Κριτική για την ταινία «Triangle of sadness» με τους Χάρις Ντίκινσον, Τσάρλμπι Ντιν, Ντόλι ντε Λεόν, Βίκι Μπερλίν, Γούντι Χάρελσον και σκηνοθεσίας Ρόμπερτ Έστλουντ.
Στη διάρκεια μιας πολυτελούς κρουαζιέρας αναψυχής εκτυλίσσονται διάφορα εξωφρενικά στιγμιότυπα με εφαλτήριο την απρεπή συμπεριφορά των πάμπλουτων επιβατών απέναντι στο προσωπικό του σκάφους. Ώσπου μια τρομερή θαλασσοταραχή φέρνει τα πάνω κάτω στο αξίας 250 εκατομμυρίων δολαρίων γιοτ και τους κακομαθημένους επισκέπτες του.
Το να επιχειρείς να ερμηνεύσεις την πραγματικότητα χρησιμοποιώντας πολιτικούς όρους που συνδέονται με τη μαύρη σάτιρα δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα για έναν καλλιτέχνη. Όμως ο Ρούμπεν Έστλουντ από τη Σουηδία δεν είναι τυχαίος. Το ιδιοφυές «Τρίγωνο της θλίψης» κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικο στις Κάννες (ο δεύτερος στην καριέρα του, πέντε μόλις χρόνια μετά το «Τετράγωνο») καθώς είναι μια ανελέητη και βιτριολική αλληγορία για την πλουτοκρατία και τον κόσμο του μόντελινγκ. Η αλαζονεία και η έλλειψη ενσυναίσθησης που χαρακτηρίζουν τα δύο συγκοινωνούντα δοχεία της ιστορίας δεν επιδέχονται αμφισβήτησης. Δύο μόνο στιγμιότυπα δείχνουν απόλυτα την παρακμιακή, σαθρή εικόνα των πλουσίων και των όμορφων του έργου. Η πρώτη σχετίζεται με την απαίτηση της πλούσιας γηραιάς Ρωσίδας προς τη σερβιτόρα που τη διατάζει «να διασκεδάσει» και καθώς το όχι απαγορεύεται στο υπηρετικό προσωπικό, η τελευταία αναγκάζεται να πειθαρχήσει και να μπει με τα ρούχα της στο νερό. Η δεύτερη και πιο ύπουλη δείχνει πώς ένα δείπνο με καταπληκτικά εδέσματα καταλήγει σε λουτρό ακαθαρσιών που πνίγει τους πλούσιους συνδαιτυμόνες όταν η θάλασσα (ο από μηχανής θεός, σύμφωνα με όρους αρχαίας τραγωδίας) παίζει τα δικά της παιχνίδια στους υβριστές της ιστορίας. Η ρέντα του Έστλουντ που ξεκίνησε με το «Ανωτέρα βία» και απογειώθηκε με το «Τετράγωνο» εδώ δίνει τη χαριστική βολή στα μέλη μιας ελίτ των οποίων το μόνο «επίτευγμα» ήταν ότι γεννήθηκαν τυχεροί και προνομιούχοι. Το σχεδόν άγριο και οπωσδήποτε αντισυμβατικό χιούμορ του σεναρίου δεν αρκείται σε εύκολες λύσεις ή δοκιμασμένα κλισέ. Η οπτική του Έστλουντ φτάνει στα άκρα, παρουσιάζοντας μια τρομακτική πλευρά της «ανθρώπινης φαρσοκωμωδίας» με όχημα ένα νοητικό πιγκ πογκ (σαν αυτό που παίζουν ο μαρξιστής αμερικανός καπετάνιος κι ο καπιταλιστής Ρώσος ολιγάρχης στην κορυφαία και πιο σπαρταριστή ίσως σκηνή του έργου) και μια τίμια καταγραφή για τα απόνερα του καπιταλισμού.
Ο ισπανός σκηνοθέτης τιμά αγαπημένα φιλμ του κλασικού Χόλιγουντ και ταυτόχρονα ξετυλίγει την προσφιλή θεματολογία του, βάζοντας ξανά σε περίοπτη θέση τις αγαπημένες του γυναίκες
Με ταινίες, πάρτι, παιχνίδια μυστηρίου, λέσχη ανάγνωσης καιγιόγκα ή μήπως με άριες και θέα στην Ακρόπολη; Την Κυριακή που έχει ολόγιομο φεγγάρι, στο ΚΠΙΣΝ και το Μουσείο Μαρία Κάλλας προτάσειςυπάρχουν (και δωρεάν)
23°
