Αν κάποτε γραφεί η μουσική ιστορία των ελληνικών late nineties και του πρώτου μισού της δεκαετίας του 2000, θα αποδειχτεί ότι τα κορίτσια φαν των Πυξ Λαξ ήταν περισσότερα από τις Ρουβίτσες.
Αναμνήσεις μιας groupie των Πυξ Λαξ - Οι συναυλίες, τα τραγούδια, η ιστορία της μπάντας.
Αν κάποτε γραφεί η μουσική ιστορία των ελληνικών late nineties και του πρώτου μισού της δεκαετίας του 2000, θα αποδειχτεί ότι τα κορίτσια φαν των Πυξ Λαξ ήταν περισσότερα από τις Ρουβίτσες.Ήμουν κι εγώ!
Πρώτη ανάμνηση. Καλοκαίρι του 1990. Είμαστε μικρά παιδιά. Παραθερίζουμε και βαριόμαστε. Μετά τη θάλασσα, βλέπουμε με τις ώρες βιντεοκλίπ στην τηλεόραση. Τρελαίνομαι με κάτι καινούργιους, τους Πυξ Λαξ, και το τραγούδι «Με στέλνεις, με παρασέρνεις, με στέλνεις στο πουθενά». Είναι χαρούμενοι, απλοί, αλλιώτικοι - αυτό που σήμερα λέμε «εναλλακτικοί», αλλά τότε δεν το λέγαμε, γιατί δεν ξέραμε από τέτοια.
Καλοκαίρι του 1993. Δεν έχουμε απαιτήσεις από τη διασκέδαση, συχνάζουμε σε τριτοκοσμικές παραθεριστικές ντίσκο. Οι Πυξ Λαξ έχουν συνεργαστεί με τον Βασίλη Καρρά. Κάθε που πέφτει το «Άσ’ την να λέει» η ντίσκο γκρεμίζεται.
Χειμώνας του 1996. Οι Πυξ Λαξ στον «Μύλο», τίγκα η «Αποθήκη». Το γκρουπ δεν έχει ακόμα κάβα πολλά τραγούδια, οπότε «σκίζει» τους Σαββόπουλο και Ντίλαν. Ξαφνικά ο Πλιάτσικας αλλάζει τροπάριο και παίζει το ρεφρέν από τον «Νταβατζή» του Σφακιανάκη. Ο κόσμος παραληρεί, αφού δεν έχει πιάσει το αστείο. Στο ανκόρ απαιτεί επανάληψη του σφακιανοτράγουδου, οι Πυξ Λαξ αρνούνται. Τους έχω ερωτευθεί επισήμως. Δεν το παίζουν «αλεξίσφαιροι» άντρες, κλαίνε για τις αγάπες τους live.
Σε περίπτερο της ΔΕΘ, 1999. Η σκηνή στο πολύ βάθος. Είμαστε μέσα γύρω στα 4.000 άτομα. Ανοίγουν με το «Μοναξιά μου όλα» σε εκτέλεση υπερπαραγωγή. Τα πιτσιρίκια, πωρωμένα. Ξέρουν απέξω όλους τους στίχους και υποφέρουν στο «Τι σου ’δωσε η ζωή καλό για να θυμάσαι». Τι οδυνηρές μνήμες έχουν τα άτιμα στα δεκάξι τους; αναρωτιόμαστε. Στην έξοδο, μπαμπάδες που εκτελούν χρέη σοφέρ. Τσακώνω κάνα δυο να σιγοτραγουδούν το «Πούλα με». Γεφύρωση του χάσματος των γενεών.
Μάιος του 2001. Στον αυλόγυρο του κολεγίου «Ανατόλια». Οι τρόποι συμμετοχής του κοινού, που μέχρι τότε εξαντλούνταν στο άναμμα αναπτήρων στις μπαλάντες, εμπλουτίζονται. Στο «Μια συνουσία μυστική», εκεί που ο στίχος λέει «πετάς τα ρούχα σου ψηλά», πετάμε στον αέρα τα ζακετάκια μας. Πολύ γέλιο. Μαγεύομαι με το στίχο «Μικρό κορίτσι, θα σε κλέψω», που, επειδή είμαι κοντή και ψώνιο, νομίζω ότι γράφτηκε για μένα.
Μετά ήρθε η διάλυση του συγκροτήματος και οι σόλο καριέρες. Εθνική οδός, 2003. Στο κασετόφωνο, κασέτα με τα all time classics Πυξ Λαξ: «Έπαψες αγάπη να θυμίζεις», «Σενιόρ», «Ανόητες αγάπες», «Δε θα δακρύσω πια για σένα», «Λένε για μένα», «Γιατί», «Να με θυμηθείς», «Οι παλιές αγάπες πάνε στον Παράδεισο», «Εσύ εκεί». Ο Σ. απαιτεί να μεγαλώσω. Του λέω για τις συνεργασίες του γκρουπ με τους Έρικ Μπάρτον, Γκόρντον Γκάνο, Μαρκ Άλμοντ και Στιβ Γουίν, και το βουλώνει.
Το 2004 οι Πυξ Λαξ ξαναενώθηκαν για λίγο. Στο «Χωρίς ανκόρ», ήμουν στο Θέατρο Γης, μαζί με άλλες 7.000 κόσμου όλων των ηλικιών. Ήρθε και ο Καρράς, ντυμένος στα λευκά, για να ερμηνεύσει το «Άσ’ τη να λέει». Τέλειος! Οι μεγάλοι έπιναν μπίρες και, όταν ακούστηκε το «Να μ’ αγαπάς» του Παύλου Σιδηρόπουλου, αγκάλιασαν τρυφερά το σύντροφό τους, πράγμα τρομακτικά ρομαντικό. Τα παιδάκια, με φωσφοριζέ κονκάρδες, απαθανάτιζαν με το κινητό διάφορα ενσταντανέ. Να έχουν να θυμούνται κάτι από αυτό το αγαπησιάρικο γκρουπ που έδειχνε πως ολοκλήρωνε τον κύκλο του.
Όμως, δεν ήταν έτσι τα πράγματα, και δεν αναφέρομαι στην περιοδεία «Έι, μαν, κοίτα μπροστά» του 2011. Ο κύκλος που άνοιξε το καλοκαίρι του 1990, για μένα, δεν θα κλείσει ποτέ. Δεν μπορώ να τελειώνω έτσι απλά ούτε με τις αναμνήσεις μου, που τους είχαν σάουντρακ. Οι Πυξ Λαξ, αντίθετα με τα λεγόμενά τους, «πάντα αγάπη θα θυμίζουν», που είναι πολύ σπουδαίο πράγμα!
Μπήκαν στη μουσική περιπέτεια το 1989, απαντώντας στο μπουζουκοτράγουδο και τις εντεχνιές με ένα ιδιαίτερο μουσικό στίγμα. Η μεγαλύτερη ελληνική μπάντα για δύο τουλάχιστον δεκαετίες τροφοδότησε την ελληνική δισκογραφία με 17 δίσκους-διαμάντια, αποθέωσε το ρομαντισμό, το λυρισμό και την ποίηση, συνεργάστηκε ακομπλεξάριστα με εκπροσώπους διαφόρων μουσικών ειδών στην Ελλάδα και το εξωτερικό, γέμισε στάδια, αποτέλεσε ένα μοναδικό φαινόμενο, δημιούργησε σχολή. Παρά τη διάλυσή τους το 2004, η Ιστορία επιμένει να τους κρατά ζωντανούς και να ανατρέχει στα ίχνη τους. Έμπνευση του Μάνου Ξυδού, οι Πυξ Λαξ φέτος το καλοκαίρι επανενώθηκαν και περιοδεύουν στην Ελλάδα για να αποτίσουν φόρο τιμής στο μεγάλο απόντα. Το sold out των δύο πρώτων συναυλιών στα Ιωάννινα επιβεβαίωσε το αυτονόητο: η αφοσίωση του κοινού στους Πυξ Λαξ δεν έχει τέλος. Την Τετάρτη 13 Ιουλίου στο Ολυμπιακό Στάδιο, ο Φίλιππος Πιάτσικας, ο Μπάμπης Στόκας και μια πλειάδα πιστών συνεργατών του γκρουπ θα δώσουν τη μεγαλύτερη συναυλία της χρονιάς. Να είσαι εκεί!
24°
