Στην Αλγερία του 1954, ένας δάσκαλος σε μια ερημική περιοχή θα πρέπει να συνοδεύσει έναν άντρα που κατηγορείται για φόνο στην πόλη όπου θα δικαστεί.
Βασισμένο σε ένα διήγημα του Αλμπέρ Καμί, το φιλμ του Νταβίν Ελχόφεν διαδραματίζεται με φόντο τον αγώνα της Αλγερίας για Ανεξαρτησία, αλλά δεν είναι μια ταινία για τα ιστορικά γεγονότα ή απαραίτητα για την εποχή της, αφού μέσα από την απλή ιστορία της κατορθώνει να κάνει την αναγωγή σε κάτι βαθύτερο, σχεδόν υπαρξιακό. Και το «Μακριά από τους ανθρώπους», ήδη από τον τίτλο του, ήδη από τον ξερό, ερημικό τόπο όπου διαδραματίζεται, κάνει σαφή τη λιτή του φύση που μοιάζει να στοχεύει σε κάτι εσωτερικό, σε κάτι που κρύβεται κάτω από την αφηγηματική επιδερμίδα. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η ιστορία δεν είναι από μόνη της ενδιαφέρουσα. Μπορεί να είναι λακωνική, όμως χτίζεται σε περισσότερα από ένα επίπεδα και αποκτά συναισθηματικό βάθος και ειδικό ψυχολογικό βάρος μέσα από τις ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών, τη μετρημένη σκηνοθεσία, τη σπουδαία μουσική του Νικ Κέιβ και του Γουόρεν Έλις, ακόμη κι από την ίδια τη χρήση του τοπίου που μεταμορφώνεται σε έναν ακόμη χαρακτήρα. Το αποτέλεσμα είναι μια ταινία που τρυπώνει με ευκολία κάτω από το δέρμα και κυλά προς στην καρδιά και το μυαλό, μια απόλυτα λειτουργική παραβολή για το πόσο μικρή είναι η απόσταση που τελικά χωρίζει ανθρώπους που μοιάζουν ολωσδιόλου διαφορετικοί. Μια παραβολή που μοιάζει εύκολο να ξεχάσεις, μα που η σημασία της είναι πάντα εξαιρετικά σημαντική...
Στα σύνορα μεταξύ Βουλγαρίας, Τουρκίας και Ελλάδας, ένας άντρας που κινδυνεύει να χάσει τα πάντα θα αναγκαστεί να περάσει στην παρανομία και να διακινδυνεύσει τη σχέση του με το γιο του προκειμένου να κερδίσει μια δεύτερη ευκαιρία και συγχώρεση για το παρελθόν του.
Κινηματογραφώντας με εξαιρετικό τρόπο μια επαρχία που θα μπορούσε να βρίσκεται στην Ελλάδα και ανθρώπους που αντιμετωπίζουν ανάλογα προβλήματα με πολλούς από τους συμπατριώτες μας στην εποχή της κρίσης, το φιλμ του Κομαντάρεφ μιλά για μια Ευρώπη που βρίσκεται σε μια παράδοξη θέση, να μοιάζει γη της επαγγελίας για πολλούς αλλά όχι για τους κατοίκους της. Όμως πέρα από την αναμφίβολα πολιτική σκοπιά της ταινίας, το «Πέρασμα» είναι ένα οικογενειακό δράμα που αν και εξαιρετικά στημένο και σκηνοθετημένο με μαεστρία δεν μπορεί να αποφύγει κάποιες κοινοτοπίες. Κυρίως στον τρόπο που χειρίζεται τα «φαντάσματα» του παρελθόντος της ιστορίας του και στο πώς οδηγεί τον ήρωά του στην εξιλέωση, κάτι που όμως δεν μειώνει την αποτελεσματικότητα και τη δύναμη που έχει στο μεγαλύτερο μέρος της η ταινία.
Χίλιες φορές καληνύχτα (Tusen ganger god natt)**
Σκηνοθεσία: Έρικ Πόπε
Παίζουν: Νικολάι Κόστερ-Βαλντάου, Ζιλιέτ Μπινός
Μια φωτογράφος σε εμπόλεμες ζώνες πείθεται από τον άντρα και τις κόρες της να μην επιστρέψει στην ενεργή δράση μετά από έναν τραυματισμό της, μέχρι τη στιγμή που βρεθεί μπροστά στην ευκαιρία για μια καινούρια αποστολή.
Η Ζιλιέτ Μπινός είναι σχεδόν από μόνη της ικανός λόγος να δεις μια ταινία (και πιθανότατα και ο Νικολάι Κόστερ Βαλντάου), οπότε το φιλμ του Νορβηγού Έρικ Πόπε ξεκινά με ατού από την αφετηρία. Μια αληθινά εντυπωσιακή εναρκτήρια σεκάνς που βρίσκει την ηρωίδα να τραυματίζεται σοβαρά στην Καμπούλ δίνει το έναυσμα της ταινίας, η συνέχεια όμως δεν είναι εξίσου πετυχημένη. Μπορεί οι προθέσεις να είναι καλές, όμως η προσωπική κρίση της φωτογράφου, η σχέση της με τον άντρα της, η υπέροχη αίσθηση μιας ζωής που θέλει να έχει νόημα, ακόμη και το πόσο γοητευτικά είναι τα πάντα από τα τοπία της οικογενειακής τους ζωής στην Ιρλανδία μέχρι και τον ίδιο τον πόλεμο, δίνουν στο φιλμ τον αέρα κάτι «ψεύτικου» που θυμίζει αποκύημα φαντασίας μιας (ταλαντούχας) συγγραφέα Άρλεκιν για θεατές με μεταπτυχιακό.
Η απαγωγή του κ. Heineken (Kidnapping Mr. Heineken)
Η αληθινή ιστορία της απαγωγής του ιδιοκτήτη της βιομηχανίας μπίρας Φρέντι Χάινεκεν από μια ομάδα παιδικών φίλων στο Άμστερνταμ το 1983.
Χαρακτηρίστηκε το «έγκλημα του αιώνα» κι απέφερε στους δράστες του τα μεγαλύτερα λύτρα που είχαν πληρωθεί ποτέ μέχρι τότε, μόνο που η απαγωγή, κι αυτό δεν είναι spoiler, δεν είχε προφανώς αίσιο τέλος, αφού οι απαγωγείς φυσικά συνελήφθησαν. Αν όμως το συγκεκριμένο γεγονός είχε απασχολήσει τον Τύπο της εποχής και δικαίως, στην ταινία του Σουηδού Ντάνιελ Άλφρεντσον η ιστορία είναι χαρακτηριστικά άνευρη και αδιάφορη παρά την παρουσία μιας σειράς καλών ηθοποιών στους βασικούς ρόλους. Δεν έχει να κάνει μόνο με την κατάληξη της ιστορίας, αλλά κυρίως με το πώς πέρα από τα γεγονότα η ταινία δεν έχει τίποτα παραπάνω να πει. Ή κι όταν έχει (όπως ένα απόλυτα απλοϊκό μήνυμα για τη φιλία και τα χρήματα) μοιάζει δωρεάν και σχεδόν αστείο...
Ακόμη
Ο Νιλ Μπλόκαμπ του «District 9» και του «Elysium» επιστρέφει με το «Chappie», μια ακόμη ιστορία τοποθετημένη στη Νότια Αφρική του μέλλοντος, όπου οι άνθρωποι και η ασφάλειά τους επιτηρούνται από μια στρατιά ρομπότ. Όταν ένα από αυτά απαχθεί και επαναπρογραμματιστεί για να «νιώθει», θα ανακαλύψει έναν καινούργιο κόσμο. Μόνο που κάποιοι θα θεωρήσουν ότι τώρα είναι ακόμη πιο επικίνδυνο. >>> Ο Τζον Μάντεν σκηνοθετεί και πάλι μια ομάδα αξιαγάπητων ηλικιωμένων ηθοποιών στο «Εξωτικό ξενοδοχείο Μάριγκολντ 2» (The Second Best Exotic Marigold Hotel), τη συνέχεια της ταινίας που απέδειξε ότι υπάρχει ένα μεγάλο κοινό θεατών μιας προχωρημένης ηλικίας που αναζητούν ταινίες που να θυμίζουν τη δική τους ζωή. Ή τη ζωή που θα ήθελαν να ζουν. >>> Ο Σον Πεν θέλει να γίνει ο νέος Λίαμ Νίσον με τη σκηνοθετική επιμέλεια του Πιερ Μορέλ στο «Σε θέση βολής» (The Gunman) στο ρόλο ενός απόστρατου των ειδικών δυνάμεων που ταξιδεύει στην Ευρώπη προσπαθώντας να «καθαρίσει» το όνομά του. Και στην πορεία «καθαρίζοντας» μερικούς επικίνδυνους τύπους. >>> Μια γυναίκα μόνη σε μια ερημική βίλα θα βρεθεί αντιμέτωπη με έναν άντρα που θα εισβάλει στο σπίτι στο «Παραμονεύοντας» (Lurk) του Βασίλιη Κατσίκη
23°
