Συνθέτης, στιχουργός, ντράμερ των Ενδελέχεια.Μετά τη «Βουτιά από ψηλά» ήρθε η ώρα για το πρώτο προσωπικό του άλμπουμ με τον τίτλο «Ευδαίμονες» (Lyra), που είναι και το όνομα του νέου του σχήματος. Ηλεκτρισμός μαζί με στοιχεία από παραδοσιακή μουσική και συμμετοχή από τη Μάρθα Φριτζήλα και την Εύα Λαύκα.
Πού χωράνε οι «Ευδαίμονες» μέσα στην κρίση;
Ευδαιμονία είναι κατάσταση του μυαλού, της ομάδας, της καλής παρέας. Ευδαιμονία είναι ο έρωτας, η ίδια η μουσική και το φαγητό, εννοείται... Η κρίση μπορεί να επηρεάζει την τσέπη μας, αλλά δεν θα μας θάψει κιόλας. Θα παραμένουν οι ευδαίμονες του κόσμου αυτού ό,τι και να γίνει κι εμείς θα τους «βαράμε ντέφια», που λέει και ο κύριος Σαββόπουλος. «Θα τους τραβάμε και τ’ αυτιά, όμως» συμπληρώνω.
Tι κρατάς από την πορεία με τους Ενδελέχεια;
Μια ζωή ολόκληρη. Όπως έπρεπε να είναι. Μια εποχή ανεκτίμητη, διαφορετική, μοναδική και ανεπανάληπτη. Εύχομαι κάθε μουσικός να μπορέσει να βιώσει ένα παρόμοιο ταξίδι. Όλα τα άλλα, χρήματα, φήμη, δόξα, περισσεύουν...
Η «Γυναίκα της Πάτρας» του Χρονά, με την Ελένη Κοκκίδου. Κι ένα γκρουπ νεαρών ονόματι Electrobalcanika που είδα στο «Αφανείς».
Ποια η σχέση σου με την ελληνική παράδοση;
Αρκετά στενή. Έχω ασχοληθεί με όλες τις περιοχές της Ελλάδας, χωρίς όμως την πώρωση που έχουν όσοι ασχολούνται αποκλειστικά και μόνο με την παράδοση και με τίποτα άλλο. Από μικρός γοητεύτηκα με τα πολυφωνικά της Ηπείρου, με τις γκάιντες και τους ζουρνάδες της Μακεδονίας και της Θράκης, τους αμανέδες της Σμύρνης, και από πολύ μικρός (λόγω καταγωγής) από τα κρητικά τραγούδια, τις μαντινάδες και τα ριζίτικα.
Φοβάμαι το φόβο που αρχίζει να είναι ορατός στα μάτια των κατοίκων των μεγάλων πόλεων και ιδιαιτέρως εκείνων της Αθήνας. Ελπίζω τα παιδιά μας να ζήσουν σε πιο ανθρώπινες πόλεις και με άλλους, υπεύθυνους και έμπιστους διαχειριστές του κοινού πλούτου, κοινώς πολιτικούς.
Πώς βλέπεις τους πιτσιρικάδες και ποιο φαντάζεσαι ότι είναι το κοινό σου;
Ωραίους! Σίγουρα με λιγότερα κολλήματα, αλλά και περισσότερα άγχη. Το κοινό μας προς το παρόν είναι φίλοι, γνωστοί και κάποιοι που απέμειναν από το τέλος των Ενδελέχεια. Ουσιαστικά η πρώτη μετά δίσκου συναυλία θα είναι στην «Αυλαία» στις 26 του Μάρτη. Εκεί θα δείξει. Πάντως το «Αν (Θυγατρικό)» έχει σπάσει ηλικιακά και αισθητικά τείχη, αυτό το έχω ήδη καταλάβει.
Ένα τραγούδι σου τιτλοφορείται «Αθήνα». Πώς βλέπεις την πόλη σήμερα;
Μ’ αρέσουν οι αρχαιολογικοί χώροι, ο περίπατος κάτω από την Ακρόπολη, το Θησείο, τα Πετράλωνα (στα προσφυγικά) και η Καλλιθέα – εκεί μεγάλωσα. Τα Πατήσια και η Κυψέλη, στην οποία ζω, μοιάζουν με δημόσιο ουρητήριο.
Πώς είναι μέχρι σήμερα η υποδοχή του άλμπουμ;
Νομίζω καλή. Ειδικά το «Αν» σκίζει! Μερικοί βρίσκουν ότι έχει πολλά διαφορετικά στιλ, αλλά εγώ δεν μπορώ να τα ξεχωρίσω ούτε και μπορώ να ακολουθήσω μια γραμμή. Ποτέ δεν το έκανα και ούτε επιθυμώ να το κάνω στο μέλλον. Βαριέμαι φριχτά! A
13°
