Στην εντυπωσιακή αρχή του φιλμ ανακαλύπτουμε τα σκηνοθετικά χαρίσματα του πρωτόβγαλτου – πρόκειται για σκηνοθετικό ντεμπούτο - Μπένουμ: τρομερά κοψίματα στο καταιγιστικό μοντάζ, επιλογή τραγουδιών που σχολιάζουν τον εσωτερικό κόσμο του ήρωα (από απροσάρμοστος και αδέξιος μαθητής μεταμορφώνεται σε δυναμικό και ριψοκίνδυνο μάγκα), αεικίνητη κάμερα που φέρνει στο νου σκηνές από «Κακόφημους δρόμους» έως «Ξέφρενες νύχτες», ρετρό αισθητική βγαλμένη από τα 60ς με drivein και τραυματικά πρώτα ερωτικά σκιρτήματα. Ο Σαλαμέ του «Να με φωνάζεις με το όνομα σου» δίνει ξανά τα διαπιστευτήρια ενός αυθεντικού ηθοποιού. Κρίμα μόνο που σε όλο το δεύτερο μέρος η ταινία πηγαίνει με τον αυτόματο (σκηνοθετικό) πιλότο και το σχεδόν ανύπαρκτο σενάριο αφαιρεί την ευκαιρία για να χειροκροτήσουμε μια πραγματικά ευχάριστη κινηματογραφική έκπληξη.
23°
