Τη δεύτερη μέρα των διακοπών τους σε ένα χιονοδρομικό κέντρο, ο «αρχηγός» μιας «τέλειας» οικογένειας τρομοκρατείται στη θέα μιας ελεγχόμενης χιονοστιβάδας κι εγκαταλείπει στιγμιαία τους δικούς του για να σωθεί. Η πράξη του θα είναι η ρωγμή που θα φέρει το γάμο του στα όριά του.
Σαν μια ανάλαφρη κατάβαση στο αφράτο χιόνι μιας κωμωδίας κάτω από το οποίο κρύβονται τα αιχμηρά βράχια της υπαρξιακής σκληρότητας και στο βάθος παραμονεύει ο γκρεμός ενός ψυχολογικού θρίλερ, το φιλμ του Σουηδού Ρούμπεν Όστλουντ είναι ένα απροσδόκητο μείγμα σάτιρας και δράματος, κωμωδίας και (μικρού μεγέθους) τραγωδίας και ίσως η καλύτερη εξερεύνηση της δυναμικής της οικογένειας και των ρόλων των φύλων που είδαμε εδώ και χρόνια. Πίσω από την πανέμορφη ιδανική επιφάνεια των ατσαλάκωτων ηρώων του, πίσω από την ιλουστρασιόν τελειότητα της οικογενειακής τους γαλήνης, κρύβεται όπως σε όλους μας η είσοδος στην αχανή σκοτεινή σπηλιά της ανασφάλειας και της αμφιβολίας, των βασικών ενστίκτων, της αυτοσυντήρησης με κάθε τρόπο, των αταβιστικών μας συμπεριφορών. Και απέναντί της υψώνονται οι ρόλοι και οι προσδοκίες, οι συμβάσεις που οφείλουμε να ακολουθούμε από το φύλο ή την κοινωνική μας θέση, από τους ρόλους που συνεπάγεται η οικογένεια ή ο σύντροφος, οι άλλοι ή η «αίσθηση του καθήκοντος». Το φιλμ του Όστλουντ βρίσκεται το ίδιο κοντά στον Μπέργκμαν όσο και στον Χάνεκε, με μια δόση χιτσκοκικού σασπένς και την αίσθηση μιας βωβής κωμωδίας στην ούγια. Όμως αυτή η αστεία και μαζί σκληρή παραβολή για τις σύγχρονες σχέσεις είναι μία από τις πιο ακριβείς και ενδιαφέρουσες ματιές που μπορείτε να ρίξετε στη δυναμική των σχέσεων και των φύλων, μια εξίσου αιχμηρή διατριβή πάνω στην εύθραυστη φύση του γάμου και της συνύπαρξης όσο το «Κορίτσι που εξαφανίστηκε» και την ίδια στιγμή μια απολαυστική πικρή κωμωδία που θα μας προτρέψει να σκάψουμε βαθιά κάτω από την αφράτη επιφάνεια του εαυτού μας και να αναγνωρίσουμε τις δικές μας «στιγμές αδυναμίας». Και γιατί όχι, να τις αποδεχτούμε ως ένα από τα βασικά στοιχεία της ύπαρξής μας.
Πάρ’ το απ’ την αρχή (Begin Again)***
Σκηνοθεσία: Τζον Κάρνεϊ
Παίζουν: Κίρα Νάιτλι, Μαρκ Ράφαλο, Ανταμ Λεβάιν
Ένας δισκογραφικός παραγωγός στο τέλος της καριέρας του και μια μουσικός απογοητευμένη από τη ζωή στη Νέα Υόρκη και την τελευταία σχέση της θα συναντηθούν κατά τύχη και θα δοκιμάσουν να κάνουν μια καινούρια αρχή, μέσα από ένα δίσκο.
Η προηγούμενη ταινία του Τζον Κάρνεϊ «Once», μια ανάλογη τρυφερή, ρομαντική κομεντί υπήρξε απρόσμενη επιτυχία, έφτασε ως τα Όσκαρ και το Broadway, οπότε μοιάζει φυσικό για τον Ιρλανδό σκηνοθέτη να δοκιμάσει μια ανάλογη συνταγή στη δεύτερη δουλειά του. Μόνο που αυτή τη φορά, η ταινία διαδραματίζεται στη Νέα Υόρκη, πρωταγωνιστούν αληθινοί σταρ και η αίσθηση είναι λίγο αυτή που έχουν τα τραγούδια ενός από τους ήρωες του φιλμ, ο οποίος από ρομαντικός τραγουδοποιός μεταμορφώνεται στην πορεία σε λιγάκι «fake» pop star. Ακόμη κι έτσι, όμως, κι αν εύκολα μπορείς να δεις τον τρόπο που πολλές από τις ιδέες του φιλμ μοιάζουν τακτικά τοποθετημένες και χτισμένες πάνω σε μια «συνταγή», δεν παύει να είναι τρυφερό και ειλικρινές, όμορφο και ρομαντικό, με έναν όχι κλισέ τρόπο. Ναι, τα κλισέ κάθε άλλο παρά απουσιάζουν, αλλά όπως και η ποπ μουσική έτσι κι αυτό το «ποπ» σινεμά τα χρησιμοποιεί δίχως ενοχές για να γίνει απλά αξιαγάπητο.
Όταν χάκερ προκαλούν ένα θανατηφόρο ατύχημα σε ένα πυρηνικό εργοστάσιο στην Κίνα, οι αρχές της χώρας και οι μυστικές υπηρεσίες της Αμερικής θα συνεργαστούν, αλλά ένας φυλακισμένος χάκερ θα είναι το καλύτερο όπλο τους στον αγώνα να αποκαλύψουν την ταυτότητα των εγκληματιών.
Το ομολογούμε, είναι δύσκολο να δεχτείς τον Κρίς Χέμσγουρθ στο ρόλο ενός computer geek, κάτι που συνήθως στο μυαλό των περισσότερων είναι συνδυασμένο με έναν τύπο με γυαλιά μπροστά σε μια οθόνη κι όχι με τον ηθοποιό που υποδύεται τον «Θορ» και που εδώ μοιάζει να χρησιμοποιεί τις γροθιές και τα όπλα με μεγαλύτερη ευκολία απ’ ό,τι το πληκτρολόγιο. Όμως αυτή η «απρόσμενη» επιλογή πρωταγωνιστή δεν είναι αρκετή να μειώσει την απόλαυση του «Blackhat», το οποίο κατορθώνει να μη μοιάζει όπως τα περισσότερα φιλμ για το cybercrime ήδη ξεπερασμένο πριν καν βγει στις αίθουσες. Και, ναι, μπορεί να μην είναι κάτι περισσότερο από ένα τυπικό –και μάλλον χλιαρό θρίλερ– βασισμένο σε ένα σενάριο που θα χωρούσε εύκολα σε ένα επεισόδιο μιας τηλεοπτικής σειράς, όμως στα χέρια του Μάικλ Μαν, ενός σκηνοθέτη που ξέρει να κάνει σινεμά από το οτιδήποτε, μεταμορφώνεται σε ένα γοητευτικό, αληθινά cool θρίλερ. Έστω κι αν φεύγοντας από την αίθουσα το ξεχνάς σχεδόν αυτομάτως...
Ακόμη
>>> Ακόμη κι ο ίδιος ο Λίαμ Νίσον είχε παραδεχτεί πως μια τρίτη ταινία στην οποία η κόρη του θα βρίσκεται σε κίνδυνο θα ήταν υπερβολή, όμως να τος και πάλι, έτοιμος να την προστατεύσει για μια ακόμη φορά στην «Αρπαγή 3» (Taken 3) του Ολιβιέ Μεγκατόν. Για μια ακόμη φορά επιστρέφει στο ρόλο του πρώην πράκτορα και πλέον, ξέρετε πολύ καλά τι να περιμένετε. Δράση και πυροβολισμούς και μια δόση καλοδεχούμενου στεγνού χιούμορ. >>> Βασισμένο στην αληθινή ιστορία μιας μιγάδας νόθας κόρης ενός ναυάρχου του Βασιλικού Ναυτικού που μεγάλωσε μαζί με τη λευκή οικογένειά της στην Αγγλία του 18ου αιώνα, το «Belle»** της Έμα Ασάντε θυμίζει περισσότερο το «Downton Abbey» και λιγότερο το «12 χρόνια σκλάβος». Αν αυτό σας ακούγεται σαν προσόν, τότε η ταινία είναι για εσάς! >>> Ο Γιώργος Αυγερόπουλος καταγράφει την εξέλιξη της ελληνικής κρίσης από τις πρώτες μέρες της και μέχρι σήμερα στο νέο του ντοκιμαντέρ «Agora: Από τη Δημοκρατία στις Αγορές», ένα φιλμ που χρειάστηκε τέσσερα χρόνια έρευνας και γυρισμάτων για να ολοκληρωθεί. >>> Μπορεί να είναι βιασμένη στο θεατρικό του Νίκου Τσιφόρου, όπως και η πρωτότυπη ταινία του Σωκράτη Καψάσκη με τη Γεωργία Βασιλειάδου, αλλά οι «Γαμπροί της Ευτυχίας» ½ του Στράτου Μαρκίδη δεν έχουν καμιά σχέση ούτε με το παλιό ούτε με το καλό ελληνικό σινεμά. Κακόγουστη, φτηνή, ούτε κατά διάνοια αστεία, η ταινία έχει τη λεπτότητα εφηβικών ανεκδότων, οι ερμηνείες την αίσθηση γκροτέκσας παντομίμας και το σενάριο και η σκηνοθεσία τη σφραγίδα μιας ενοχλητικής ευκολίας και προχειρότητας.
Η ταινία από την Κολομβία, που κέρδισε το πρώτο βραβείου στο φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν, είναι μια μεστή, καλλιτεχνική δημιουργία γύρω από ένα μείζον πολιτικό ζήτημα στην ιστορία της πολύπαθης χώρας.
21°
