Κριτική για την ταινία «Master Gardener» του Πολ Σρέιντερ με πρωταγωνιστές τους Τζόελ Ένγκερτον, Κιντέσα Σουίντελ, Σιγκούρνεϊ Γουίβερ
Ο Νάρβελ Ροθ είναι ο υπεύθυνος κηπουρός ενός τεράστιου βοτανικού κήπου ιστορικής έπαυλης που συντηρείται με διαρκή και επιμελή δουλειά από εκείνον και την ολιγομελή ομάδα του. Όταν η πλούσια αφεντικίνα του Νάρβελ του ζητήσει να εκπαιδεύσει τη ζόρικη ανιψιά της, εκείνος έρχεται για πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό αντιμέτωπος με μια σειρά από ηθικά δύσκολες και περίπλοκες συναισθηματικές δοκιμασίες.
Ο Πολ Σρέιντερ θα είναι πάντα ο σεναριογράφος του «Ταξιτζή». Όλες οι επόμενες δουλειές του είναι σαν παραλλαγές της ίδιας ιστορίας απολύτρωσης ενός loser Τράβις Μπικλ ο οποίος παλεύει λυσσαλέα με τους δαίμονές του μέχρι να φέρει τη γαλήνη στην ψυχή του. Ο Νάρβελ Ροθ φαίνεται να έχει βρει αυτή τη γαλήνη χάρη στην κηπουρική και τη μελέτη των φυτών. Όμως δεν είναι μονάχα ένας μοναχικός παρίας που ζητάει τη συγχώρεση για το αμαρτωλό παρελθόν του. Αρκετά πιο ρεαλιστικός και ψαγμένος χαρακτήρας από τους προηγούμενους αντιήρωες του Σρέιντερ («Μετρητής καρτών», «Ακρότητες») γνωρίζει πολύ καλά πως όσα συνέβησαν μέχρι τώρα στη ζωή του δεν γίνεται να εξαφανιστούν έτσι απλά. Ο Νάρβελ δεν επιθυμεί να αφαιρέσει τα ντροπιαστικά τατουάζ από το σώμα του: επιλέγει να είναι συνεχώς εκεί για να του θυμίζουν το σκοτάδι στο οποίο βυθίστηκε κάποια στιγμή όταν ήταν πιο νέος. Η νέα του ζωή, αινιγματική αλλά και απαλλαγμένη από τις αμαρτίες του παρελθόντος, είναι πλέον αφιερωμένη στην ομορφιά. «Η φύση είναι το μόνο έργο τέχνης που μας δίνεται όχι μόνο ελεύθερα αλλά και το συναντάμε να απλώνεται γύρω μας καθημερινά», λέει στη μαθητευόμενή του με την οποία θα αναπτύξει ένα διαφορετικό δεσμό, που δεν θα περάσει απαρατήρητος από τη σκληρή αφεντικίνα του, η οποία ενίοτε του ζητά και επιπλέον υπηρεσίες πέρα από τη φροντίδα του κήπου. Όπως προείπαμε, το νέο έργο του Σρέιντερ (είδε το όνομα τον να προτείνεται πρώτη φορά για όσκαρ όχι το 1977 με τον «Ταξιτζή» αλλά μόλις πριν από τρία χρόνια χάρη στο σενάριο των «Ακρότητων») δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας. Είναι όμως φτιαγμένο με απέραντη τρυφερότητα και μαεστρία, ενώ πριμοδοτεί για πρώτη φορά το νόημα της αγάπης ως αντίδοτο στις περιόδους μίσους και οργής που αναπόφευκτα συναντάμε όλοι κάποιες στιγμές στη ζωή μας. Ο ανθρώπινος και μελαγχολικός «Mastergardener» υποστηρίζεται άψογα από την ερμηνευτική δεινότητα του Τζόελ Έντζερτον. Επίσης διαθέτει ισχυρό πολιτικό εκτόπισμα. Η άνοδος της ακροδεξιάς, το φυλετικό μίσος και η –για πρώτη φορά ίσως στην καριέρα του Σρέιντερ– υπογράμμιση της ταξικής πάλης είναι κομμάτια που ο Αμερικανός δημιουργός εντάσσει με μεθοδικότητα αλλά και δυναμισμό στο θαυμάσιο σενάριό του.
