Πέρυσι τέτοια εποχή όλοι τα θεωρούσαν ως τα φιλμ που θα έκαναν πάταγο στα ταμεία. Τελικά το 2016… πέρασε και μαζί του πέρασαν κι αυτά. Xωρίς να αγγίξουν καν. Να αφήσουν έστω ένα κάποιο στίγμα. Μερικά είχαν μια σχετική καλλιτεχνική επιτυχία, κάποια άλλα μόλις και έβγαλαν τα λεφτά τους ενώ αρκετά βούλιαξαν στα βάραθρα του box office παίρνοντας μαζί τους κάποιους executives των χολιγουντιανών στούντιο.
Ο Μεγάλος Φιλικός Γίγαντας
Το παραμύθι του Ρόαλντ Νταλ ενέπνευσε τον Σπίλμπεργκ σε ένα από τα πιο φιλόδοξα (κόστισε 140 εκ. δολ.) πρότζεκτ του των τελευταίων χρόνων. Το φιλμ δεν είναι άσχημο, απεναντίας. Όμως η εικόνα του γηραιού γίγαντα, με την αφέλεια στο βλέμμα και τα αυτιά αλά Ντάμπο, δεν έδειξε να συγκινεί –παρότι το φιλμ είναι απέραντα τρυφερό– το κοινό. Μόλις 55 εκ.δολ. συγκέντρωσε από τα αμερικανικά ταμεία και ευτυχώς για τους παραγωγούς της Buena Vista που ο υπόλοιπος πλανήτης το εκτίμησε περισσότερο (σχεδόν 122 εκατομμύρια εισπράξεις) και ο απολογισμός μετατράπηκε αίφνης από αρνητικός σε θετικό και κάποια στελέχη του στούντιο ανάσαναν με ανακούφιση.
Κάποτε το όνομα του Μάικλ Μπέι άνοιγε όλες τις πόρτες του Χόλιγουντ διάπλατα. Τι «Bad boys», τι «Αρμαγεδών», τι «Περλ Χάρμπορ», τι «Τρανφόρμερς», τι «Rock». Όλα αυτά όμως εκτός από προϊστορία είναι και σκληρό μέτρο σύγκρισης για ένα παραγωγό-σκηνοθέτη, όπως τον Μπέι που ότι άγγιζε μέχρι σήμερα μεταμορφωνόταν σε χρυσάφι. Οι «13 ώρες» είναι η πρώτη σκηνοθετική εμπορική αποτυχία του και αφορά στην προσπάθεια έξι πρακτόρων –υπεύθυνων ασφαλείας μιας αμερικανικής διπλωματικής αποστολής στη Βεγγάζη– να αποκρούσουν την επίθεση ισλαμιστών τρομοκρατών στην 10ετή επέτειο της 11ης Σεπτεμβρίου. Κόστισε κάτι παραπάνω από 50 εκατομμύρια δολάρια και στις ΗΠΑ έκοψε σχεδόν τα ίσα ενώ από τον υπόλοιπο κόσμο μόλις 16. Φυσικά στην Ελλάδα δεν παίχτηκε καν καθώς η αποτυχία ήταν πιοδιεγραμμένη.
Το φιλμ του Πίτερ Μπεργκ («Μόνος Επιζών») είναι ένας ύμνος στη γενναιότητα μιας χούφτας ανδρών και γυναικών. Βασισμένο στην αληθινή ιστορία που συνέβη στις 20 Απριλίου του 2010 στην πλατφόρμα άντλησης πετρελαίου Deepwater Horizon στον Κόλπο του Μεξικό και αποτέλεσε μία τεράστια οικολογικές καταστροφές του πλανήτη, το έργο διαθέτει εικόνες που κόβουν την ανάσα. Όμως το θέαμα της επίγειας κόλασης που απεικόνισε με παροιμιώδη ρεαλισμό ο Μπεργκ (χάρη και στα πανάκριβα εφέ καθώς το μπάτζετ ξέφυγε από το προβλεπόμενο νούμερο των 115 εκατομμυρίων και σύμφωνα με φήμες έφτασε σε ένα νούμερο ανάμεσα στα 130 και τα 150) μάλλον τρόμαξε υπερβολικά τον κοσμάκη. Το αποτέλεσμα ήταν 61 εκ.δολ. οι εισπράξεις στις ΗΠΑ και άλλα 56 στον υπόλοιπο κόσμο.
Ο επαναστάτης
Είχε όλες τις προδιαγραφές για μια σπουδαία καριέρα στα ταμεία ενώ δεν ήταν λίγοι εκείνοι που το θεωρούσαν σιγουράκι και για τα Όσκαρ. Τελικά το βιογραφικό δράμα του Γκάρι Ρος («Pleasantville», «Hunger games», «Το μεγάλο φαβορί») γύρω από την πραγματική ιστορία του αγρότη-επαναστάτη Νιούτον Νάιτ (Μάθιου Μακόναχι) από το Μισισιπή που έφτιαξε τη δική του ανεξάρτητη πολιτεία στη διάρκεια του αμερικανικού εμφυλίου, καταποντίστηκε άγρια –παρότι χολιγουντιανό ανέπτυσσε εύστοχα κάποιες πινελιές πολιτικής, σχεδόν μαρξιστικής, διαφορετικότητας κι αυτό μάλλον προκάλεσε τη δυσφορία του αμερικανού θεατή– στα ταμεία. Κόστισε 50 εκατομμύρια δολάρια και μάζεψε μόλις 20,8 στις ΗΠΑ κι άλλα 4,3 περίπου στον υπόλοιπο κόσμο.
Οι ταινίες του Τιμ Μπάρτον έχουν πάψει να αφορούν τον σκεπτόμενο ενήλικα ενώ ακόμη και το κοινό των πιτσιρικάδων αρχίζει να γυρνάει επιδεικτικά την πλάτη στο μάστορα του γοτθικού («Ψαλιδοχέρης») και θεοσκότεινου («Sweeney Todd-Ο φονικός κουρέας της οδού Φλιτ») παραμυθιού. Το πανάκριβο – 170 εκατομμύρια δολάρια - σίκουελ της προ εξαετίας «Αλίκης» που ήταν η πιο πετυχημένη εμπορικά ταινία του με εισπράξεις που έσπασαν το φράγμα του ενός δισεκατομμυρίου σε όλο τον κόσμο, ναυάγησε στα αμερικανικά ταμεία. Με μόλις 77 εκατομμύρια δολάρια εισπράξεις οι παραγωγοί περίμεναν με αγωνία την ανταπόκριση του κοινού στις υπόλοιπες χώρες και η καρδιά τους πήγε στη θέση της όταν το ρεζουμέ έγραψε το νούμερο 222. Κάτι ανάλογο συνέβη και με τη 2η ταινία του Μπάρον μέσα στο 2016, το πιο προσωπικό και φιλόδοξο «Μις Πέρεγκριν: Στέγη για Ασυνήθιστα Παιδιά» που κόστισε 110 εκ.δολ., πάτωσε στις ΗΠΑ (μόλις 86 εκ.δολ.) και έβγαλε κέρδος χάρη στα 184 εκ.δολ. του παγκόσμιου box office.
«Nice guys»
Πώς σιγουρεύεις την προεξοφλημένη επιτυχία ενός φιλμ; Βάζοντας ως κράχτες δύο hot αντρικά ονόματα που θα ανάψουν alert στο γυναικείο κοινό και θα κάνουν ωρές στα ταμεία. Προφανώς έτσι σκέφτηκαν οι υπεύθυνοι του «Nice guys» και τοποθέτησαν στο ίδιο κάδρο τους Ράιαν Γκόσλινγκ και Ράσελ Κρόου. Μόνο που το στόρι (αστυνομική περιπέτεια) και το χιούμορ στο φιλμ του Σέιν Μπλακ («Iron man 3») απευθύνονταν κυρίως σε άντρες θεατές. Το αποτέλεσμα; Ένα φιλμ που κόστισε 50 εκατομμύρια (είναι βέβαιο ότι τα μισά περίπου πήγαν στους δύο σταρ) και τα έβγαλε μετά βίας με τα 36 στις ΗΠΑ και τα 20 στις παγκόσμιες αγορές.
«Zoolander 2»
Το «Zoolander» ήταν μια προσωπική επιτυχία του Μπεν Στίλερ το 2001. Με μια καυστική, σατιρική σκηνοθετική ματιά πάνω στον κόσμο της μόδας και τα διάσημα...τέρατα του, ο σταρ χτύπησε φλέβα χρυσού με μια κωμωδία κόστους μόλις 28 εκατομμυρίων δολαρίων που έβγαλε και με το παραπάνω τα λεφτά της (61 εκ.δολ.) ενώ αποθεώθηκε από μερίδα της κριτικής. Δεκαπέντε χρόνια μετά ο Στίλερ επέστρεψε στον τόπο του εγκλήματος με το «Zoolander 2» αλλά η ετυμηγορία αυτή τη φορά ήταν εις βάρος του. Μέτριες κριτικές για το αυξημένου μπάτζετ σίκουελ (50 εκ.δολ.) που πάτωσε στις ΗΠΑ (28 εκ.δολ.) και χρειάστηκε βοήθεια από το εξωτερικό (άλλα 28 εκ.δολ.) για να βγάλει τα λεφτά του μαζί με ένα μικρό κέρδος.
«Κούμπο και oi δύο χορδές»
Τα animation film λένε ότι είναι σίγουρη πηγή κέρδους. Παρότι η φετινή χρονιά πλην εξαιρέσεων («Ψάχνοντας τη Ντόρι»», «Μπάτε σκύλοι αλέστε», «Ζωούπολη») δεν ήταν και η καλύτερη, τα περισσότερα φιλμ κινουμένων σχεδίων, παρουσίασαν κέρδη. Έστω και μικρότερου του αναμενόμενου Υπήρχε όμως κι ένα που παρότι αποθεώθηκε από την κριτική δεν «περπάτησε» στα ταμεία. Ο λόγος για το «Κούμπο και τις δύο χορδές» που κόστισε 60 εκ.δολ. και μόλις και γλίτωσε το πατατράκ χάρη στα 48 εκατομμύρια της αμερικανικής αγοράς και τα 21 από τις υπόλοιπες χώρες.
Το «Warcraft, Η Σύγκρουση Δύο Κόσμων»...
...δεν θα έμπαινε κανονικά σε αυτή τη λίστα αφού έβγαλε τα λεφτά του και με το παραπάνω. Η περιπέτεια φαντασίας του Ντάνκαν Τζόουνς (ο γιος του Ντέιβιντ Μπάουι που έκανε το 2009 το καλτ διαμαντάκι «The moon») βασισμένη στην ομότιτλη σειρά videogames κόστισε παραπάνω από το... κανονικό (160 εκατομμύρια δολάρια δίνονται μόνο σε ονόματα-εγγύηση όπως των Κάμερον ή Τζάκσον) και πλασαρίστηκε στις εμπορικές επιτυχίες της χρονιάς με πάνω από 400 εκατ. δολ. παγκόσμιες εισπράξεις. Όμως αρχικά το σοκ της ανταπόκρισης του αμερικανικού κοινού ήταν τεράστιο με τα μόλις 47 εκατομμύρια, πολύ πιο κάτω από τις αρχικές προβλέψεις που κυμαίνονταν μεταξύ των 300 και 500 εκατομμυρίων. Χρειάστηκε να έρθει η επιτυχία στις άλλες αγορές για να αποφευχθεί το ναυάγιο και να ηρεμήσουν οι άνθρωποι της Universal που δεν θέλουν να ξανακούσουν για άλλα βιντεοπαιχνίδια. Ki ας έγινε η ταινία η πιο πετυχημένη στην ιστορία ταινιών που βασίστηκαν σε videogames, αρπάζοντας την πρωτιά από το «Prince of Persia».
Στη λίστα των μεγάλων φιάσκων χωράνε κι άλλες ταινίες που παρότι ανακοινώθηκαν με τυμπανοκρουσίες στα ΜΜΕ του κόσμου και είχαν προσδοκίες για να μπουν στα μεγάλα γεγονότα του 2016 απέτυχαν είτε να εκμεταλευτούν τη δυναμική του πρωτότυπου φιλμ στο οποίο πόνταραν («Γκοστμπάστερς», «Ημέρα ανεξαρτησίας», «»«Και οι επτά ήταν υπέροχοι», «Ο Θρύλος του Ταρζάν», «Γάμος αλά ελληνικά» το οποίο για παράδειγμα έκοψε παγκοσμίως 90 εκατομμύρια ενώ το πρώτο φιλμ είχε φτάσει στο μαγικό νούμερο των 370), είτε να αποδείξουν ότι το franshise στο οποίο ανήκουν («Χελωνονινζάκια», «Inferno», «Jason Bourne», «Jack Reacher») έχει ακόμη μέλλον.
18°
