Κριτική ταινίας: Το σκαρί (Luzzu)

Ένας Μαλτέζος ψαράς, ο Τζέσμαρκ, παλεύει με την πατροπαράδοτη παλιά ξύλινη βάρκα της φαμίλιας του να τα βγάλει πέρα με τις οικονομικές δυσκολίες της καθημερινότητας.

Η ψυχολογική, κοινωνική και οικονομική καταπίεση η οποία πηγάζει από μια τυπική νεορεαλιστική συνθήκη (ένας αναξιοπαθής που πασχίζει να κερδίσει τίμια τα προς το ζην για τη σύζυγο και το νεογέννητο παιδί τους) προσεγγίζεται με τη δέουσα μέριμνα από έναν νέο σκηνοθέτη. Ο Καμιλέρι μετά από τρία μικρού μήκους φιλμ επιλέγει μια ανθρωποκεντρική ιστορία για το σκηνοθετικό ντεμπούτο του στις μεγάλου μήκους ταινίες. Πιάνοντας την αφήγηση από την περιγραφή ενός κόσμου που μοιάζει να χάνεται στη λήθη (ο παραδοσιακός, χειρωνακτικός τρόπος ψαρέματος σβήνει όχι μόνο από την τεχνολογία αλλά και από τα ευρωπαϊκά κοινοτικά προγράμματα που οδηγούν πολλούς ψαράδες στην εγκατάλειψη του επαγγέλματος), ο σκηνοθέτης οδηγεί την ιστορία του σε προβλέψιμα μεν μονοπάτια, αλλά κερδίζει την εκτίμηση του θεατή, χάρη στην ειλικρίνεια της απόδοσης του εσωτερικού κόσμου του πρωταγωνιστή του. Μια μελαγχολική, ανθρώπινη ιστορία που στοχάζεται πάνω στο θέμα της επιβίωσης, αλλά και τα αναπόφευκτα ηθικά διλήμματα που προκύπτουν (ο Τζέσμαρκ θα αναγκαστεί να χρησιμοποιήσει τη βάρκα του για παράνομες μπίζνες) όταν το βάρος της ευθύνης γίνεται αβάσταχτο. Βραβείο καλύτερης ανδρικής ερμηνείας στο Φεστιβάλ του Σάντανς για τον ερασιτέχνη Τζέσμαρκ Σικλούνα, που υποδύεται τον εαυτό του, καθώς είναι ο ίδιος ψαράς και δεν έχει καμιά σχέση με την υποκριτική!