Επιστρέφουν στην αρχική τους φάση μετά την αποχώρηση του Tyondai Braxton και καταφεύγουν σε guests τραγουδιστές. Ικανοί μουσικοί, καλές ιδέες, καρτουνίστικο χιούμορ, πανσπερμία ηλεκτρονικών ήχων και πολυσυλλεκτικό υλικό με γοητευτικές στιγμές, αλλά και τόσα πολλά στοιχεία που συχνά γίνονται «πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμμένοι».
Brian Eno - Drums Between the Bells (***)
Πολλοί «απογοητεύονται» από τους πρόσφατους δίσκους του, επειδή ο ίδιος στο παρελθόν έχει βάλει τον πήχη τόσο ψηλά. Αλλά είναι σαφές πως αυτό δεν μπορεί να επαναληφθεί πια. Έχει ωστόσο ακόμη την ικανότητα να κάνει καλά άλμπουμ, με μια αστική και ενήλικη διάσταση, κι εδώ χρησιμοποιεί ολόκληρο το μουσικό του σύμπαν για να βάλει ήχους στα λόγια του Rick Holland. Ένα ηλεκτρονικό spoken word.
Όταν ο Manfred Eicher έμαθε πως ο Villalobos χρησιμοποιεί στα dj set του υλικό της ECM, του έδωσε την άδεια (προσπαθώντας κι αυτός να βρει επαφή με ένα νεανικότερο κοινό) να πειραματιστεί με το υλικό της εταιρείας. Με τη βοήθεια του παλιόφιλου Max Loderbauer πήραν υλικό από τους Abercrombie, Vitous, Part, Sclavis, Giger, Knaifel, Maupin κ.ά. και το συνέδεσαν με το δικό τους μουσικό σύμπαν, όχι πάντα αποτελεσματικά, αλλά δείχνοντας το δρόμο για τον ήχο της ECM του 21ου αιώνα.
Ακόμη ένας «κρυπτόμενος» (πίσω από μάσκα αυτή τη φορά) μουσικός. Ο Άγγλος dj, παραγωγός και remixer Aaron Jerome με ερμηνείες (διαφόρων) εντελώς soul και R&B, με ήχους εντελώς ηλεκτρονικούς και με ρυθμούς από dubstep, house και drum’n’bass, κινείται στα χνάρια του James Blacke και του Jamie Woon για τη δημιουργία της nu-soul και του σύγχρονου funk. Μόνο που –όπως λέει κι η λέξη– η soul δεν θέλει απλώς τεχνική, θέλει ψυχή – που εδώ απουσιάζει.
The Kenneth Bager Experience - Fragments From A Space Cadet 2 (***)
Ο παλαίμαχος Δανός dj, καθώς είναι στο κουρμπέτι από το 1980, ξέρει να κάνει αλχημείες, γνωρίζει τις δοσολογίες, έχει ευρεία μουσική γνώση κι έτσι το χαρμάνι του –από electronica, σαχλή αλλά και κομψή pop, χορευτικούς ρυθμούς, retro τσιμπολογήματα και συμμετοχή στα φωνητικά των Julee Cruise και Aloe Blacc– ακούγεται ευχάριστα και μάλλον καλύτερα από τον πρώτο δίσκο με τον ίδιο τίτλο.
Χαρισματικός μελωδός, ποιητική φύση, λυρικό ταλέντο, αισθηματίας και ερμηνευτής-ψαλμωδός, ο Justin Vernon (με τη βοήθεια 15 ακόμη μουσικών) ολοκληρώνει ιδανικά μια θεία λειτουργία με folk χαρακτηριστικά.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
10°
