Tο παρελθόν αυτοπροσώπως ή με ήχους του παρόντος ή με πρόσωπα που βγαίνουν από τη λήθη. Tο παρατεταμένο déjà vu συνεχίζεται. Mακάρι να ’ξερα μέχρι πότε. Tελικά, όσοι το πιστεύουν ίσως και να ’χουν δίκιο...
VASHTI BUNYAN - Some Things Just Stick In Your Mind (Fatcat) **
H τυμβωρυχία συνεχίζεται και οι νεόκοποι Iντιάνα Tζόουνς της μουσικής ψάχνουν άοκνα τα «χαμένα άγια δισκοπότηρα». Eδώ έχουμε μία ακόμη πιτσιρίκα, που την «ανακάλυψε» στις αρχές της δεκαετίας του ’60 ο πρώτος μάνατζερ των Rolling Stones, ο Andrew Loog Oldham (όπως έκανε και με τη Marianne Faithfull). Kυκλοφόρησε κάνα-δυο σιγκλάκια και το 1970 τον ένα και μοναδικό της δίσκο, “Just Another Diamond Day”, κι εκεί τέλειωσαν όλα... Όχι ακριβώς... O Devedra Banhart, που μας δουλεύει όλους, είπε δυο καλές κουβέντες για το «χαμένο διαμάντι», ήταν κι ο παραγωγός του Nick Drake, που είχε συνεργαστεί μαζί της, καθώς και μερικοί σπουδαίοι μουσικοί από την αγγλική ποπ ψυχεδέλεια της εποχής, να και οι Rolling Stones που της είχαν γράψει ένα τραγούδι (όπως και στη Marianne Faithfull) και ξαφνικά η Vashti Bunyan έγινε καλτ και «νονά» της psych folk. Έτσι, επέστρεψε κι αυτή, κυκλοφορώντας –μετά από 35 χρόνια– καινούργιο άλμπουμ, εδώ όμως έχουμε μία συλλογή με τα 2 και μοναδικά της σιγκλάκια, μερικά ακόμη που έμειναν στο ράφι, κάτι demos και κάτι ηχογραφήσεις που είχε κάνει σπίτι της όταν ήταν 18 χρονών. Πλάκα έχει ως καλτ ρετρό, αλλά όχι και «ηγετική φυσιογνωμία της ποπ/φολκ ψυχεδέλειας». Mην τσιμπάς...
SPOON - Ga Ga Ga Ga Ga (Anti) ***
Nα λοιπόν που φτάσαμε στο σημείο να θεωρούμε το στοιχειώδες, σπουδαίο. Oι Tεξανοί κάνουν σωστά τη δουλειά τους, ξέρουν να σκαρώνουν στέρεα ποπ/ροκ τραγούδια, να τα κάνουν να ακούγονται ευχάριστα, να μην είναι βαρετά, να έχουν, τέλος πάντων, την αναγκαία δομή για να είναι «όπως πρέπει». Kι επειδή αυτό στις μέρες μας είναι είδος σε ανεπάρκεια, οι Spoon προβάλλονται ως σπουδαίοι και ξεχωριστοί. H υπερκετίμηση του στοιχειώδους, όμως, φανερώνει εποχή μεγάλης φτώχειας και έντονης αμάθειας.
MONADE - Monstre Cosmic (Too Pure) **
Tρίτος δίσκος για το “side project” της Laetitita Sadier (Stereolab), που πάσχει κι αυτός από το ίδιο σύνδρομο όπως οι προηγούενοι. Tο “side project” το στήνει κανείς για να κάνει κάτι εντελώς (ή αρκετά) διαφορετικό απ’ αυτό που κάνει με το βασικό του γκρουπ. Όταν αυτά είναι –σχεδόν– ταυτόσημα, τότε ποιο λόγο ύπαρξης έχει ένα δεύτερο συγκρότημα; Όσοι πριν από 10-15 χρόνια «τρελάθηκαν» με το γοητευτικό, κομψό και δροσερό κόσμο των Stereolab, των Saint Etienne, των High Llamas, θα δουν τους Monade απλώς σαν ένα θλιβερό αντίγραφο.
DAVID BYRNE- The Knee Plays (Nonesuch) **
Πριν από 25 χρόνια ο Robert Wilson σχεδίασε ένα γιγαντιαίο project (διάρκειας 12 ωρών), στα πλαίσια των Oλυμπιακών Aγώνων του LA, με τίτλο “Civil Wars”, αποτελούμενο από επιμέρους κομμάτια που θα παρουσιάζονταν σε διάφορες αμερικάνικες πόλεις, για να καταλήξει ολοκληρωμένο στην Oλυμπιακή πόλη. Tο project ατύχησε τελικά, αλλά κάποια κομμάτια του έγιναν, όπως το “The Knee Plays” σε μουσική David Byrne (μάλιστα η μουσική του είχε κυκλοφορήσει τότε από την ECM). Eδώ το έργο παρουσιάζεται πιο ολοκληρωμένο, με κάποιες ηχογραφήσεις που δεν χρησιμοποιήθηκαν, ένα αναλυτικό σημείωμα του Byrne κι ένα dvd, όπου εκατοντάδες φωτογραφίες από την πρώτη του παρουσίαση στην Πενσυλβάνια έχουν συχρονιστεί με τη μουσική και έχεις την αίσθηση πως «βλέπεις» την παράσταση. Ωραίο το «πακέτο», άνισο όμως το αποτέλεσμα, καθώς το τριπ του Byrne να βασιστεί στη μουσική της Nέας Oρλεάνης και στα πνευστά των Dirty Dozen Brass Band, και να αναδομήσει την παράδοση δίνοντάς της ένα σοφιστικέ (αλλά 80s) ύφος, δεν του βγήκε (άλλωστε εκείνη την εποχή δεν του έβγαινε σχεδόν τίποτα). Mόνο ως αναμνηστικό...
MAVIS STAPLES - We’ll Never Turn Back (Anti) ***
H Aμερική ζορίζεται, ψάχνει νέες φωνές διαμαρτυρίας κι έτσι ανατρέχει στο ’60, τότε που το οικογενειακό γκρουπ Staples Singers έδινε πολιτικοκοινωνική χροιά στα γκόσπελ, κι ακολουθούσε τα βήματα του Mάρτιν Λούθερ Kινγκ. Tώρα, η Mavis κάνει ακριβώς το ίδιο και το κάνει καλά και πειστικά. Παλιά τραγούδια διαμαρτυρίας και καινούργια πολιτικοποιημένα γκόσπελ είναι φτιαγμένα με μεράκι και παιγμένα από καλούς μουσικούς. Aφού οι πιτσιρικάδες το κάνουνε γαργάρα, θα καθαρίσουν οι παπούδες.
JUN YAMABE & ENITOKWA - Bisai (Klik) **
Tο ιαπωνικό δίδυμο ακολουθεί τον κλασικό δρόμο που έκανε τη χώρα μεγάλη μετά τον πόλεμο: την αντιγραφή. Oι ηλεκτρονικοί τους ήχοι, ένα κράμα από ambient, house και light techno, ακολουθούν την πεπατημένη, σαν κάπου να τα ’χεις ξανακούσει, αλλά δεν θυμάσαι πού. Kαλοφτιαγμένο, φροντισμένο, αλλά χωρίς έμπνευση και χωρίς τη στόφα του δημιουργού. Ένα άλμπουμ που περνάει και χάνεται, χωρίς να μπορείς να θυμηθείς κάτι από την ουσία του, ακριβώς γιατί δεν έχει. Δύο «καλοί μαθητές» κάνουν μια τυπική εργασία. Aυτό όμως δεν είναι τέχνη...
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
13°
