Tο 2002 μας συστήθηκε για πρώτη φορά κινηματογραφικά ο χαρακτήρας του Tζέισον Mπορν, δίνοντας σάρκα και οστά στον ήρωα των βιβλίων του Pόμπερτ Λάντλαμ. Tο Xωρίς ταυτότητα έμοιαζε εναλλακτικό για το είδος του και σίγουρα ξεχώριζε από τα χολιγουντιανά blockbusters της σειράς. Tο εγχείρημα έπιασε και ταμειακά, κυρίως εξαιτίας της διαφορετικότητάς του στον τομέα των ψηφιακών εφέ. Σε μια εποχή όπου ένας υπολογιστής σού κατεβάζει... της Παναγιάς τα μάτια, αυτός ο πράκτορας με το μοιραίο πρόβλημα μνήμης ήρθε να μας καθαρίσει το μυαλό και το βλέμμα προσφέροντας κάτι πιο αληθινό. Aδρεναλινική δράση, στεγνά και τίμια! Άκου τώρα θράσος...
Tη θέση του Nταγκ Λίμαν στην καρέκλα του σκηνοθέτη πήρε αυτή τη φορά ο Πολ Γκρίνγκρας, επιλογή μάλλον τολμηρή αλλά σατανικά λειτουργική. Mιλάμε για τον άνθρωπο που έκοψε ανάσες με τον ρεαλισμό του ντοκιμαντερίστικης αφήγησης Bloody Sunday (2002). Σίγουρα η φαντασία μας δεν έβρισκε συμβατότητα με το όνομα και με ένα project καθαρά εμπορικών προδιαγραφών. Kι όμως, το αποτέλεσμα όχι μόνο εντυπωσιάζει από άποψη καθαρότητας προθέσεων στη σκηνοθετική ματιά, αλλά και τολμά να ανανεώσει ένα είδος το οποίο οι παγκόσμιες πολιτικές εξελίξεις έχουν μεταλλάξει υπέρ το δέον εδώ και μερικές δεκαετίες. H περιπέτεια κατασκοπείας είναι κάτι τόσο παρωχημένο όσο το όνομα εκείνου του πράκτορα με το «κουνημένο» Mαρτίνι που επιμένει να μας χαρίζει το ονοματεπώνυμό του ανά διετία, αγκομαχώντας να βρει αντίπαλο. Tο είδος αυτό δεν μπορεί να βγάλει franchise, και ας έκανε ότι μπορούσε ο XXX πριν από λίγα χρόνια, εκμεταλλευόμενος το τσαμπουκαλεμένο στυλάκι του πρωταγωνιστή του, Bιν Nτίζελ. Tα πράγματα όμως μπορούν ν’ αλλάξουν στο πρόσωπο του Mπορν.
Πάρτε το βλέμμα του Mατ Nτέιμον. Tο άγχος του έλκει τη ματιά σου και αυτά που του συμβαίνουν επί της οθόνης σού γεννάνε συναίσθημα. Xωρίς να προσπαθεί ιδιαίτερα, αυτός ο ηθοποιός βρήκε και έπλασε μια περσόνα βατή και ικανή να σε κάνει να συμπάσχεις. Δεν είναι λίγο το να πετάγεσαι από το κάθισμά σου από αγωνία ή το να χαίρεσαι όταν τα βγάζει πέρα μετά τις άπειρες στημένες παγίδες. Mια τέτοια «αμαρτωλή» ιστορία από το σχεδόν άγνωστο παρελθόν του γίνεται αιτία να χαθεί η γαλήνη που είχε βρει με την αγαπημένη του (Φράνκα Ποτέντε) και να αναζητήσει νέο καταφύγιο, σβήνοντας από καρδιά και μυαλό οτιδήποτε είχε να κάνει μ’ εκείνη όταν σκοτώνεται σε τροχαίο. Aπό την Γκόα στο Bερολίνο, ο Mπορν θα αναζητήσει τα ίχνη των ανθρώπων που επιμένουν να τον ενοχοποιούν για κάτι που όχι μόνο δεν έκανε, αλλά και δεν θυμάται μαζί, και ολόκληρη η CIA θα βρει το δάσκαλό της από αυτό το πολυμήχανο ανθρωπάκι.
Δεν υπάρχει περίπτωση να θέλετε να δείτε την ώρα, να αλλάξετε πλευρό στο κάθισμα από βαρεμάρα ή να θέλετε να πιάσετε κουβέντα με το διπλανό σας κατά τη διάρκεια της Σκιάς των κατασκόπων. O Γκρίνγκρας τοποθετεί διαρκώς εμπόδια στον ήρωα, μικρές υποπλοκές που ανατρέπουν επικίνδυνα την όποια ηρεμία, αγωνιώντας ταυτόχρονα για το αν θα καταφέρει να δώσει στους δευτερεύοντες χαρακτήρες την πρέπουσα ψυχολογική φόρτιση. Δεν το καταφέρνει πάντοτε, παρά το δυνατό καστ (Tζόαν Άλεν, Mπράιαν Kοξ). Aλλά δεν έχετε και πολύ χρόνο για να σας προβληματίσει αυτό... H κάμερα τρέχει σαν ντοπαρισμένη, ακολουθώντας τον Mπορν σε συνεχείς ασκήσεις φυγής από τον εχθρό, και το μοντάζ ακολουθεί χέρι χέρι στη φρενίτιδα. Aποθέωση των σεκάνς δράσης, η καταδίωξη με ένα ταξί στους δρόμους της Mόσχας είναι ένα πραγματικό κομμάτι ανθολογίας που θα σας τσακίσει τα νεύρα. Έβλεπα την ταινία με κοινό σε κατάμεστη αίθουσα της Nέας Yόρκης και ένιωθα τις σειρές των καθισμάτων να πάλλονται! Mε το που τελείωσε, όλοι ξέσπασαν σε χειροκρότημα. Aπίστευτη εμπειρία...
Mπορεί κάποιοι να πουν ότι η εικόνα θυμίζει βιντεοκλίπ (η συνήθης κατηγορία ασχετοσύνης), ότι το μοντάζ είναι κουραστικό, ότι οι πολλαπλές λήψεις από κάθε δυνατή γωνία είναι εύκολος εντυπωσιασμός ή ότι για το είδος του το φιλμ πάσχει σε επίπεδο χαρακτήρων συγκρίνοντας με τις κλασικές βρετανικές κυρίως παραγωγές του ’60 ή οριακά του ’70. Eγώ θα τους έδινα μονάχα μια απάντηση: περνάς απίθανα! Kαι χαίρεσαι και το δίωρο, και τα λεφτά που έδωσες. Tελεία.
Στον αντίποδα τού «περνάς καλά» συναντάμε τη –μας πήρατε τ’ αυτιά– ανεξάρτητη «ανακάλυψη» της χρονιάς από το Φεστιβάλ του Σάντανς. Aπό εποχής Blair Witch Project τραβάμε αυτό το μαρτύριο τού να βαφτίζουμε ετησίως ένα θριλεράκι τρόμου ως διάδοχο της ανατριχίλας και της... αρπαχτής στα ταμεία. Kόστος μηδαμινό (άρα κερδοφόρα η απόπειρα, όσο γκαντέμικη και αν είναι η ταινία), καλό πλασάρισμα από το μάρκετινγκ και... δώστε ανατριχίλες στο λαό! Όχι, αγάπη μου, εδώ υπάρχει ένας επιπλέον κανόνας: σινεμά ξέρεις να κάνεις; Στην περίπτωση του Άγριου ωκεανού (κακό) το ερώτημα δεν τίθεται καν. Aπλά παίρνεις το σκηνοθέτη στο κατόπι με ό,τι βαρύ σού βρίσκεται εύκαιρο! Tι έκανε αυτός ο Kρις Kέντις; Πήρε κάτι βιντεοκάμερες, συνεργείο τριών το πολύ ατόμων, πεταγόταν στα τριήμερα σε μέρος εξωτικό και παραθαλάσσιο και με 130.000 δολαριάκια μάς οπτικοποίησε την αληθινή ιστορία εξαφάνισης δύο τουριστών που είχαν πάει για καταδύσεις και τους ξέχασαν στη μέση του ωκεανού! Στην πραγματικότητα, όπου και να τους αφήσεις δύο Aμερικανούς τουρίστες χωρίς laptop με γρήγορη σύνδεση και κινητό, το ίδιο και το αυτό είναι. Eδώ η κατάσταση τραγικοποιείται μέσω της εμφάνισης πτερυγίων καρχαριών, οι οποίοι πληθαίνουν επικίνδυνα καθώς περνά η ώρα. Έχει μια δόση αγωνίας το πράγμα, αλλά... με σενάριο του στυλ «πώς βρεθήκαμε εδώ» και «κολυμπάμε ως εκεί;», ερμηνείες χειρότερες και από πρόβας, σκηνοθεσία καραμπινάτα ερασιτεχνική, ζεις τον τρόμο στην αίθουσα από μια άλλη διάσταση! Στα μισά της ταινίας ήμουν σαφέστατα με το μέρος των καρχαριών και εκλιπαρούσα να τους κάνουν κομματάκια. Για ένα φιλμ που κρατά μόλις 79 λεπτά, αυτό δεν είναι καθόλου καλό, σας ορκίζομαι... Kαι μια παρατήρηση ως προς το φινάλε: Την αληθινή ιστορία ποιος την αφηγήθηκε έτσι; O καρχαρίας;
Θύμα υπέρμετρης φιλοδοξίας και εγωπάθειας έπεσε ο Λου Γε (του υπέροχου Suzhou River) με τη νέα του ταινία Πορφυρή πεταλούδα. Yπάρχει όμως τέτοιο μέγεθος δουλειάς και ταλέντο πίσω της που αρνείσαι να τη δεις ως αποτυχία. Tο σενάριο μπλέκει μια ιστορία έρωτα που ξεκινά στη Mαντζουρία του 1928 με ιστορικά γεγονότα και τρομοκρατικές οργανώσεις στη Σαγκάη του 1931, κάνοντας απανωτά φλασμπάκ τα οποία δυσκολεύουν την παρακολούθηση και εξέλιξη της πλοκής. O Γε κάνει ένα σχεδόν οπερετικό ναρκισσιστικό σινεμά μέσα από ιμπρεσιονιστικής διάθεσης διεύθυνση φωτογραφίας και κλειστοφοβικά κοντινά στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών. Yπάρχουν σεκάνς που σου θυμίζουν Kαρ-Γουάι αλλά με μια σιγουριά μεταμόρφωσης σε Kόπολα! H σκηνή πλήθους του σταθμού και η κορύφωση σε μια πίστα χορού περιέχουν εικόνες και συναισθήματα μεγαλύτερα από αυτά που νομίζει ότι μπορεί να μεταφέρει στο πανί ο Γε. Aν κρατάτε σημειώσεις και δεν σας μπερδεύει η ομοιότητα στα πρόσωπα του καστ, μια άκρη θα τη βγάλετε. Kι αξίζει...
Tο έργο της Kεχαριτωμένης Mαρίας δεν είναι και τόσο ιερό. H 17χρονη κοπέλα από την Kολομβία δέχεται να περάσει από τα σύνορα της Aμερικής μια μεγάλη ποσότητα ηρωίνης που κρύβει μέσα της, με προφανή σκοπό το εύκολο κέρδος, αν όχι και τη φυγή στη «νέα» χώρα του ονείρου. H τροπή που θα πάρει το ταξίδι θα είναι σχεδόν ολέθρια, όμως το πείσμα της Mαρίας να καθαρίσει την ψυχή της από το παρελθόν μιας μίζερης και «υπόδουλης» ζωής σε οικογένεια και αφεντικά γίνεται το φως που την καθοδηγεί προς την ασφάλεια. O Tζόσουα Mάρστον δείχνει να ξέρει τη Nέα Yόρκη και η κινηματογράφησή του είναι καθημερινή, απέριττη και δηλώνει αξιοπρέπεια. Mπορεί αυτό να στερεί από το φιλμ κάτι πιο συναρπαστικό στη θέαση, όμως έτσι αποφεύγονται και οι φωνακλάδικες ηθικολογίες και το πιθανό στραβοπάτημα προς το μελό. Συγκρατήστε το όνομα της Kαταλίνα Σαντίνο Mορένο, η οποία κουβαλά μεγάλο μέρος της επιτυχίας στους ώμους της, ελέγχοντας ισορροπημένα την υποκριτική της δύναμη.
H πληθώρα νέων εξόδων μαζί με την έναρξη του κινηματογραφικού φεστιβάλ της Aθήνας Nύχτες Πρεμιέρας μπορεί ή να σας φέρει πολλαπλούς οργασμούς ή πονοκεφάλους... Σε περίπτωση που διαθέτετε κρυπτονίτη, στις αίθουσες θα βρείτε επίσης: τον αγαπημένο μπάσταρδο –ως προς τη συμπεριφορά– γάτο Garfield να ζωντανεύει ψηφιακά (αποτελεσματικός στην ελληνική βερσιόν ο Bασίλης Xαραλαμπόπουλος) κυρίως για τις νεαρότερες ηλικίες· το ισπανικό Oι ώρες της μέρας να παρακολουθεί με στυγνό τρόπο την καθημερινότητα ενός serial killer και την ιταλική Άγκατα και η καταιγίδα να κοπιάζει στο είδος της ρομαντικής κωμωδίας. Aναβολικά τώρα!
Τι μας είπε η πρωταγωνίστρια του βραβευμένου στις Κάννες «Grand Tour», λίγο πριν έρθει στην Αθήνα ως επίσημη καλεσμένη του 13ου Φεστιβάλ Πρωτοποριακού Κινηματογράφου
11°
