The Forgiven: Ο ρατσισμός και ταξικισμός των πλούσιων Δυτικών που ταξιδεύουν στο Μαρόκο

Η ταινία «The Forgiven» βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του του Lawrence Osborne ο οποίος ειδικεύεται σε «εξωτικά» ντεκόρ: ένα μυθιστόρημά του τοποθετείται στην Ύδρα, ένα άλλο στο Χονγκ Κογκ. Η ιστορία του «The Forgiven»εκτυλίσσεται ένα Σαββατοκύριακο στα βουνά του Μαρόκου, όπου έγιναν τα γυρίσματα της ταινίας. Είχαν αρχίσει πριν από την πανδημία ―με συνεργείο και καστ από Αμερικανούς, Βρετανούς, Γάλλους και Μαροκινούς― και είχαν διακοπεί για περίπου έξι μήνες. Το στοίχημα του μυθιστορήματος και της ταινίας είναι να νοιαστεί ο αναγνώστης και ο θεατής για μια χούφτα απαίσιους ανθρώπους: οι χαρακτήρες είναι μάλλον ωραίοι και καλοντυμένοι αλλά δεν υπάρχει ούτε ένας με τον οποίο θα θέλαμε να βρεθούμε στο ίδιο δωμάτιο. Ο John Michael McDonagh παρουσιάζει τον ρατσισμό και τον ταξικισμό των πλούσιων Δυτικών που ταξιδεύουν στο Μαρόκο όπου, όπως θα αποκαλύψει ένα δυστύχημα, δεν βλέπουν τους ντόπιους ως ανθρώπινα όντα, ούτε έχουν διάθεση να πάρουν υπόψη τα συναισθήματα ή τις παραδόσεις τους. Ο Ralph Fiennes και η Jessica Chastain είναι ένα ζευγάρι που επισκέπτεται έναν παλιό τους φίλο, τον Ρίτσαρντ (Matt Smith), ο οποίος ανακαινίζει μια βίλα τέσσερις ώρες έξω από την Ταγγέρη. Εκεί μένει μαζί μαζί τον αλκοολικό Αμερικανό του σύντροφο, τον οποίον υποδύεται ο Caleb Landry Jones. Στη νυχτερινή διαδρομή για το σπίτι του Ρίτσαρντ, ένα δυστύχημα θα φέρει στην επιφάνεια το κενό του ζευγαριού και τη ρηχότητα όλων των Αμερικανών και Ευρωπαίων που θυμίζουν τους γλεντζέδες και απρόσεκτους ήρωες του Φ. Σ. Φιτζέραλντ· που σπάζουν πράγματα και ανθρώπους συνεχίζοντας αμέριμνοι την ανόητη ζωή τους. (H Τζο την οποία παίζει η Jessica Chastain έχει προβλέψει να φέρει μαζί της στο ταξίδι καμιά δεκαριά designer ζευγάρια γυαλιά ηλίου).

Ο σκηνοθέτης John Michael McDonagh ζωγραφίζει τον κόσμο των επαύλεων ―κοκτέιλ, βουτιές στην πισίνα και φλερτ― για να υπογραμμίσει τα «προνόμια των λευκών». Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι σήμερα; Σίγουρα υπάρχουν, αλλά η εξιδανίκευση των «μη λευκών» ίσως είναι κάπως ξεπερασμένη: η ταινία αποδίδει στους ντόπιους την ανθρωπιά και το συναίσθημα που λείπει από τους Δυτικούς ― έχουμε δει πολλές φορές αυτή τη διαλεκτική και την έχουμε δει με περισσότερες αποχρώσεις («Πέρασμα στην Ινδία», «White Mischief»).