Αόρατος επισκέπτης

Μεγάλοι μάστορες του θρίλερ σε όλα τα παρακλάδια του (αστυνομικό, ψυχολογικό, μεταφυσικό) αποδεικνύονται εσχάτως οι ισπανοί σκηνοθέτες. Ο Όριο Πάουλο φάνηκε πριν από τέσσερα χρόνια με το ατμοσφαιρικό «Σώμα» του ότι δεν έχει... όριο στη σκηνοθετική του ματιά πάνω στο χιτσκοκικό φαίνεσθαι και είναι. Όπως και σε κείνη την ταινία, ο «Αόρατος επισκέπτης» του προσφέρει μερικές δυνατές συγκινήσεις και ανατροπές σε μια πλοκή διανθισμένη από στοιχεία που δεν μπορείς να κατατάξεις εύκολα και συνεχώς αλλάζει στρατόπεδο –μεταξύ αλήθειας και ψέματος– η προέλευσή τους. Το γεγονός πως ο Αντριάν  ξυπνάει σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, κλειδωμένο από μέσα, με το νεκρό σώμα της ερωμένης στο πλευρό του, δεν αμφισβητείται. Εκείνο που αμφισβητείται είναι αν λέει την αλήθεια ισχυριζόμενος ότι ο δολοφόνος πριν σκοτώσει την άτυχη γυναίκα ήταν κρυμμένος στο δωμάτιο αλλά με κάποιο μαγικό τρόπο εξαφανίστηκε μετά από το έγκλημα. Το παιχνίδι με το χρόνο (ο κατηγορούμενος και η δικηγόρος του έχουν μόλις τρεις ώρες για να ανακαλύψουν τον τρόπο δράσης του δολοφόνου), οι ηθικές και ψυχολογικές παρενέργειες ενός  άτυχου συμβάντος, ο παράγοντας τύχη (στο τελευταίο ραντεβού του ζευγαριού ένας αθώος σκοτώνεται όταν το αυτοκίνητό του συγκρούεται με εκείνο των παράνομων εραστών), το πείσμα των γονιών του εξαφανισμένου νεαρού να ανακαλύψουν τι πραγματικά συνέβη, η ταξική πάλη μέσα από τις διαμετρικά αντίθετες ζωές των εμπλεκομένων στην υπόθεση και, κυρίως, ο σαφής υπαινιγμός του σκηνοθέτη για το τίμημα κάποιων επιλογών μας, αποτελούν ακαταμάχητα όπλα μιας επιδέξιας αφήγησης. Ο «Αόρατος επισκέπτης» χωρίς να είναι ένα σπουδαίο θρίλερ καταφέρνει να κρατά την αγωνία και την ένταση στο ζενίθ, προσφέροντας ένα εκρηκτικό κοκτέιλ από προδοσίες, θανατηφόρα πάθη, φόνους, εκδίκηση και εγκλήματα που εκτός της φυσικής παρουσίας τους δηλώνουν με έμφαση τον κοινωνικοπολιτικό χαρακτήρα τους. Δείτε μόνο τι συμβολίζει το ζευγάρι των εραστών και θα καταλάβετε τι εννοούμε.