Κριτική ταινίας: Πράσινη θάλασσα

Η Άννα υποφέρει από αμνησία, όμως θυμάται πώς να μαγειρεύει. Καθώς περιπλανιέται στην Αθήνα, θα βρει δουλειά και στέγη σε μια λαϊκή παραθαλάσσια ταβέρνα που ανήκει στον μοναχικό Ρούλα. 

Το μυθιστόρημα της Ευγενίας Φακίνου «Για να δει τη θάλασσα» επέλεξε η Αγγελική Αντωνίου για να διηγηθεί μια ιστορία που διατηρεί αρκετά καλά το μυστήριο της, ενώ ενισχύει τη γοητεία της χάρη στις συνταγές της ηρωίδας που προσπαθεί να ξαναθυμηθεί το παρελθόν της και θυμίζει στους θαμώνες του μαγαζιού, όμορφες αναμνήσεις από παλιά οικογενειακά τραπέζια. Λιτό, χαμηλόφωνο, με καλοδεχούμενες προτάσεις –η δημιουργία μιας αντισυμβατικής οικογένειας σε ένα πρώτο επίπεδο– και ένα δυνατό υποκριτικό δίδυμο από τους Αγγελική Παπούλια και Γιάννη Τσορτέκη, το οποίο υπηρετεί πιστά το όραμα της σκηνοθέτριας μέχρι και το φινάλε όπου αποκαλύπτεται η αλήθεια για την ταυτότητα της ηρωίδας.