Κάθε φορά που πηγαίνω σε παράστασή του, διαλέγω ένα ένα τα μέλη της παρέας. Όχι μόνο για να μην πετάξει κάποιος κάτι άσχετο ξαφνικά και χαθεί η πολύτιμη λέξη, η νότα, η ματιά ή η κίνηση που για μένα σημαίνει πολλά, αλλά και γιατί θέλω ατμόσφαιρα συνωμοσίας: να διαθέτουν όλοι το χάρισμα της συναισθηματικής νοημοσύνης, το δώρο της συγκίνησης. Μόνο με τέτοιους δέχομαι να μοιραστώ τον Φοίβο που αν δεν ήταν ο Φοίβος, θα ήταν το “drink me” και το “eat me” της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων: μια γουλιά και μικραίνεις. Μια μπουκιά και μεγαλώνεις. Όπως και να ’χει, χωράς.
Χωρέσαμε το τελευταίο Σάββατο στο ΜΕΤΡΟ με τον Φοίβο Δεληβοριά και τη Big Band του. Η οποία «μεγάλη μπάντα» ήταν δύο άτομα: ο Σταμάτης Σταματάκης και ο Γιώργος Κατσάνος. Ο πρώτος στο κόντρα μπάσο και ο δεύτερος σε διάφορα απίθανα μουσικά όργανα, στυλόφωνο, theremin, μουσικό πριόνι, βιμπραντονεόν, νερόφωνο κ.λπ.
Πήγα μην ξέροντας τι θα δω, με λίγη αιγοκερίσια γκρίνια «τι τον έπιασε και αλλάζει το concept που ξέρουμε κι αγαπάμε, γαμώ τους πειραματισμούς μου, γιατί δεν αφήνει ήσυχα τα τραγούδια;».
Ήταν η ωραιότερη παράσταση που είδα τα τελευταία χρόνια. Και δεν το λέω γιατί ο Δεληβοριάς είναι το μαγικό ποτό και το κέικ μου, αλλά γιατί θεωρώ μεγάλο πράγμα το να ερευνάς την τέχνη σου με θάρρος χωρίς αυτό να γίνεται ξαφνικά κάτι που δεν αφορά πολλούς, κάτι «ειδικό» ή «αυτιστικό» ή και τα δύο μαζί. Κι αυτός ο Κατσάνος, είναι ο Τρελός Καπελάς, ένας μάγος που αντί να ναρκισσευτεί πεισματάρικα με τις γνώσεις και τις δεξιότητές του, θέτει τα ασυνήθιστα όργανα και τους παράξενους ήχους στην υπηρεσία του τραγουδιού, του στίχου και εντέλει του συναισθήματος. Κι αυτό είναι μια πράξη πολύ γενναιόδωρη.
Στη σκηνή του ΜΕΤΡΟ οι τρεις τους, μαζί και με το τρισχαριτωμένο κορίτσι-καρτούν, τη Ρένα Μόρφη, στο τραγούδι, έδωσαν καινούργια πνοή στο παλιό υλικό, έπαιξαν Μπρασένς, Κοέν και Καζαντζίδη και φυσικά το «Κοπερτί» της Πλάτωνος. Τα extra bonus εκείνης της νύχτας ήταν ο Αργύρης Μπακιρτζής –ακόμα μια σουρεάλ ιστορία της καρδιάς μας– και ο Νίκος Ξυδάκης με τα βελουδένια «συνεργεία» του.
Τα καινούργια τραγούδια του Φοίβου δεν πρόλαβα να τα αισθανθώ λόγω λαιμαργίας. Έχω καιρό όμως. Ο νέος δίσκος είναι στα σκαριά. Τραγούδια ερωτικά που περιγράφουν τον «ζουληγμένο», αγχωμένο τρόπο που ερωτευόμαστε και συνδεόμαστε στο κλεινόν άστυ «και γι’ αυτό το λόγο ο δίσκος θα μπορούσε να έχει τίτλο «Ο Μεγάλος Νευρωτικός» είπε και ξεκαρδιστήκαμε.
Βγαίνοντας, σκεφτόμουν ότι η αγορίστικη, περιπαικτική σπίθα του Φοίβου Δεληβοριά παραμένει εκεί που ήταν πάντα: στο βάθος των ματιών του. Αξύριστος, αδυνατισμένος, με βλέμμα ενίοτε αγριεμένο ως και σκοτεινό (!), το μόνο που έχασε μεγαλώνοντας είναι το clean cut του καλοζωισμένου έφηβου. Και αυτό σε κάνει να θες ακόμη πιο πολύ να πέσεις με τα μούτρα μέσα στην τρύπα του Κούνελου.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
10°
