Ένα κάποιο τέλος

Λιτό, ουσιαστικό και χαμηλότονο, το «Ένα κάποιο τέλος» του ινδού σκηνοθέτη Ρίτες Μπάτρα είναι βασισμένο στο βραβευμένο με Booker μυθιστόρημα του Τζούλιαν Μπαρνς (στα ελληνικά από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, το οποίο παρεμπιπτόντως το «ρούφηξα» μέσα σε 2 μέρες). Ο σκηνοθέτης, που προ 4ετίας είχε κατασκευάσει το θεσπέσιο «Lunchbox», έχει πιάσει απόλυτα το πνεύμα του βιβλίου προσδίδοντας στις στεγνές από συναίσθημα –αλλά όχι κι από ανθρωπιά– ρυτίδες της ταινίας μια απροσδιόριστη γοητεία. Η ιστορία των 4 φίλων που παίρνει τραγική τροπή όταν ο ένας τους αυτοκτονεί, είναι ένα μικρό κομψοτέχνημα ύφους και το απόσταγμα μιας ολόκληρης ζωής. Πίσω από το κυνικό προσωπείο του ήρωα (και κατά συνέπεια της ταινίας) κρύβεται μια απέραντα ανθρώπινη, συγκινητική και τραγική ιστορία. Ένα μοναδικό παράδειγμα οικονομίας και ένας σοφός απολογισμός ζωής. Η ανατροπή της καθημερινότητας του Τόνι φέρνει μαζί με τα φαντάσματα της νιότης του και την ευθύνη κάποιων παλιών επιλογών του οι οποίες σημάδεψαν τη ζωή όλων τους. Η σκοτεινή επιλεκτική μνήμη, τα ψέματα που λέμε στους εαυτούς μας για να βρούμε τη δύναμη να προχωρήσουμε, η αναζήτηση του χρόνου και, κυρίως, πώς το παρελθόν επιστρέφει διαρκώς ζητώντας εξηγήσεις από –και για– το παρόν, είναι θέματα που ο Μπαρνς τα πλέκει θαυμάσια στο βιβλίο του και ο Μπάτρα τα συμπυκνώνει υποδειγματικά στο φιλμ. Η ερμηνεία του εξαίρετου Τζιμ Μπρόντμπεντ αγγίζει το τέλειο, ενώ η αφηγηματική «οκνηρία» που ίσως δυσκολέψει κάπως το θεατή ισορροπεί ιδανικά μεταξύ της μελαγχολίας και της πικρόχολης ειρωνείας που χαρακτηρίζει τη ζωή όλων τους.