Υπάρχει κάποιος που δεν έχει ακούσει το τραγούδι «America»; Που δεν παρασύρθηκε από την ερωτική ιστορία του Τόνι και της Μαρίας; Τώρα το «West Side Story» σε μια υπερπαραγωγή που δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα αυτές του εξωτερικού έρχεται στο Μέγαρο Μουσικής διαθέτοντας δύο τεράστια ατού: την Καμεράτα στην ορχήστρα και τον Γιώργο Πέτρου στη διεύθυνσή της. Ο τελευταίος μετέφερε στην A.V. το πάθος του για την μουσική του Leonard Bernstein.
«Νομίζω πως αυτό που είπε ο Μότσαρτ για τη μουσική του ισχύει στο “West side story”. “Αυτό που έχει αξία είναι πως από το έργο μου αντλούν πολύ μεγάλη ευχαρίστηση ακόμα και αυτοί που δεν γνωρίζουν μουσική, ενώ όσοι ξέρουν ανακαλύπτουν πράγματα σε δεύτερο και τρίτο επίπεδο”. Πρόκειται για ένα αριστουργηματικό έργο με μια σύνθεση πολλαπλών διαστάσεων τόσο από τεχνικής όσο και από δραματουργικής άποψης. Έχει αφάνταστες δυσκολίες στο τεχνικό κομμάτι, όμως το αποτέλεσμα περνάει τόσο ευχάριστα στο θεατή. Επιπλέον δεν μπορεί κανείς να μείνει αμέτοχος με ό,τι συμβαίνει επί σκηνής. Να μη γελάσει με το χιούμορ του έργου, να μην παρασυρθεί από την ιστορία αγάπης ή να μη συγκινηθεί με το τέλος.
» Το “West Side Story” είναι τρομερά απαιτητικό τόσο για την ορχήστρα όσο και για τους πρωταγωνιστές ‒ πρέπει να τονίσουμε πως δραματουργικά όλοι οι ρόλοι έχουν την ίδια αξία. Μπήκαμε στον πειρασμό να το μεταφέρουμε στο σήμερα, πόσο μάλλον γιατί το έργο θίγει το μεταναστευτικό ζήτημα, αλλά τελικά στάθηκε αδύνατο να παραβλέψουμε τη δεκαετία του ’50 στην οποία αναφέρεται. Δεν κάναμε όμως μια στείρα αναπαραγωγή της εποχής, αλλά ένα κλείσιμο ματιού στα 50s ‒ γίνεται και μέσω του σκηνικού το οποίο παρουσιάζει μια Νέα Υόρκη, με μια πιο εικαστική-φανταστική προσέγγιση.
» Η πρόζα είναι στα ελληνικά, αλλά οι στίχοι των τραγουδιών στα αγγλικά γιατί η μουσική στα τραγούδια έχει φτιαχτεί για έναν πολύ συγκεκριμένο ήχο γλώσσας, που δεν μπορείς να τον προσπεράσεις. Όσο δε για τα παιδιά που πρωταγωνιστούν, βρέθηκαν μετά από ακρόαση και είναι όλα τελειόφοιτοι δραματικών ή μουσικών σχολών.
» Το τελευταίο ντουέτο της Ανίτας και της Μαρίας “A boy like that” με συγκινεί απίστευτα. Θεωρώ πως είναι μια συγκλονιστική στιγμή, αριστοτεχνικά γραμμένη, με φοβερά υπονοούμενα, που ακόμη και αν δεν τα καταλάβεις περνούν στο αίμα και στο μυαλό σου. Η δε οπερατική κορύφωσή του δείχνει όλο το μεγαλείο του έργου. Ξέρω πως χρειάζεται να ξέρει κανείς μουσική για να καταλάβει τι σημαίνει πως το West Side Story είναι γραμμένο πάνω σ’ ένα μουσικό “σπόρο” (εδώ τέταρτη αυξημένη). Αυτήν παραλλάσει, αντιστρέφει, διευρύνει, μικραίνει βγάζοντας ένα υπέροχο αποτέλεσμα, που αποδεικνύει πως δεν πρόκειται για ένα μιούζικαλ με τυχαία τραγούδια, αλλά πως όλα δημιουργήθηκαν ως μια ενότητα. Είναι ένα μιούζικαλ επιπέδου μιας σπουδαίας όπερας ή μιας αξεπέραστης κλασικής σύνθεσης».
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
13°
