Κανείς δεν ξέρει να κάνει την ωστική βία πιο ενδιαφέρουσα από τους Swans, και γι’ αυτό ουδέποτε θα ξεχάσω τη νύχτα της 5ης Δεκεμβρίου 2014, τότε που ξεπόρτισα από το Principal της Θεσσαλονίκης έξω, στην καταρρακτώδη βροχή, βγάζοντας καπνούς από τα αυτιά, σαν κακοποιημένο καρτούν. Πώς γίνεται να αποτυπώσεις τους ήχους εκείνους σε λέξεις; Την ορχηστρική υπερβολή, την επαναληπτική μονομανία, τα παλιρροϊκά κύματα θορύβου, το εκκλησιαστικά ευλαβικό δέος της σκηνής και τις βάναυσες αναστατώσεις ενός θηριώδους setlist, το οποίο μας κράτησε κολλημένους στα πατώματα επί 2 ώρες και 10 λεπτά, στη διάρκεια των οποίων ερμηνεύτηκαν μόλις 6 μονολιθικά τραγούδια;
Το βράδυ εκείνο θα μπορούσαν να είναι όλα πολύ και επαγγελματικοπρεπή και τακτοποιημένα εάν ο Michael Gira και το δεινό κουιντέτο του επέλεγαν να ξεδιπλώσουν το στάνταρ ρεπερτόριο του τελευταίου τους δίσκου. Το κοινό έφτασε ως εκεί προετοιμασμένο για να μην κάνει τίποτε λιγότερο από το να θαυμάσει, να ασπαστεί και να αποθεώσει τον βαρύθυμο γκριζομάλλη με τη Lucille, που κατόρθωσε να κάψει την καμπίνα του Marshall με τις πρώτες συγχορδίες και αφιέρωσε αρκετό χρόνο κάνοντας υποδείξεις για καλύτερο φωτισμό και δυνατότερα μικρόφωνα, με δύστροπο βλέμμα και φωνητική χροιά βγαλμένη από ντουμπλάρισμα του Ράσελ Κρόου.
Καθώς όμως ο Gira είναι αυτός που είναι, δηλαδή ένας τύπος πρόθυμος να ρισκάρει το τομάρι του επί σκηνής, και δεδομένου ότι ο Christopher Pravdica επιτυγχάνει υπεράνθρωπες επιδόσεις στην κακοποίηση του Fender Jazzbass, σύντομα περάσαμε από τα σαρδόνια μάντρα του «Frankie M.», (live again / rise again / who’s your friend / Frankie Μ. / heroin / opium / mephedrone / mdma και λοιπά ψυχοτρόπα) σε μια απρόσμενη, γρηγορότερη, στακάτη χεβιμεταλικοφάνκ παραλλαγή του «Α Little God In My Hands», στη μαραθώνια έκταση της οποίας έγχορδα και κρουστά μας επιφύλαξαν μαρτύριο σκληρότερο και από το θάνατο.
Με τον τόνο να έχει δοθεί και το ακροατήριο σε θέση ανήμπορου θύματος ανίκανου να αμυνθεί, απολαύσαμε το προνόμιο ενός συναυλιακού σετ αποτελούμενου από τέσσερις καινούργιες συνθέσεις, ολοφάνερα κυοφορούμενες και ολοένα μεταλλασσόμενες, γεγονός πρόδηλο από τον τεταμένο συγχρονισμό του γκρουπ και την αίσθηση κινδύνου που διαπερνούσε το πάλκο από άκρη σε άκρη. Εκεί εξαπολύθηκε για πρώτη φορά και το κρεσέντο της συναυλίας, ο ταχύρρυθμος βόρβορος του «Bring The Sun / Black-Eyed Man», που ξεχύθηκε σαν ακατάσχετη αιμορραγία στο τέλος της οποίας απλά κρατούσες το κεφάλι σου με τα δύο χέρια, για να βεβαιωθείς ότι είναι στρογγυλό, παραμένει στη θέση του και εξακολουθεί να προσλαμβάνει ήχο και εικόνα. Perfect swansound forever, με δυο λόγια.
Έχουν γραφτεί καλύτερα και εμβριθέστερα κείμενα για τους Swans και για την κολοσσιαία μορφή του Michael Gira, από ακροατές περισσότερο εξοικειωμένους με την υπερτριαντακονταετή τους σκοτεινή πορεία, η οποία ιχνογραφεί τις πιο περιπετειώδεις διαδρομές της τα τελευταία πέντε χρόνια –προέχει μονάχα να σημειωθεί ότι όλοι όσοι βίωσαν την πρωτοφανή εμπειρία της τελευταίας τους περιοδείας, είναι πλέον σε θέση να γευτούν ξανά εκείνη την κιθαριστική μυσταγωγία, μέσα από το χειροποίητο διπλό cd «The Gate», του οποίου εύλογα τα 2.500 περιορισμένα αντίτυπα έχουν ήδη εξαντληθεί. It’s alive και δαγκώνει.
Το ζωντανό άλμπουμ αποτελεί δήλωση από μόνο του: σε καιρούς μετρήσιμων playlist του Spotify, αμείλικτα αθροισμένων θεάσεων στο YouTube και σπονσοραρισμένων σελίδων στο Facebook, η σημασία του λάιβ δίσκου φθίνει. Μια φορά και έναν καιρό, το συναυλιακό ντοκουμέντο αποτελούσε το μέτρο της ερμηνευτικής αξίας, ενώ ως συλλέκτες ξοδεύαμε περιουσίες στα bootleg. Το πνεύμα αυτό ανακαλεί και το «The Gate», ηχογραφημένο στο Berghain του Βερολίνου το 2014, με την ατελή ψυχή των ανολοκλήρωτων νέων τραγουδιών να χαρίζουν στο ροκ εν ρολ την αίσθηση κινδύνου που τόσο του λείπει.
Ο δημιουργός του γκρουπ υπογραμμίζει ότι στο τέλος αυτής της παρατεταμένης τουρνέ, οι Swans θα πάψουν να υφίστανται με τη μορφή που τους γνωρίζουμε σήμερα, και πως θα εξελιχθούν σε αλλιώτικο σχήμα, με διαφορετική κατεύθυνση και μέλη. Ένας λόγος επιπλέον να στραγγίξουμε κάθε τους νότα, ενόσω επιμένουν στο συγκεκριμένο οργιαστικό μοτίβο. Οι Swans έχουν έναν καινούργιο δίσκο που παίρνει αυτιά. Αντέχεις;
Με το νέο του άλμπουμ «Ανάμεσα» ανανεώνει το ελληνικό τραγούδι. Πριν βρεθεί «Ανάμεσα σε φίλους» στο Παλλάς, ταξιδέψαμε μαζί του ακούγοντας και μιλώντας
