Συνέντευξη με τους Πυξ Λαξ πριν τη μεγάλη καλοκαιρινή περιοδεία της μπάντας.
Είναι η Ιστορία που αρνείται να σας διαγράψει ή εσείς που αρνείστε να μην είστε μέρος της Ιστορίας; Ξέρουμε πολλούς ανθρώπους που προσπάθησαν με διάφορους τρόπους να γίνουν μέρος της Ιστορίας και έφαγαν τα μούτρα τους. Η ιστορία είναι η ζωή και η ζωή γράφει την Ιστορία. Αν τα ’χει μ’ άλλον, δεν γίνεται τίποτα.
Όταν έφυγε από την μπάντα ο ντράμερ τους, ο κιθαρίστας Πίτερ Μπακ των R.E.M., παρ’ όλη τη θλίψη, δήλωσε: «Πόσα σκυλιά δεν έχεις δει να περπατούν μόνο με τρία πόδια;». Στην περίπτωση του μεγάλου απόντα Μάνου Ξυδού, ποιο θα μπορούσε να είναι το motto των Πυξ Λαξ; Ο Μάνος για εμάς δεν ήταν απλώς ένα σημαντικό μέλος της μπάντας, ήταν ένας συγγενής μας, ένας δικός μας άνθρωπος. Ανεξάρτητα από το αν πρακτικά υπάρχουν αυτοκίνητα που κινούνται με τρεις ρόδες αντί για τέσσερις, το δικό μας αυτοκίνητο αισθανόμαστε ότι χωρίς τον Μάνο δεν μπορεί να ξανακινηθεί, γράφοντας στο καπό του Πυξ Λαξ, εκτός από φέτος το καλοκαίρι που κάνουμε αυτές τις συναυλίες αφιερωμένες στη μνήμη του.
Η παλιά Ελλάδα όπως την ξέραμε καταρρέει. Η χλίδα, το δήθεν, τα σαχλά προκατασκευασμένα τραγούδια, οι δανεικές Μπέβερλι Χιλς εικόνες αγορασμένες από υπερφορτωμένες πιστωτικές, οι πολιτικάντηδες της δεκάρας. Όλα καταρρέουν πομπωδώς. Πώς κυαλάρουν το τέλος της ελληνικής Πομπηίας οι «πρίγκιπες της δυτικής όχθης»; Στον κόσμο υπάρχει συσσωρευμένη οργή που δεν ξέρει προς τα πού να την κατευθύνει. Μέχρι να ξεκαθαρίσει αυτό το τοπίο, τα πράγματα θα είναι πολύ μπερδεμένα. Δεν θα ξέρουμε αν ο μπάτσος είναι μπάτσος, αν ο κουκουλοφόρος είναι κουκουλοφόρος, αν ο μπάτσος είναι κουκουλοφόρος ή αν ο κουκουλοφόρος είναι μπάτσος. Από την άλλη μεριά, οι έχοντες την εξουσία εξακολουθούν να προκαλούν ακραία χωρίς να κάνουν κάποια πράγματα, έστω και για τα μάτια του κόσμου. Είναι όλοι τους υπερβολικά δειλοί για να συγκρουστούν με το κράτος, το παρακράτος και τους μηχανισμούς που οι ίδιοι έστησαν εδώ και δεκαετίες. Κατά τη γνώμη μας, ο συνδυασμός όλων αυτών των πραγμάτων είναι εκρηκτικός…
Τα τραγούδια σας μου έβγαζαν πάντα έναν αδιαπραγμάτευτο ρομαντισμό, μια ξεκάθαρη θλίψη: ιστορίες για την πόλη, την απελπισία του έρωτα και τη μοναξιά. Πόσος χώρος όμως υπάρχει πια για τέτοιου είδους θεματικές, όταν πλέον τα λόγια στα αυτιά και την ψυχή του κόσμου τα βάζουν οι οικονομολόγοι; Αν κρίνουμε από αυτά που ζούμε φέτος το καλοκαίρι, μάλλον οι οικονομολόγοι προσπαθούν να βάλουν λόγια στις ψυχές του κόσμου, αλλά βρίσκουν μπροστά τους άλλου τύπου τραγούδια καθισμένα εκεί από χρόνια.
Η λέξη sold out είναι σίγουρο πως θα κατατρέχει, με την καλή έννοια, την περιοδεία-επανένωσή σας. Λέει κάτι αυτό για σας; Μήπως, ανεξαρτήτως της επιτυχίας που έχουν οι σόλο καριέρες σας, υπάρχει πάντα η ανάγκη εκεί έξω για την μπάντα; Ασφαλώς και αντιλαμβανόμαστε, ή καλύτερα αισθανόμαστε, τη μεγάλη ανάγκη του κόσμου για τις μπάντες και για τις ομάδες. Το ζούμε καθημερινά, άλλωστε. Ήταν όμως η δικιά μας αλήθεια αυτή που μας έκανε να σταματήσουμε πριν από 7 χρόνια και την αλήθεια, όταν κάνεις μουσική, πρέπει να τη σέβεσαι. Άλλωστε, άνθρωποι των ομάδων εξακολουθούμε να είμαστε, γι’ αυτό κάνουμε και τις προσωπικές μας πορείες.
Ανεξαρτήτως των προτιμήσεων του ακροατηρίου σας, ποια είναι τα πέντε πιο αγαπημένα τραγούδια που γράψατε; Είναι πολλά. Διαφορετικά κάθε φορά. Άσ’ το καλύτερα…
14°
