Ο Μάκης Μηλάτος γράφει για τη μουσική που άκουσε τις ημέρες του Πάσχα
Οι πιο απολαυστικές ακροάσεις είναι πάντα στις γιορτές, τις αργίες, τις διακοπές. Κανείς και τίποτα δεν διαταράσσει την ησυχία, μπορείς να μπεις στο τριπ του κάθε δίσκου, να «σπαταλήσεις» επιπλέον χρόνο στις λεπτομέρειες, να χαζολογήσεις τα εξώφυλλα, να διαβάσεις στίχους, να ψάξεις για το κάθε άλμπουμ στο internet. Το δικό μου Πάσχα, λοιπόν, πέρασε κάπως έτσι...
Mando Diao - Give Me Fire! (Universal) **
Ελευθέρας βοσκής... Τσιμπολογάνε από κάθε κλισέ της ποπ ιστορίας και μηρυκάζουν garage, swing, electropop, jazz, μελοδράματα και τραγούδια που θυμίζουν από Traffic μέχρι Eurovision. Δεν σε χαλάει να τους ακούς, αλλά θυμίζουν απλώς ένα καλό «συγκρότημα για πάρτι». Όλα τα τραγούδια είναι radio friendly, παίζονται εύκολα σε dj sets, καταναλώνονται ευχάριστα και είναι κατάλληλα για συλλογές. Τα κάνουν όλα και συμφέρουν...
Kasabian- West Ryder Pauper Lunatic Asylum (Sony/BMG) **
Αρχίζουν ως Oasis, συνεχίζουν ως Cars και μετά ακολουθούν οι Propellerheads, Fuzztones, Primal Scream, Jonathan Ritchman, Prodigy, Pink Floyd (της εποχής του “Atom Heart Mother”). Καλά όλ’ αυτά, αλλά οι Kasabian πού είναι;
The Veils-Sun Gangs (Rough Trade) ***
Διευρύνουν το μουσικό τους πεδίο και διανύουν μια απόσταση από το θρήνο του David Eugene Edwards ως τα «νευρόσπαστα» του David Byrne, δημιουργούν ένα (καμουφλαρισμένο) εφιαλτικό περιβάλλον, η ερμηνεία του Finn Andrews είναι και πάλι εξαιρετική, αλλά τα τραγούδια δεν μπορούν να ξεφύγουν απ’ τη μετριότητα. Μας τα ’χουν πει και καλύτερα...
Super Furry Animals -Dark Days/Light Years (Rough Trade) ***
Αν σκεφτείς ότι έχουν πίσω τους 8 άλμπουμ, για τα σημερινά δεδομένα είναι εντελώς παλέμαχοι αλλά δεν το βάζουν κάτω. Με απλές αλλά εύστοχες μελωδίες, ψύχραιμη χρήση ηλεκτρονικών, διακριτική νοσταλγία από τα 80s, light ψυχεδέλεια, κιθαριστική pop, αγγλική (με την καλή έννοια) αισθητική και την πείρα του παρελθόντος, κατορθώνουν να κάνουν ένα δίσκο που ακούγεται ολόκληρος και σου φέρνει στο νου τους Who, τους NEU!, τους Grateful Dead...
PJ Harvey & John Parish-A Woman A Man Walked By (Island) ****
Με 10 απλές και σύντομες ιστορίες, με ελάχιστα μουσικά υλικά, με απλά λόγια και πολλά συναισθήματα, η PJ Harvey βαδίζει προς το δρόμο της Diamanda Galas με ερμηνείες που ηχούν τη λύπη, την απόγνωση, την ηρεμία, το στοχασμό. Είναι –μακράν– η καλύτερη της γενιάς της.
The Decemberists-The Hazards of Love (Rough Trade) **
Επιχειρούν να στήσουν μια «pop όπερα», ένα κόνσεπτ άλμπουμ με 4 χαρακτήρες (που τους υποδύονται εκλεκτοί καλεσμένοι), βασισμένο στην ψύχωση του Colin Meloy για την αγγλική φολκ της δεκαετίας του ’60. Φροντισμένο στην παραμικρή λεπτομέρεια, με θαυμάσια παραγωγή και με συμφωνικές διαστάσεις, παραμένει αμήχανο κι ανίκανο να μας παρασύρει στο τριπ του.
15°
