Κριτική ταινίας: Μπάρντο «Το ψευδές χρονικό ενός σωρού αλήθειες»

Ο Σιλβέριο Γκάτσο είναι ένας διάσημος Μεξικανός δημοσιογράφος και ντοκιμαντερίστας που ζει στο Λος Άντζελες και μόλις έχει τιμηθεί με ένα σημαντικό διεθνές βραβείο. Η επιστροφή στην πατρίδα του σηματοδοτεί την έναρξη μιας σειράς τιμητικών εκδηλώσεων αλλά και την βασανιστική υπαρξιακή περιπλάνηση του στο παρελθόν.

Το δικό του «Οκτώμισι» υπογράφει ο Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου καθώς είναι ολοφάνερο πως ο Σιλβέριο είναι το alter ego του βραβευμένου με 4 όσκαρ («Επιστροφή», «Birdman») μεξικανού σκηνοθέτη. Η αφήγησή του είναι ένα κράμα εξομολόγησης και αυταρέσκειας όπου ο απολογισμός της προσωπικής ζωής συνδέεται άρρηκτα με τον κόσμο της καλλιτεχνικής αναζήτησης. Τα όνειρα, οι φιλοσοφίες, το άγχος της δημιουργικότητας και κυρίως η συνειδητοποίηση του ξεπουλήματος στην «Αμερική που λατρεύει μόνο το χρήμα», κάνουν το εντυπωσιακά φτιαγμένο «Μπάρντο» μια αναμφισβήτητα ελκυστική ταινία από την οποία όμως δεν λείπουν τα προβλήματα. Υπερβολική η διάρκεια (160 λεπτά), ναρκισσισμός, πομπώδες «κατηγορώ» –ακόμη και κατά του ίδιου του εαυτού του όπως φαίνεται σε αρκετές σκηνές, με κορυφαία εκείνη του πρωινού όπου ο έφηβος γιος του τα χώνει– αλλά και αίσθηση ανερμάτιστης γραφής σε ένα φιλμ όπου ο διχασμός είναι η βασική γραμμή πλεύσης του μεταμελημένου ήρωα.