Το Κάλεσμα 4: Τελευταία Τελετουργία - Εντυπώσεις από το θρίλερ της franchise σειράς ταινιών τρόμου The Conjuring.
Την Πέμπτη, 4 Σεπτεμβρίου, ήταν η πρεμιέρα της ταινίας «The Conjuring: Last Rites» η οποία ήταν η 4η και τελευταία μιας σειράς ταινιών που ανήκουν στο ευρύτερο σύμπαν του Conjuring το οποίο συμπεριλαμβάνει τρεις ταινίες «Annabelle» και δύο «The Nun» με την εμβληματικά τρομακτική μοναχή. Τέλος υπάρχει και μια μεμονωμένη ταινία του 2019 που ανήκει στο σύμπαν, το «The Curse of La Llorona».
Όταν το πρώτο «The Conjuring» κυκλοφόρησε το 2013, ο σκηνοθέτης Τζέιμς Γουαν επανέφερε αυτό το είδος ταινιών τρόμου της παλιάς σχολής με στοιχειωμένα σπίτια, δαίμονες, εξορκισμούς, κτλ, που είχαν λείψει από το κοινό την προηγούμενη δεκαετία. Ως τότε αυτές που είχαν κάνει τη μεγαλύτερη επιτυχία ήταν οι ταινίες τρόμου με found footage τύπου «Paranormal Activity», και οι ταινίες βασανιστηρίων όπως το «Saw».
Η ταινία σημείωσε επιτυχία στο box office — και ήταν επίσης εκπληκτικά καλοδουλεμένη, «υπομονετική», με πρωτότυπο sound design, και σκηνοθεσία η οποία σε τραβούσε πάντα όταν το περίμενες λιγότερο. Τοποθετημένη στη δεκαετία του 1970 (όπως και οι ταινίες «The Exorcist» και «The Amityville Horror»), οι κύριοι χαρακτήρες της ήταν μυθοπλαστικές εκδοχές των πραγματικών ερευνητών παραφυσικών φαινομένων Εντ και Λορέιν Γουόρεν. Οι ηθοποιοί Πάτρικ Γουίλσον (ο οποίος έχει πρωταγωνιστήσει και στο εκπληκτικό και απόλυτα τρομακτικό «Insidious») και Βέρα Φαρμίγκα τους υποδύθηκαν πειστικά, με μια απροσδόκητη σοβαρότητα και γήινο ρεαλισμό.
Το σύμπαν του «Conjuring» είναι πλέον το franchise τρόμου με τα υψηλότερα έσοδα, αν και κάθε ταινία φαίνεται λιγότερο τρομακτική από την προηγούμενη. Και αυτό είναι που παρατήρησα την Πέμπτη το βράδυ όταν την είδα.
Θα ήθελα να ξεκινήσω με μια παράκληση σε όσους πάνε στον κινηματογράφο να δουν μια ταινία: μην έρχεστε τελευταία στιγμή, και ειδικά αφού έχει ξεκινήσει η ταινία. Κυκλοφορείτε σαν την άδικη κατάρα μέσα στα σκοτάδια με τον φακό του κινητού σας ανοιχτό ώστε να βρείτε τις θέσεις σας και ενοχλείτε τον υπόλοιπο κόσμο ο οποίος ήταν στην ώρα του και θέλει να απολαύσει την ταινία από την αρχή της ―μη σας πω από τα τρέιλερ― και να μπει στο mood. Επίσης, κλείστε το ρημάδι το κινητό, κατεβάστε την φωτεινότητα και κρύφτε το κάπου. Εάν θέλετε να «βλέπετε» στέλνοντας μηνύματα καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας, περιμένετε να βγει σε κάποια πλατφόρμα και δείτε τη στο σπίτι σας. Πληρώνουμε (αρκετά) για όλη την εμπειρία, don’t be those people.
Το «Last Rites» είχε διάρκεια 2 ώρες και 15 λεπτά, το οποίο είναι αρκετή ώρα για μια ταινία τρόμου, ειδικά τέτοιας κατηγορίας. Όταν όμως κάτι είναι καλοφτιαγμένο, δεν σε νοιάζει. Αντιθέτως, δεν θες να τελειώσει, και ειδικά αν έχεις ενσωματωθεί στην ιστορία και στον κόσμο αυτό, θες πάντα να δεις τι γίνεται και μετά, και μετά, και μετά. Αν εξαιρέσουμε τα αισθήματα οργής που είχα το πρώτο τέταρτο λόγω αναίσθητων συμπολιτών και συν-θεατών μου, η ταινία μου προκάλεσε ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων όπως και αποριών καθ’ όλη τη διάρκειά της.
Ξεκινά αργά, κάνοντας μια χρονική αναδρομή, και μας πηγαίνει πίσω στην αρχή κατά κάποιο τρόπο της ιστορίας των Γουόρεν, όταν ήταν ακόμα ένα πολύ νέο ζευγάρι, και η Λορέιν ήταν έγκυος στην κόρη της, Τζούντι. Μας εξηγεί ό,τι η πρόωρη γέννησή της έχει να κάνει με την πρώτη και μοναδική ανεξιχνίαστη υπόθεσή τους: έναν καταραμένο καθρέφτη του οποίο τον δαίμονα δεν γύρισαν ποτέ πίσω να εκδιώξουν. Χρόνια αργότερα, ο καθρέφτης επανεμφανίζεται στο σπίτι μιας οικογένειας στη Φιλαδέλφεια, της οποίας τα μέλη τρομοκρατούνται από έναν τεράστιο άντρα με τσεκούρι και μια άκρως ανατριχιαστική γριά.
Το πρώτο μισάωρο της ταινίας σε αφήνει να αντιληφθείς ότι πρώτον, η ταινία θα έχει το λεγόμενο slow burn, δηλαδή θα σε πάει αργά-αργά και ήπια εκεί που θέλει, χωρίς βιασύνη, και ότι πια ο τρόμος θα είναι παλιός αλλά ταυτόχρονα μια οικογενειακή υπόθεση, καθότι εμπλέκεται και η Τζούντι, η οποία έχει κληρονομήσει το χάρισμα της ευαισθησίας στα πνεύματα από την μητέρα της. Αρχικά η συνειδητοποίηση αυτή ήταν ευχάριστη, γιατί αισθανόμουν ότι θέλουν το κλείσιμο ενός τέτοιου franchise να είναι γεμάτο και πλούσιο, όχι μόνο σε τρόμο αλλά και σε συναίσθημα.
Όμως, δυστυχώς, ενώ η ταινία προχωρούσε και ενώ η ιστορία των Γουόρεν σαν οικογένεια ερχόταν στο προσκήνιο πολύ περισσότερο από την τρέχουσα υπόθεση, άρχισα να ανησυχώ ότι εντέλει οι δημιουργοί της δεν θα καταφέρουν να ικανοποιήσουν την ανάγκη των θεατών τους: την επιθυμία να τρέμουν στα καθίσματά τους από τον εμφανή και ―ακόμα πιο σημαντικό― υποχθόνιο φόβο και που ειδικά η πρώτη ταινία είχε καταφέρει τόσο καλά να κάνει.
Για να είμαι δίκαιη, υπήρχαν σκηνές και στιγμές που ανατρίχιασα ολόκληρη, αλλά τα διαλλείματα μεταξύ αυτών ήταν τόσο μεγάλα, και οι οικογενειακή θαλπωρή των Γουόρεν άφηνε τον θεατή να αισθανθεί τόσο άνετα και ζεστά που στο τέλος το αίσθημα του τρόμου, ή ακόμα και αυτού του άβολου συναισθήματος όταν πάντα κάτι περιμένεις να σου ‘ρθει, είχε χαθεί.
Προς το τέλος, όταν η πορεία της ταινίας, όπως και ο σκοπός της, ήταν πια εμφανής, θεώρησα και ήλπιζα ότι θα μας αποζημιώσει με ένα μεγάλο φινάλε, και ένα third act το οποίο δεν περιμένουμε. Δυστυχώς αυτό ―για μένα τουλάχιστον― δεν συνέβη. Η τελική αναμέτρηση με τον δαίμονα ήταν απογοητευτική και αρκετά anti-climactic, και με άφησε μετά από τόση ώρα αναμονής με ένα μείγμα νοσταλγίας, ανικανοποίητου, αλλά ταυτόχρονα και ελπίδας ότι ίσως ετοιμάζουν κάτι άλλο, καλύτερο. Κάτι που νιώθουμε αρκετά στις ταινίες τώρα τελευταία, ειδικά αυτού του είδους.
Νομίζω έχω ξαναναφέρει ότι η τελευταία ταινία που για κάποιο λόγο με τρομοκράτησε πραγματικά, και όσο την έβλεπα αλλά και για τις επόμενες περίπου τρεις μέρες, ήταν το «Evil Dead Rise», και παρόλο που είχε πολύ gore, το οποίο γενικά δεν με συγκινεί ούτε με αηδιάζει, είχε επίσης ένα ασφυκτικό περιβάλλον μέσα στο οποίο σε κρατούσε βίαια, και μια έλλειψη ελπίδας για μια καλή έκβαση η οποία ίσως με επηρέασε τόσο. Και αυτό είναι που εμείς οι λάτρεις των ταινιών τρόμου επιθυμούμε. Να σημειώσω επίσης ότι αυτή την ταινία δεν θα την ξαναδώ ποτέ και για κανέναν λόγο.
Πηγαίνοντας στον κινηματογράφο με πήρε μια φίλη τηλέφωνο και όταν της είπα που πάω με ρώτησε ποια ταινία θα δω. Αφού της είπα μου λέει «δεν το γνωρίζω καθόλου. Με τι έχει να κάνει;» στο οποίο της απάντησα «Με σατανάδες». Γέλασε και με ρώτησε, «γιατί το κάνετε αυτό στον εαυτό σας;». «Γιατί γουστάρουμε» της απάντησα γελώντας και εγώ, συνειδητοποιώντας ότι η απλή και ταυτόχρονα περίπλοκη απάντηση είναι αυτή.
Η ετήσια διοργάνωση της Ταινιοθήκης της Ελλάδος επιστρέφει από 3 έως 18 Δεκεμβρίου - Μπείτε στην κλήρωση για να κερδίσετε εισιτήριο για όλο το φεστιβάλ
Μια κατασκότεινη αλληγορία για τη μητρότητα, τον γάμο και την εύθραυστη ψυχική υγεία που μόνο κατά διαστήματα γίνεται ουσιώδες ή αποτελεσματικό ως προς τους στόχους που θέτει.
15°
