Κριτική για την ταινία «Εκεί που τραγουδάνε οι καραβίδες (Where the crawdads sing)», σε σκηνοθεσία Ολίβια Νιούμαν, με πρωταγωνιστές τους Ντέιζι Εντγκαρ-Τζόουνς, Τέιλορ Τζον Σμιθ, Χανς Ντίκινσον.
Ένα κορίτσι μεγαλώνει μόνο του τη δεκαετία του ’50 σε ένα βάλτο της Βόρειας Καρολίνα και παρά τις δυσκολίες καταφέρνει να βρει τον δρόμο του. Όταν μεγαλώνει, βρίσκεται ανάμεσα σε δύο ντόπιους που την διεκδικούν και δημιουργεί σχέση με τον έναν από αυτούς. Όταν όμως εκείνος βρίσκεται νεκρός, όλοι την θεωρούν ύποπτη.
Ένα μυθιστόρημα που πούλησε εκατομμύρια αντίτυπα είναι το έργο της Ντέλια Όουενς που ανέλαβε να μεταφέρει στην οθόνη η σκηνοθέτρια Ολίβια Νιούμαν. Η συνεπής διασκευή της σεναριογράφου Λούσι Άλιμπαρ, υπεύθυνης για τα «Μυθικά πλάσματα του νότου», οδηγεί τις «Καραβίδες» σε εμπορικά λημέρια γνωστών συνταγών και αναμενόμενων κλισέ: η συγκινητική ιστορία μιας απόκληρης συνδυάζεται με την αγωνία που ξετυλίγεται στα δικαστικά έδρανα και τη ζωηρή περιγραφή ενός μαγικού τόπου που παραπέμπει σε αλλοτινές εποχές. Η νοσταλγία είναι λοιπόν ένα ζητούμενο που σε συνδυασμό με την αγωνιώδη πλοκή που μοιράζεται σε δύο χρόνους (η δίκη του «κοριτσιού του βάλτου» χρησιμεύει για τα φλας μπακ από το παρελθόν του) κάνει το φιλμ ενδιαφέρον αλλά όχι και συναρπαστικό όπως ίσως θα περίμεναν ίσως οι αναγνώστες του βιβλίου. Μια χαρά στον ρόλο της Κάια η Ντέιζι Εντγκαρ-Τζόουνς.
