Δεν είναι τυχαίο που επιβιώνουν ως «μεγάλο γκρουπ», το μόνο –εδώ που τα λέμε– από το είδος του που κατορθώνει να είναι ένας «πειστικός δεινόσαυρος». Η εποχή τους είναι πλέον ένα μουσειακό είδος που εκτίθεται ως ξεχωριστό αντικείμενο της ποπ κουλτούρας και γι’ αυτό στις μέρες μας το νοσταλγούν τόσοι πολλοί και το κοπιάρουν τόσα συγκροτήματα. Οι Depeche Mode είναι ένα status symbol του ένδοξου electropop παρελθόντος που καλείται πλέον –κάθε φορά– να αποδεικνύει πως είναι και γκρουπ του παρόντος κι όχι ένα φάντασμα που επειδή δεν το φοβόμαστε το συμπονάμε.
Κάνουν τη δουλειά καλά και όπως πρέπει, κι αν αυτό φαίνεται εύκολο και απλό για ένα συγκρότημα που μετράει 30 χρόνια ζωής, εκατομμύρια δίσκους, γεμάτα στάδια και φανατικούς ακροατές, εντούτοις –όπως μας διδάσκει η πράξη– δεν είναι. Απόδειξη ότι όλοι το επιθυμούν, πολλοί το παλεύουν, αλλά ελάχιστοι κατορθώνουν να νικήσουν το χρόνο και να μπορούν να στέκονται αξιοπρεπώς και πειστικοί, να αποδεικνύουν στην πράξη ότι μπορούν να ακούγονται, ακόμη κι αν η έμπνευση, η δημιουργική λάμψη, η μοναδική στιγμή, η επαφή με το σύμπαν δεν ήρθαν ούτε αυτή τη φορά.
Με rock attitude και κιθάρες που φτάνουν μέχρι και στον blues ήχο, με όλα τα συστατικά που έχουν δημιουργήσει το «σήμα κατατεθέν» ηχόχρωμά τους, με νωχελικές μελωδίες και ερμηνεία σπαραξικάρδιου crooner, με ένα μελαγχολικό γκρι στιχουργικό νέφος, με ελεγχόμενες και καλά μελετημένες «παρεκτροπές» και την αυτοπεποίθηση μεγάλου συγκροτήματος, «κατασκευάζουν» ένα άλμπουμ δομημένο, που δεν μπάζει νερά, που έχει ψήγματα (παρελθόντος) μεγαλείου, που κυλάει χωρίς να προκαλεί αισθήματα βαρεμάρας ή δυσαρέσκειας, που ακούγεται να αντηχεί ήδη σε μεγάλα στάδια μπροστά σε ένα ενθουσιασμένο κοινό φίλων. Είναι φανερό πως δεν τραβάνε κανένα ζόρι να πείσουν οποιονδήποτε άλλον πέρα από τους ήδη (υπεραρκετούς) φανατικούς ακροατές τους και σε αυτούς απευθύνονται με το «Delta Machine», αυτούς κανακεύουν κι απ’ αυτούς περιμένουν ανταπόκριση. Το άλμπουμ έχει όλα τα στοιχεία ώστε να την έχουν και με το παραπάνω.
25°
