχογραφήθηκε σε μια αγροικία στη Λάρυμνα Φθιώτιδας μέσα σε διάστημα 6 ημερών. Η Μαρία Λατσίνου και οι Mokita εγκαταστάθηκαν εκεί και με ηχολήπτη τον Μανώλη Αγγελάκη έστησαν στούντιο και ηχογράφησαν τα πέντε νέα τραγούδια που είχαν ολοκληρωμένα και προβαρισμένα εκείνη την περίοδο.
Τα υπόλοιπα πέντε που συμπεριλαμβάνονται στο cd γεννήθηκαν επί τόπου κατά την διαδικασία των ηχογραφήσεων.
Romina Nikolaidou
Την Παρασκευή 26 Οκτωβρίου το άλμπουμ παρουσιάζεται ζωντανά στο Ίλιον plus (Πατησίων & Κοδριγκτώνος) με σύντομες ηχογραφημένες αφηγήσεις από τον Μανώλη Αγγελάκη. Λίγο πριν η Mαρία Λατσίνου δίνει το making of της ηχογράφησης.
Το «ψήναμε» καιρό το καινούριο άλμπουμ. Είχε μαζευτεί μουσικό υλικό, είχε προβαριστεί, είχε παρουσιαστεί σε κοινό, το παίξαμε κι έτσι, το παίξαμε κι ανάποδα, πειραματιστήκαμε... φτάνει: είχε έλθει η ώρα να καταγραφεί σε ένα ενιαίο άλμπουμ.
Το πρώτο («Μια ανάσα δρόμος») είχε ηχογραφηθεί σε ένα διήμερο στο στούντιο, απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ. Γενικώς με το σερί έχουμε καλή σχέση.
Η αλήθεια είναι ότι ενθουσιαστήκαμε όλοι, μας το διαφήμισε και επαρκώς, μας φάνηκε τέλεια ιδέα. Διακοπές και ηχογράφηση.Άντε και λύσαμε το πού.
Και επανερχόμαστε στα υπόλοιπα ερωτήματα: Και πότε να γίνει, που είναι και μακριά και χρειάζεται να συμπέσει το πρόγραμμα 7 ανθρώπων (όχι πια φοιτητών), μουσικών (με ό, τι κι αν σημαίνει αυτό) που το τρέξιμο οι υποχρεώσεις και ενίοτε τα χρέη τους κυνηγάνε ανελέητα; Ο προγραμματισμός μας (μετά από πολλή συζήτηση και στρίμωγμα) έβγαινε για το Πάσχα. Ε, λοιπόν, είχαμε υπολογίσει λάθος! Διότι ήλθε και ο Ανδρουλάκης τζούνιορ! Είχαμε και γεννητούρια στην ομάδα. Άντε πάλι συζήτηση από την αρχή: βγήκαν τα τεφτέρια, οι ατζέντες, τα κινητά και τελικά, το εγχείρημα μεταφέρθηκε για καλοκαίρι. Αρχές Iουλίου συνέπεσε το πρόγραμμα όλων. Ευτυχώς.
Και επανερχόμαστε στο πώς. Δανεικά, νοικιάρικα, φιλικά, πρώτο πλάνο, εφεδρικό πλάνο, και μην ξεχάσουμε και τίποτα την πατήσαμε, και να ‘ναι καλά και ο Αγγελάκης μας ξελάσπωσε, και για να μην τα πολυλογώ, μαζέψαμε την πραμάτεια μας: καλώδια, οθόνες, μηχανήματα, όργανα, κουτιά, μπαούλα ρούχα, κάτι κουλουράκια για το δρόμο, καφέ (οπωσδήποτε) και τον Μότζο (που γαυγίζει κάπου εκεί στο άλμπουμ) και στριμωχτήκαμε σε δύο αυτοκίνητα και το δικό μου κουβά για να πάμε στη Λάρυμνα:
Ο Χρήστος (Αλεξόπουλος), ο Μανώλης (Αγγελάκης), ο Γιώργος (Ανδρουλάκης), η Βάσω (Μιχαηλίδου), ο Γιώργος (Λιάπης), ο Φοίβος (Βαλαβάνης). Ξεκινήσαμε από Αθήνα έχοντας το μισό άλμπουμ έτοιμο για ηχογράφηση. Το άλλο μισό; Μην ανησυχείτε, έλεγε ο Χρήστος, είναι όλα υπό έλεγχο! Κι έτσι ήταν τελικά. Πολλές ιδέες γεννήθηκαν κάτω απ’ τα πλατάνια, εκεί δίπλα στο μπάρμπεκιου, και ηχογραφήθηκαν με χαλαρότητα και καθαρό μυαλό.
Ούτε και που είχα ιδέα κατά που πέφτει η Λάρυμνα, αλλά πήραμε το δρόμο και αισίως φτάσαμε σε μια πολύ όμορφη αγροικία με υπέροχο κήπο, εξόχως περιποιημένη και ζεστή-να ‘ναι καλά η μαμά του Γιώργου. Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση είναι, βέβαια, εκείνο το παλιό εργοστάσιο που δέσποζε στον ορίζοντα, δίπλα στα βράχια, που έκανε το τοπίο μοναδικό. Η πρώτη μας σκέψη φτάνοντας ήταν να αράξουμε σε ξαπλώστρες, κούνιες, κρεβάτια καναπέδες, κάτω απ’ τον πλάτανο ή όπου αλλού: αλλά όχι! Έπρεπε να μετακινήσουμε έπιπλα και να φτιάξουμε το αυτοσχέδιο στούντιο για να μην ξεμείνουμε από πολύτιμο δημιουργικό χρόνο. Αναποδογυρίσαμε καναπέδες, τραπεζάκια, πολυθρόνες, καρέκλες και άλλα μικρά, φτιάξαμε παραπετάσματα, επιστρατεύσαμε μαξιλάρια, σεντόνια, κουβέρτες και άλλα πολλά και νάτο: έτοιμο το στούντιο.
Εγώ, να πω την αλήθεια, με αυτά τα τεχνικά δε σκαμπάζω και πολύ, οπότε το έριξα στο μαγείρεμα για να μου φύγει ο καημός και να μην πεθάνουμε από την πείνα. Το στήσιμο ανέλαβαν Μανώλης, Γιώργος Λιάπης, Χρήστος και Φοίβος τελικά. Έχω να πω, επίσης, ότι η ομάδα σίτισης (Βάσω-Γιώργος Ανδρουλάκης και εγώ) δούλεψε οργανωμένα και νόστιμα. Τελικά ηχογραφήσαμε μια χαρά, γυρίσαμε όλοι υγιείς και με ικανοποιητική τη φεριτίνη.
Στην πορεία της εβδομάδας δεν αντιμετωπίσαμε και τραγικά προβλήματα, όσον αφορά το τεχνικό κομμάτι, εκτός κι αν μας τα απέκρυπτε ο Μανώλης για να μη μας αγχώσει: όπως και να χει, καλά έκανε! Η πρόκληση ήταν η ζέστη (κλιματισμό δεν μπορούσαμε να έχουμε στη διάρκεια της ηχογράφησης λόγω του θορύβου), τα τζιτζίκια (κι αυτά ακούγονται στο άλμπουμ) που δεν σταματούσαν να γκρινιάζουν και το γεγονός ότι … δεν είχε ντιλίβερι καφέ. Παρόλες τις αντιξοότητες τα καταφέραμε. Το πρόγραμμα είχε ως εξής:
Πρωϊνό ξύπνημα – ηχογράφηση- μεσημεριανό – ύπνος- ηχογράφηση- βραδινό στη βεράντα – μπύρες – κι άλλες μπύρες – μπύρες και συζήτηση – ύπνος.
Έτσι πέρασε μια δημιουργική βδομάδα: 10 τραγούδια, πολλές ιδέες, καθημερινές συζητήσεις, φιλοσοφικές βραδιές, μυρωδιές και ήχοι της φύσης και μακάρι να ήταν και περισσότερο!
Και μετά ήταν αυτό το άχαρο «μάζεψε» ό,τι έχεις απλώσει μια βδομάδα τώρα - αυτό που με χαλάει περισσότερο όταν πηγαίνω διακοπές. Κι έτσι ξαναμαζέψαμε καλώδια, οθόνες, μηχανήματα, όργανα, κουτιά, μπαούλα και τον Μότζο (τον σκύλο του Φοίβου), ξαναφορτώσαμε τα αυτοκίνητα και τις σχάρες (πώς γίνεται στο φεύγα να είναι πάντα περισσότερα) και πήραμε το δρόμο για την επιστροφή...
«Των τζιτζικιών ο ήχος, της καρυδιάς η δροσιά, το πάντρεμα των δέντρων...»
«Θα μπορούσε να είναι παιχνίδι...»
Αλλά...
«Στο τέλος της ημέρας, κάτω απ’ τον ίδιο ουρανό, κάτω απ’ τα ίδια αστέρια κοιμόμαστε όλοι»
Τα highlights της εβδομάδας ηχογράφησης
Οι διαδρομές στην άλλη πλευρά της Λάρυμνας για προμήθειες. Εκεί, δίπλα στο εργοστάσιο, υπήρχε ένα σουπερ-μάρκετ, ένα φαρμακείο και ένα μανάβικο με ευγενέστατους ανθρώπους.
Η συνταγή του κρεοπώλη για ψητό κοτόπουλο στο φούρνο που «τα σπάει».
Ο κήπος με το δυόσμο! Τί υπέροχες μυρωδιές!
Ο Φοίβος στην κούνια κάτω από τον πλάτανο που τερμάτισε το pro γύρω στις 2.000 φορές.
Εγώ που ηχογραφούσα μόνη μου κλεισμένη σε ένα δωμάτιο δίπλα στο κρεβάτι, χωρίς να έχω επαφή με τους υπόλοιπους που έπαιζαν στο σαλόνι και δίπλα στην κουζίνα.
Που σηκωνόμασταν στο διάλειμμα της ηχογράφησης για να γυρίσουμε το κοτόπουλο στο φούρνο μην αρπάξει.
Το όμορφο και ιδιαίτερο τοπίο της Λάρυμνας.
Οι σούπερ παραλίες, που ανακαλύψαμε την τελευταία μέρα φεύγοντας, στην από κει μεριά. Τότε καταλάβαμε ότι το μέρος έσφυζε από ζωή.
Το ότι χαθήκαμε με τον Γιώργο (τον Ανδρουλάκη) στην επιστροφή και δεν υπήρχε ψυχή να ρωτήσω για το δρόμο, που μια ευθεία είναι αλλά...
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
10°
