Πριν από μερικά χρόνια αν σε συζητήσεις γύρω από τη μουσική ή σε μίτινγκ για το επόμενο τεύχος κάποιου περιοδικού ανέφερες ονόματα όπως Bob Dylan, David Bowie, Rolling Stones, Beatles, Elvis, Van Morrison, Solomon Burke ἡ και νεότερα όπως Costello, Kraftwerk ή και Duran Duran ακόμη, γινόσουν ο γραφικός περίγελος που δεν είχε επαφή με την πραγματικότητα.
Τι συνέβη κι αυτή η πραγματικότητα άλλαξε άρδην; Τώρα οι εφημερίδες, τα περιοδικά, οι παρέες έχουν ως βασικό αντικείμενό τους το παρελθόν. Η μόδα, η μουσική, το οικιακό και το βιομηχανικό ντιζάιν, ο κινηματογράφος, κοιτάζουνε βασικά πίσω. Η μόδα έντυσε τις γυναίκες σαν «παιδιά των λουλουδιών» και τώρα τις εξωθεί στην ψυχεδέλεια της δεκαετίας του ’60. Τα αυτοκίνητα και οι καναπέδες αντιγράφουν το παρελθόν τους, η παραγωγή του κινηματογράφου βασίζεται σε ριμέικ παλιών ταινιών και σε θρυλικές σειρές της τηλεόρασής που γίνονται ταινίες, ενώ στη μουσική τα φώτα λούζουν κυρίως τους μουσικούς που προέρχονται από τις δεκαετίες του ’60 και του ’70, με τη δεκαετία του ’80 να είναι πάλι στη μόδα.
Η θεατρική Αθήνα είναι γεμάτη από παραστάσεις κλασικού ρεπερτορίου, στο περασμένο «Athens Voice» διαβάσατε το κείμενο «Το vintage και πώς να το αποκτήσεις» της Σάντρας Σταθάκη και τα βινὑλια είναι πάλι must.
Όταν το 1970 οι Crosby, Stills, Nash & Young έγραφαν το Dιjΰ Vu, μάλλον δεν είχαν αυτό στο μυαλό τους, αλλά οι ίδιοι εκπροσωπούν έναν ήχο και μια περίοδο στο όνομα της οποίας τα καινούργια γκρουπ πίνουν νερό. Γιατί δεν είναι μόνο το ότι οι παλιές δόξες ξαναδοξάζονται, αλλά και το ότι τα νέα γκρουπ που γνωρίζουν επιτυχία βασίζονται σχεδόν απόλυτα στο παρελθόν.
Οι White Stripes, οι Coral, οι Kings of Leon, οι Hives, οι Strokes και όλοι τους οι φίλοι πατάνε ουσιαστικά στο παρελθόν, το λεγόμενο electroclash είναι στην ουσία μια εξιχρονισμἐνη εκδοχή της electropop της δεκαετίας του ’80, όπως και το λεγόμενο r ’n’ b, που είναι τόσο της μόδας στα αθηναϊκά κλαμπ, είναι στην ουσία η σύγχρονή εκδοχή της σόουλ που έρχεται και αυτή από τη δεκαετία του ’60. Οι Duran Duran και οι Cure θριαμβεύουν αυτή τη στιγμή στις ΗΠΑ, ο Elvis και οι Beatles φτάνουν πανεύκολα στο Νο 1 με παλιές τους επιτυχίες και συλλογές και δεν υπάρχει εβδομάδα που να μην ανακοινώνεται τι επανασύνδεσίν κάποιου παλιού και ξεχασμένου (;) συγκροτήματος.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ό,τι πιο καινούργια και ίσως και η μοναδική τάση είναι το παρελθόν.
Ο νεοσυντηρισμός που καταλαμβάνει όλες τις κοινωνίες, η ανάγκη για σταθερές αξίες, η αδυναμία των δημιουργών και των σχεδιαστών να συντονιστούν με τις τρέχουσες ανάγκες του κόσμου, η ευκολία της αντιγραφής, η δικαίωση της ποπ κουλτούρας του 20ού αιώνα, που γίνεται τώρα κλασική και δικαιώνει τους πρωτοπόρους της, η κούραση, για μια ακόμη φορά, των ανθρώπων από το πρωτοποριακό που έγινε μοντέρνο για να καταναλωθεί από τα lifestyle περιοδικά, τους σπόνσορες, τους δήθεν και να καταλήξει σε αδιέξοδο (όπως έγινε σε αντίστοιχες περιπτώσεις και στο παρελθόν), έκαναν χώρο ώστε να επιστρέψουν, μετά βαΐων και κλάδων, όλοι οι εν ζωή μουσικοί του παρελθόντος που διανύουν την 6η δεκαετία τις ζωής τους.
DESERT SESSIONS 9 & 10 (Universal) ****
H ιδέα αυτής της σειράς δίσκων είναι θαυμάσια, προκλητική και επικίνδυνη. Mουσικοί που δεν έχουν ξανασυνεργαστεί πριν συγκεντρώνονται σε ένα ερημικό στούντιο και ηχογραφούν τραγούδια τα οποία ως επί το πλείστον προκύπτουν από τη συνεύρεση. Eδώ ο Josh Homme (Queens of the Stone Age) φιλοξενεί τον Joey Castillo (από το ίδιο γκρουπ), την P. J. Harvey, τον Twiggy Ramirez και τον Josh Freese (A Perfect Circle) και άλλους γνωστούς μουσικούς. H χημεία πετυχαίνει, όλοι μπαίνουν στο τριπ και το αποτέλεσμα, για μια ακόμη φορά, φτάνει σε υψηλό επίπεδο. Λιτό, σκληρό, ατόφιο, στεγνό, πονεμένο ροκ με ανοιχτούς ορίζοντες από μουσικούς που κάνουν το κέφι τους. Ό,τι καλύτερο.
KRAFTWERK Tour de France Soundtracks (EMI) ***
Tώρα που έφτασε η ώρα να αναγνωριστούν ως «οι Beatles της ηλεκτρονικής ποπ» και τα περιοδικά ανά τον κόσμο τούς αφιερώνουν πολλές σελίδες και δημοσιεύουν καταλόγους με τα δεκάδες συγκροτήματα και μουσικούς που επηρεάστηκαν από τον ήχο τους, αποφάσισαν πως ήταν καιρός να επιστρέψουν. Χωρίς τον Carl Bartos στην παρέα (που τραβάει τον δικό του δρόμο και σύντομα θα μας επισκεφθεί), αλλά με όλα εκείνα τα συστατικά που τους έκαναν αναγνωρίσιμους και μοναδικούς. Tο Tour de France είναι κάτι σαν εκσυγχρονισμένη περίληψη όσων μας έχουν πει στο παρελθόν, αλλά ακόμη κι έτσι φαίνεται το επίπεδό τους, το ταλέντο και οι δυνατότητές τους.
DIDO Life for Rent (EMI) *
O δίσκος είναι ήδη στο Nο1 του ελληνικού τοπ, οπότε δεν μπορώ να «σώσω» και πολλούς. Θυμίζει σε όλα τον προηγούμενο (στο πιο τυποποιημένο), ο αδερφός της Rolo (Faithless) δεν μπόρεσε να βοηθήσει και αντί άλλης κριτικής σάς παραπέμπω στους απίστευτους στίχους που περιγράφουν καθημερινές ιστορίες ερωτικών, φιλικών και άλλων σχέσεων που θυμίζουν Sex and the City, ελληνικά σίριαλ, αγγλική (μικρο)αστική ζωή και αμερικάνικες οικογενειακές ταινίες. Kαι μετά λέμε για τους στίχους των ελληνικών τραγουδιών... Dido, sorry, μα έχω βρει καλύτερο... στιχουργό.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
10°
