Κινηματογραφος

Ένα όμορφο πρωϊνό: Η Μία Χάνσεν-Λοβ υμνεί το ερωτικό πάθος

Κριτική για την ταινία της Μία Χάνσεν-Λοβ

Κριτική ταινίας: Ένα όμορφο πρωϊνό (Un Beau Matin)

ΤΕΥΧΟΣ 875
07.06.2023, 17:11
Κωνσταντίνος Καϊμάκης
1’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Eπιλογές

2ο Forum ATHENS VOICE | Οι Αρετές του 21ου αιώνα: Ανθεκτικότητα

Ελλαδα 2ο Forum ATHENS VOICE | Ανθεκτικότητα

A.V. Team

Life in Athens Ο Voice 102.5 live από το μετρό Συντάγματος σε χριστουγεννιάτικο mood

A.V. Team

Γιάννης Τσουμαράκης (Πολυνείκης), Γιώργος Ζιάκας (Ετεοκλής), Δανάη-Αρσενία Φιλίδου (Αντιγόνη)

Θεατρο - Οπερα Ένας μοντέρνος Οιδίποδας στη Στέγη: ένας φιλαλήθης ελπιδοφόρος ηγέτης με προδιαγεγραμμένο τέλος

Νίκη - Μαρία Κοσκινά

Κριτική για την ταινία «Ένα όμορφο πρωϊνό» της Μία Χάνσεν-Λοβ με πρωταγωνιστές τους Λέα Σεϊντού, Πασκάλ Γκρεγκορί, Μελβίλ Πουπό, Νικόλ Γκαρσιά

Η Σάντρα, μία νεαρή μεταφράστρια που μεγαλώνει μόνη την οκτάχρονη κόρη της, επισκέπτεται τακτικά τον πατέρα της ο οποίος βρίσκεται στο πρώτο στάδιο της άνοιας και δυσκολεύεται να αυτοεξυπηρετηθεί. Κι ενώ η Σάντρα και η οικογένειά της ψάχνουν να βρουν ποια είναι η καλύτερη φροντίδα για εκείνον, ένας φίλος από τα παλιά εμφανίζεται ξανά στη ζωή της και δημιουργούν μια παθιασμένη ερωτική σχέση.

Το ερωτικό πάθος έχει κινηματογραφηθεί όχι μόνο ευρέως αλλά και υπό διαφορετικές οπτικές γωνίες που εστιάζουν συνήθως στις κοινωνικές και ψυχολογικές προεκτάσεις μιας σχέσης που βασίζεται αρχικά στο σεξ και στη συνέχεια θα φανεί αν θα πάρει διαφορετικό δρόμο. Τον δρόμο αυτό φαίνεται να αναζητά, κάπως αμήχανα και σχηματικά, η ικανότατη κατά τα άλλα Μία Χάνσεν-Λοβ («Το νησί του Μπέργκμαν») που ποντάρει πολλά στη χημεία των Λέα Σεϊντού και Μελβίλ Πουπό. Η πρώτη έχει αποκτήσει πολλά παράσημα στο είδος (από «Τζέιμς Μποντ» μέχρι «Η ζωή της Αντέλ») ενώ ο Πουπό ψάχνει κάπως στην αρχή τα πατήματά του αλλά χάρη στην υποκριτική του αξία, στη συνέχεια… καταπίνει κυριολεκτικά τον ρόλο. Η επιλογή να μπει στη ζυγαριά το ζήτημα της φροντίδας του ηλικιωμένου άρρωστου πατέρα (αλλά και της μικρής κόρης) με το ερωτικό πάθος που «τυφλώνει», έχει μεν ενδιαφέρον αλλά και αδιευκρίνιστο σκοπό, ο οποίος με τη χαμηλότονη –στα όρια της αποστασιοποίησης– αφήγησης αποδυναμώνει αρκετά τη δραματουργική ένταση μιας ιστορίας που λόγω φύσης και συνθηκών κινείται σε ακριβώς αντίθετα μονοπάτια.