Μια χρονιά που αρχίζει με το θάνατο του David Bowie και τελειώνει μ’ αυτόν του Leonard Cohen, ορίζει ένα τέλος εποχής, γιατί αν ενώσεις την αισθητική και την τέχνη τους έχεις το όλον της ποπ κουλτούρας. Το γκλάμουρ, η πολυχρωμία και ο σκηνικός πληθωρισμός από τη μία και η χαμηλών τόνων φολκ τραγουδοποιία, η ήρεμη δύναμη, η ποιητική διάσταση από την άλλη, η περσόνα που ξεπερνάει το μέγεθος της τέχνης της και η τέχνη που μένει πάντα πολύ ψηλότερα από το πρόσωπο, η σεβαστική λογοτεχνία και η μεταμοντέρνα ελαφρότητα, το ασκητικό πρόσωπο και οι δεκάδες μεταμφιέσεις. Αυτό που τους ενώνει τελικά είναι πως και οι δύο τους έφυγαν σαφώς καλύτεροι και πιο ουσιαστικοί απ’ ό,τι εμφανίστηκαν. Α! και πως ηχογραφούσαν το τελευταίο τους άλμπουμ –ο πρώτος σε ένα στούντιο πολύ κοντά στο σπίτι του κι ο δεύτερος στο σαλόνι του– ξέροντας πως το τέλος είναι κοντά. Το «Blackstar» του Bowie και το «You Want It Darker» του Cohen είναι από αυτά τα σπουδαία άλμπουμ που θα αντέξουν στο χρόνο και θα τους ακολουθούν σαν χαρακτηριστικά σημάδια στη δισκογραφία τους.
David Bowie - Blackstar
Leonard Cohen - You want it darker
Το 2016 είναι η χρονιά που αποφάσισαν να σταματήσουν ο Iggy Pop και ο Peter Hammill γιατί ο χρόνος έφθειρε τις αντοχές τους αλλά όχι και την τέχνη τους. Εγκαταλείπουν με το κεφάλι ψηλά, αφήνοντας πίσω τους ένα δίσκο αντάξιο της διαδρομής και της τέχνης τους. Κι εδώ –τηρουμένων των αναλογιών– έχουμε, αν τους ενώσεις και τους δύο, το όλον. Η πανκ δύναμη του Iggy που άλωσε τις αρένες, ένας ημίγυμνος θεός στα χέρια των οπαδών του, και ο Hammill ένας ανορθόδοξος ποιητής progressive μελαγχολίας που μετά από τόσα χρόνια σχεδόν δεν ξέρουμε το πρόσωπό του. Το «Post Pop Depression» είναι ένα ορθόδοξο ροκ άλμπουμ που ακούγεται ολόκληρο με ευχαρίστηση και χωρίς σημάδια κόπωσης και το «Do Not Disturb» το κύκνειο άσμα των Van der Graaf Generator ξυπνάει όλες τις ωραίες αναμνήσεις μας από την εποχή των «H to He, Who Am the Only One», «Still Life» και «Godbluff» αλλά ενσωματώνει και τον απλό και μελαγχολικό λυρισμό της τελευταίας περιόδου όταν το γκρουπ επανασυνδέθηκε ως τρίο.
Μπορεί ο Michael Gira να μη σταματάει τη μουσική του δράση αλλά οι Swans, όπως τους ξέρουμε τα τελευταία χρόνια και οι οποίοι φέτος μας έδωσαν το εξαιρετικό «The Glowing Man», σύντομα δεν θα υπάρχουν. Ένας ακόμη κύκλος αυτού του θρυλικού πια συγκροτήματος ολοκληρώνεται λίγο μετά την αθηναϊκή τους εμφάνιση. Κι αν εδώ, έστω και αυθαίρετα γιατί δεν ξέρουμε το αποτέλεσμα, προσθέσουμε και το «Blue & Lonesome» των Rolling Stones, που θα κυκλοφορήσει σε λίγο, αλλά από την άλλη διασκευάζουν παλιά μπλουζ τραγούδια, ένα είδος που τους ένωσε πριν από 50 χρόνια, οπότε τι μπορεί να πάει στραβά; – τότε μέσα στο 2016 ολοκληρώνεται ο κύκλος μίας ολόκληρης εποχής και μερικών προσώπων που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της ποπ κουλτούρας. Αυτό που «πεθαίνει» φαίνεται πιο ουσιώδες απ’ αυτό που γεννιέται, αλλά ο χρόνος θα δείξει…
Με το νέο του άλμπουμ «Ανάμεσα» ανανεώνει το ελληνικό τραγούδι. Πριν βρεθεί «Ανάμεσα σε φίλους» στο Παλλάς, ταξιδέψαμε μαζί του ακούγοντας και μιλώντας
Ο Ασάφ Αβιντάν μιλάει στην Athens Voice για τον νέο του δίσκο, τις δυσκολίες και όσα του έλειψαν από τις ζωντανές εμφανίσεις, λίγο πριν ανέβει στη σκηνή του Floyd
12°
