Ο Κέιμπλ, ένας σούπερ στρατιώτης από το μέλλον (Τζος Μπρόλιν), προσπαθεί να εντοπίσει προκειμένου να σκοτώσει έναν πιτσιρικά τον οποίο ο Deadpool έχει υπό την προστασία του. Στην περίπλοκη αυτή υπόθεση θα ανακατευτούν μερικοί ακόμη θνητοί και σούπερ ήρωες, οι οποίοι θα οδηγήσουν τον χαβαλετζή πρωταγωνιστή με την ολόσωμη κόκκινη στολή στο να αναρωτηθεί σοβαρά για πρώτη φορά στη υπερηρωική ζωή του ποιο είναι το νόημά της…
Κόντρα σε όλους τους υπόλοιπους υπερ-ήρωες της Marvel (αλλά και των DComics) που ξεχειλίζουν από σοβαροφάνεια, ηρωικά ιδεώδη και αθεράπευτο εγωισμό, ο «Deadpool» έχει μία και μόνη αποστολή: την κατάργηση κάθε έννοιας σοβαροφάνειας. Με βέβηλο χιούμορ γεμάτο χοντράδες, inside jokes γύρω από τη βιομηχανία του θεάματος, το Χόλιγουντ, το υπερηρωικό σύμπαν των κόμικς και τα όσκαρ («ελπίζω να δει την ερμηνεία μου σε αυτή τη σκηνή η Ακαδημία» λέει λίγο πριν από το φινάλε ο Ρέινολντς στην πιο «φορτισμένη συναισθηματικά» σκηνή του έργου) και βομβαρδισμό ατάκας που συναγωνίζεται αυτόν των εφέ, o Ντέιβιντ Λιτς δίνει στον μισθοφόρο της Marvel το ελεύθερο να μην αφήσει τίποτε όρθιο. Και ο τελευταίος το κάνει με τον πλέον εμφατικό, αυτοσαρκαστικό και γόνιμα αποδομητικό τρόπο. Το βρωμόστομα του Deadpool (κατά κόσμον Γουέιντ Γουίλσον) διαλύει ό,τι ιερό και όσιο υπάρχει στη μυθολογία όχι μόνο των χάρτινων ηρώων αλλά και κλασικών έργων της 7ης τέχνης. Ο ήρωας που μας συστήθηκε πριν από μια διετία στην ταινία του Τιμ Μίλερ, ταράζοντας τα γαλήνια νερά των χάρτινων ηρώων, επιστρέφει με πιο άγριες διαθέσεις, στόμα-βόθρο και δράση που καταργεί κάθε έννοια λογικής. Μεταξύ άλλων για παράδειγμα, βλέπουμε τον ήρωα να κόβεται στα δύο, να μη χάνει το χιούμορ του και στην επόμενη σκηνή να «φυτρώνουν» ξανά τα κάτω άκρα του –θυμίζουμε ότι ύστερα από τα πειράματα για τον καρκίνο στην πρώτη ταινία απέκτησε την ικανότητα να θεραπεύεται από ό,τι τον απειλεί– σε μια σουρεαλιστική σκηνή με θέμα τα όχι και τόσο απόκρυφα προσόντα του, τα οποία βγάζει φόρα παρτίδα στην κάμερα σε μια σκηνή φόρο τιμής στο σταυροπόδι της Σάρον Στόουν στο «Βασικό ένστικτο»! Το δεύτερο «Dead pool» είναι περισσότερο κωμωδία παρά ταινία δράσης, κάτι που πιστοποιείται και από την κουστωδία αφασικών χαρακτήρων που δεν ταιριάζουν με τίποτα. Σαν τον απλό θνητό και φαν των θρίλερ ταξιτζή, το άφρο κορίτσι με τη δαιμόνια ρέντα, το σοβαροφανή Κέιμπλ –που κάποια στιγμή ο Deadpool αποκαλεί Thanos (o Τζος Μπρόλιν υποδύεται τον εμβληματικό κακό και στους τελευταίους «Εκδικητές»)– και φυσικά τον ανεκδιήγητο πρωταγωνιστή. Ακόμη και η σπλάτερ αισθητική που επιστρατεύεται σε κάποιες σκηνές (η σφαγή στο ορφανοτροφείο) έχει κι αυτή τον κωμικό σκοπό της…
Όταν ένας γάλλος καθηγητής Νομικής γνωστός για τις εκρήξεις του προσβάλλει μια μαθήτρια αλγερινής καταγωγής, η διεύθυνση του σχολείου τον αναγκάζει να την εκπαιδεύσει για ένα πανεθνικό διαγωνισμό ρητορικής.
Ξεκίνησα με βαριά καρδιά για τη δημοσιογραφική προβολή περιμένοντας ένα φλύαρο δράμα –γαλλικό φιλμ περί ρητορικής ισοδυναμεί με άσκηση αντοχής για το μέσο έλληνα θεατή–, αλλά στο τέλος υποκλίθηκα στην ικανότητα του Ατάλ να διηγηθεί μια σωστά δομημένη ιστορία που περιπλέκει δεξιοτεχνικά το προσωπικό στοιχείο με τον κοινωνικό και πολιτικό σχολιασμό. Μέσα από τη σχέση της δυναμικής μαθήτριας με τον ρατσιστή καθηγητή (ένας ώριμος και αφοπλιστικός Οτέιγ που προτάθηκε για το βραβείο Σεζάν) αναδεικνύεται όχι μόνο ένα ισχυρό κομμάτι της σύγχρονης ευρωπαϊκής πραγματικότητας αλλά κυρίως μια ολοκληρωμένη και ακριβής μελέτη πάνω στον ρατσισμό, το ανακάτεμα εθνικοτήτων και την έννοια της ταυτότητας. Στιβαρό σενάριο, πάθη και συναισθήματα μπλεγμένα στις αντιφάσεις τους, ηθικά διλήμματα που δεν έχουν εύκολες απαντήσεις. Κυρίως όμως μια ψύχραιμη και στοχευμένη ματιά πάνω στην ουσία μιας ιστορίας που βασίζεται στο μότο «όταν μαθαίνει κάποιος να μιλά καλά συνήθως ξεχνά να λέει με απλότητα την αλήθεια».
Τριάντα χρόνια αφού υπηρέτησαν μαζί στο Βιετνάμ, ο Λάρι αναζητεί τους παλιούς συμπολεμιστές του Σαλ και το Ρίτσαρντ για να αποχαιρετήσουν μαζί τον γιο του, που σκοτώθηκε στον πόλεμο του Ιράκ.
Ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ είναι άξιος αναλυτής των ανθρώπινων σχέσεων και δημιουργός που ρισκάρει όπως απέδειξε τόσο με την τριλογία του «Πριν το ηλιοβασίλεμα» όσο και με το φιλόδοξο και ιδιαίτερα απαιτητικό «Μεγαλώνοντας». Τα πιο αδύναμα έργα του είναι τα καθαρά… αμερικάνικα, όπως το προηγούμενο φιλμ του «Όλοι θέλουν από λίγο» και η σημερινή «Τελευταία σημαία». Ως ικανός σεναριογράφος που ξέρει να φτιάχνει πλοκή με συνοχή και χαρακτήρες, η «Σημαία» έχει στοιχεία που αξίζουν την προσοχή μας (η σύνδεση του Βιετνάμ με το Ιράκ, οι τρεις πόλοι του αμερικανικού πολιτισμού - θρησκεία, μιλιταρισμός και μικροαστική ηθική), όμως όλο αυτό το «ταξίδι» εκτός του ότι δεν δείχνει να μας αφορά, είναι ολότελα αχρείαστο και βαρετό.
50 φορές άνοιξη (Aurore) (**1/2) Σκηνοθεσία: Μπλαντίν Λενουάρ
Παίζουν: Ανιές Ζαουί, Τιμπό ντε Μονταλεμπέρ, Πασκάλ Αρμπιγιό, Λου-Ρόι Λεκολινέτ
Η πενηντάχρονη Ορόρ έχει αποφασίσει να χωρίσει από τον σύζυγό της. Όμως την ίδια εποχή χάνει τη δουλειά της και ταυτόχρονα μαθαίνει ότι θα γίνει γιαγιά. Νιώθει ότι η ζωή της βρίσκεται σε ένα τέλμα και ότι σιγά-σιγά περιθωριοποιείται. Όμως ξανασυναντά τυχαία τον έρωτα των νεανικών της χρόνων και τότε κάτι αλλάζει…
Η επιστροφή της σπουδαίας Ανιές Ζαουί γίνεται με μια αναζωογονητική και ζεστή ταινία που έγινε μεγάλη εισπρακτική επιτυχία στη Γαλλία. Οι διασκεδαστικές ανατροπές, το σπαρταριστό χιούμορ, η ειλικρίνεια των προθέσεων και η ευαίσθητη γραφή προσδίδουν σε αυτή τη μεγαλόκαρδη ρομαντική κομεντί μια ανθρωπιά, που σαγηνεύει παρά την προβλέψιμη πορεία της.
ΑΚΌΜΗ
»»» Οι «Βασιλικοί γάμοι» (The Royal Exchange / L’ Echange Des Princesses)(**)του Μαρκ Ντουγκέν βασίζεται σε βιβλίο της Σαντάλ Τομά και περιγράφει με πικρή ειρωνεία και δηκτικό τρόπο τη συνήθη πρακτική των πριγκιπικών γάμων μεταξύ παιδιών στην εποχή της βασιλείας του Λουδοβίκου ΙΕ.
»»» Το βραβευμένο στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ντεμπούτο του Βασίλη Χριστοφιλάκη «Too Much Info Clouding Over My Head» (**) είναι ένα πρωτόλειο μεν αλλά αρκετά υποσχόμενο και με πολλές ιδέες φιλμ, που φέρνει στον νου γουντιαλενικής νευρώσεις γυρισμένες στην ασπρόμαυρη νεοελληνική πραγματικότητα.
»»» Το γαλλικό«Εσύ διαλέγεις» (-)είναι μια κωμωδία της Αλεξάντρα Λαμί με θέμα τις ερωτικές περιπέτειες της Ζουλιέτ, που στα 40 της καλείται για πρώτη φορά να πάρει μόνη, την πιο σημαντική απόφαση της ζωής της.
13°
