Όταν γύρισα σπίτι μου με τους 3 πρώτους δίσκους που αγόρασα και έβαλα να τους ακούσω, ο πατέρας μου σχολίασε: «Αυτό δεν είναι μουσική, παιδάκι μου, είναι εργοστάσιο». Καταλαβαίνω γιατί ο «μέσος ακροατής» της ηλικίας μου θα έλεγε σήμερα κάτι αντίστοιχο στο παιδί του, αν άκουγε το υπέροχο καινούργιο άλμπουμ των Animal Collective “Merriweather Post Pavilion”(*****). Τσακισμένες μελωδίες, ήχοι από καρουσέλ σε ξεπεσμένο λούνα-παρκ, πολυφωνικές ασκήσεις, ένα αλλόκοτο παζλ που εκ πρώτης όψεως δεν δείχνει τίποτα. Κι όμως, πίσω και κάτω απ’ αυτή την «ανορθοδοξία» κρύβονται υπέροχες μελωδίες, λυρική ευαισθησία, δομική ικανότητα και πολλές ώρες δουλειάς. Ευγνωμονώ αυτή τη δουλειά που δεν με άφησε να γίνω «μέσος ακροατής».
It’s party time
Η αφισέτα στο τζάμι της πόρτας γράφει: “Tonight: Franz Ferdinand” (***). Μπαίνω και παραγγέλνω βερμούτ. Ένα κουαρτέτο ανεβαίνει στη σκηνή, μαύρα κοστούμια με άσπρο πουκάμισο, στενές γραβάτες χαλαρά δεμένες, μαλακά μοκασίνια, λίγη μπριγιαντίνη στη φράτζα. Το πάρτι αρχίζει, τα τραγούδια ένα κι ένα για να χορεύονται. Κιθαριστικά ριφ μπερδεύονται με παλιομοδίτικα πλήκτρα, η αισθητική των 50s πάει dance floor, o Alex τα λέει καλά, ένα ψυχεδελικό καλιδοσκόπειο προβάλλει χρωματιστά σχήματα στα πρόσωπα των Franz Ferdinand. Χορεύω ήδη. Να πιω άλλο ένα;
Εδώ η Duffy, εκεί η Duffy, πού θα παίξει η Duffy τελικά; Και ποιος θα οργανώσει τη συναυλία; Αρχικά ανακοινώθηκε για το Ejekt, τώρα πάει στο Rockwave, η μία εταιρεία κατηγορεί την άλλη για αρπαγή... Για δες! Οι συναυλιακοί πλειστηριασμοί κάνουν τους μάνατζερ πλουσιότερους, τα παλικάρια σφάζονται στα πόδια της Duffy. Να ένα ζωντανό παράδειγμα γιατί πληρώνουμε ακριβά τις συναυλίες.
Fac, Fac, Factory Records
Τι να λέμε τώρα... Η αγγλική ποπ (μη σου πω και το Manchester ολόκληρο) χωρίζεται πριν τη Factory και μετά. Μια δισκογραφική (και πολιτιστική) εταιρεία που προκάλεσε την έκρηξη: Joy Division, Cabaret Voltaire, New Order, A Certain Ratio, Durutti Column, Happy Mondays, αλλά και The Hacienda, Madchester, 24 Hour Party People, Second Summer of Love. Η συναρπαστική αυτή μουσική ιστορία μπήκε σ’ ένα κουτί με 4 cd κι ένα βιβλιαράκι που τα εξηγεί όλα: “Factory Records - Communications 1978-92” (****)
Η ήρεμη δύναμη... Ο πολυπράγμων Μ. Ward, όταν δεν συνεργάζεται με Conor Obsert, Cat Power ή Beth Orton, όταν δεν φορμάρει side-project όπως οι She&Him ή δεν κάνει παραγωγές όπως στον πρώτο δίσκο της Jenny Lewis (Rilo Kiley), δημιουργεί σπουδαία άλμπουμ όπως το “Hold Time”(****). Η αμερικάνικη μουσική παράδοση ραφινάρεται στα χέρια του για να αποκτήσει μια λεπτή, διακριτική, ρευστή γεύση, χωρίς να χάσει τίποτα από τα ζωτικά της συστατικά.
Ταξιδιωτικός προορισμός
Είμαι στο Μάλι, καλεσμένος των Amadou & Mariam. Όταν ακούω από το στόμα τους “Welcome to Mali”(*****) καταλαβαίνω ότι λένε αλήθεια. Μου δείχνουν τη συλλογή με τα δισκάκια τους (παλιά 45άρια με rock’n’roll και soul, γυναικεία φωνητικά γκρουπ, τραγούδια των Orchestra Baobab, μπλουζ του Ali Farka Toure και ηχογραφήσεις από την προεπαναστατική Κούβα). Έχουν περάσει πια τα 50 κι όμως ο ήχος τους είναι τόσο δροσερός, φρέσκος, και το χαρμάνι τους έχει τις ιδανικές αναλογίες. Καθώς και οι δύο είναι τυφλοί, μπορούν να δουν απ’ τον τόπο τους τον κόσμο ολόκληρο.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
8°
