«Ίθαν, είσαι θεός!» «Αχ, Τζουντ, κοίτα μας!» «Τζέιν Φόντα, θα είσαι κούκλα όσα χρόνια κι αν περάσουν!» «Achtung, η Αν Χάθαγουεϊ!» «Μα είναι δυνατόν να είναι τόσο κοντός; Ποιος; Ο Ματ Ντέιμον!» Το κόκκινο χαλί της Berlinale πάω στοίχημα πως δεν διαφέρει από το αντίστοιχο των χολιγουντιανών Όσκαρ. Και ηθοποιοί τέτοιου μεγέθους, ξαναπάω στοίχημα, έχουν τόσο εξοικειωθεί με αντίστοιχες κραυγές και ουρλιαχτά, είτε η ταινία τους παίζεται στο Χονγκ Κονγκ είτε στη Γερμανία, που το μόνο που κάνουν είναι μηχανιστικά σχεδόν να χαιρετούν και να ποζάρουν.
Εγώ είμαι ένας από τους πολλούς διαπιστευμένους φωτογράφους. Πιάνω δουλειά από τις 10.30 κάθε πρωί, ταξιδεύοντας από το διαμέρισμα του Σόνεμπεργκ, όπου με φιλοξενεί ένας φίλος, στην Πότσνταμερπλατζ, όπου ορθώνεται ο όγκος, η κύρια αλλά και οι περιφερειακές αίθουσες του Berlinale Palast. Δουλεύω για το πρακτορείο Intertopics, αλλά έχω στον νου μου και τα αδέλφια στο SOUL, που με απείλησαν, αφού πρώτα μου έδωσαν την ευχή τους: «Αν τυχόν δεν στείλεις stills, δαμόκλειος σπάθη θα πέσει επί της κεφαλής σου και όλα τα κάρυ βουρστ που θα τολμήσεις να αγοράσεις από τις σούπερ καντίνες του δρόμου να σου βγαίνουν καμένα και πιο καυτερά κι από Κόλαση».
Είναι η πρώτη μου φορά εδώ, κι έχοντας στο μυαλό μου το «μικρούλικο» διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, που κατά τη διάρκειά του σε όλη την πόλη παίρνεις μυρωδιά πως το σινεμά γιορτάζει, στο Βερολίνο απογοητεύομαι. Πέρα από την Πόντσνταμερπλατζ, χαμπάρι δεν παίρνεις για το γεγονός. Κάτι ξέμπαρκες αφίσες είδα μόνο στο Κρόιτσμπεργκ και στο Ανατολικό. Εν πάση περιπτώσει!
Εκτός φεστιβάλ, το Berlin είναι σκέτη ανοικοδόμηση, αφού παντού χτίζουν, επεκτείνουν και σχεδιάζουν. Κι αν στη Θεσσαλονίκη κάθε δρόμος είναι σημαδεμένος από κλειστά μαγαζιά, εδώ, παντού, ολούρμο, σφύζει και τριζοβολάει το εμπόριο και οι ουρές. Ουρές βέβαια έχει και στην Berlinale, για να επιστρέψω στο θέμα μου! Και φυσικά ξώστηθες Ουκρανές, που χωρίς να φοβούνται το κρύο τα πέταξαν έξω και διαμαρτυρήθηκαν ξετσίτσιδες εν είδει χάπενινγκ.
Και επειδή από το SOUL μου έδωσαν το ελεύθερο εκτός από τις φωτογραφίες να γράψω και ό,τι άλλο θέλω, αναρωτιέμαι: Τι, διάολο, βρίσκουν στην Αν Χάθαγουεϊ; Δείχνει πιο κρυουλιάρα και από το παγωμένο πεζοδρόμιο. Αυτά είχα να σας πω. Κι αυτά σας στέλνω προς τέρψη των φιλοθεαμόνων αναγνωστών σας. Και μια παράκληση: γίνεται την επόμενη φορά να με διαπιστεύσετε και στο κινηματογραφικό φεστιβάλ του Τορόντο; Σας υπόσχομαι περισσότερα πλάνα, περισσότερη δράση και περισσότερο γκλάμουρ. Ευχαριστώ!
17°
