Ο Γάλλος σκηνοθέτης με την ιδιόμορφη, οραματική και διάστικτη με σύμβολα, λογοτεχνικές αναφορές και μπουρλέσκ γλώσσα, είναι το τιμώμενο πρόσωπο του φεστιβάλ. Αφηγείται ανθρώπινες ιστορίες, διαθέτει χιούμορ και αέναη διάθεση για εξέλιξη και πειραματισμό και μπορεί να καυχιέται πως στο άρμα των ορκισμένων συνεργατών αλλά και οπαδών του ανήκουν οι Ματιέ Αμαλρίκ και Κατρίν Ντενέβ. Εκτός από τις έξι ταινίες του, ο Ντεπλεσέν το Σάββατο 14 Νοεμβρίου στις 11.00 θα δώσει και masterclass, ο λα λα, βουλεβού, ω μοντιέ, ντουγρού!
Βαλκάνια
Οργισμένα ή λυπημένα, προ ή μετακομμουνιστικά, αλλά και προ ή μεταπολεμικά, τα Βαλκάνια της ενότητας «Ματιές» τα τελευταία χρόνια μας φέρνουν σε επαφή με ένα μεγαλειώδες νέο σινεμά αλλά και σημαντικούς δημιουργούς. Φέτος ήρθε η σειρά του Μίρτσεα Ντανελιούκ. Ο Ρουμάνος σκηνοθέτης, που από την «κόκκινη» δεκαετία του ’80 αλλά και τη μετακομμουνιστική περίοδο επηρέασε όλη τη νέα γενιά των Ρουμάνων κινηματογραφιστών, καθρέφτισε στο έργο του έναν ολόκληρο λαό, καθώς κατάφερε να επιζήσει καλλιτεχνικά αποφεύγοντας το σκόπελο της λογοκρισίας με την εφεύρεση μιας όλως διόλου υπαινικτικής και ανατρεπτικής γλώσσας. Εννιά ταινίες για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι του Τσαουσέσκου τα «παραδεισένια» χρόνια.
Γιάνναρης, Αθανίτης, Φραντζής και τα άλλα παιδιά
Ο Κωνσταντίνος Γιάνναρης ανεβαίνει στη Θεσσαλονίκη με «Το ξύπνημα της Άνοιξης», μια εφηβική ιστορία ένοπλης παραβατικότητας κι ένα χρονικό προδοσίας με φόντο την παρακμάζουσα Αθήνα (σ.σ. Έλα, δεν το πιστεύω). Το ελληνικό σινεμά πρωταγωνιστεί στο 56o Φεστιβάλ με 21 ταινίες μεγάλου μήκους, 16 μικρού και 40 ταινίες κινουμένων σχεδίων. Επιστρέφω στις μεγάλες και ρίχνω spotlight στο «Invisible» του Δημήτρη Αθανίτη με θέμα την εκδίκηση ενός μοναχικού και διαζευγμένου πατέρα που χάνει άδικα τη δουλειά του, στο ατμοσφαιρικό «Σύμπτωμα» του Άγγελου Φραντζή με ένα αλλόκοτο πλάσμα να αναστατώνει τους κατοίκους ενός απομονωμένου νησιού και τις «Όχθες» του Πάνου Καρκανεβάτου, μια ιστορία με θέμα τον έρωτα, με φόντο ένα ποτάμι-σύνορο ανάμεσα στην Ανατολή και τη Δύση. Στο «Smac» του Ηλία Δημητρίου, μια καρκινοπαθής κι ένας άστεγος συναντώνται απρόβλεπτα και ευεργετικά ο ένας για τον άλλον, ενώ στο «Interruption» του Γιώργου Ζώη, ζωή και τέχνη αναμετριούνται με παιγνιώδη τρόπο.
Silent
Δώσε κι άλλο ελληνικό, δώσε κι άλλο ελληνικό!
Οκ! Στο «Silent» του Γιώργου Γκικαπέπα μια σοπράνο χάνει τη φωνή της, ενώ στο «Κυπαρίσσι του βυθού» ο Νίκος Κορνήλιος πειραματίζεται με όλη την γκάμα των ανθρώπινων συναισθημάτων. Ο πρωτοεμφανιζόμενος Κύρος Παπαβασιλείου παρουσιάζει στις «Εντυπώσεις ενός πνιγμένου» την υπαρξιακή αγωνία ενός περιπλανώμενου ανθρώπου, ενώ στον «Καύσωνα» της Τζόις Νασαουάτι ένα παραθαλάσσιο θέρετρο γίνεται γιάμπαλα (σε ελεύθερη μετάφραση «το έλα να δεις»), καθώς η ανυπόφορη ζέστη διαταράσσει κάθε ανθρώπινη ισορροπία. Στο «Tabula Rasa» των Ηρώ Δοντά και Ναταλίας Στράτου, ένας νεαρός μεγαλωμένος στο ορφανοτροφείο ξεκινά το μακρύ ταξίδι για την αναζήτηση της ταυτότητάς του.
Κυπαρίσσι του βυθού
Έχει όμως κι άλλα ελληνικά, δεν έχει;
Όρεξη να έχεις! Κρίσιμα ζητήματα, όπως η κρίση και το τράφικιν, πραγματεύονται οι ταινίες «Μέλος οικογένειας» του Μαρίνου Καρτίκκη και η «Zenaida» των Αλέξη Τσάφα και Γιάννη Φώτου, ενώ στην «Ειμαρμένη» του Ανδρέα Μαριανού ένας ρεπόρτερ αποκαλύπτει το αληθινό πρόσωπο της κλειστής κοινωνίας ενός νησιού όπου συνέβη μυστηριώδης θάνατος. Ο Σπύρος Αμοιρόπουλος στην «Κουζίνα» βάζει στο φούρνο μικροκυμάτων τις σχέσεις έξι ζευγαριών, ενώ στην «Τετάρτη 04:45» ο Αλέξης Αλεξίου βάζει τον ήρωά του να διασώζει όσα δίνουν νόημα στη ζωή του σε μόλις τριάντα δύο ώρες. Περίεργες ιστορίες αγάπης κροσάρουν και στη «Μικρή άρκτο» της Ελισάβετ Χρονοπούλου, στο «Από έρωτα» του Θοδωρή Αθερίδη και στο «Illusion» του Σάββα Καρύδα. Και για να είμεθα απόλυτα έγκυροι ως προς την απάντηση στο προβοκατόρικο ερώτημα «έχει κι άλλα ελληνικά, δεν έχει;», να πω πως ναι, έχει άλλο ένα, αλλά μη βιάζεσαι να πας στο γράμμα Τ, θα έρθει κι εκείνη η ώρα, keep on reading, ακολουθεί το γράμμα Ζ!
Ζωντανή σύνδεση με Βιέννη!
Δεν είναι μόνο ο Φριτς Λανγκ, ο Πρέμινγκερ, ο Ζάιντλ κι ο Χάνεκε. Υπάρχει κι ένας άλλος beyond the stars κινηματογράφος με έδρα την Αυστρία. Focus στο νέο αυστριακό σινεμά, πάει να πει πως θα προβληθούν εν είδει ενότητας - ειδικού αφιερώματος ταινίες πρόσφατης παραγωγής που σκανάρουν Βιέννη, Γκρατς, Ίνσμπρουκ και περίχωρα, μεταφέροντάς μας εικόνες από την Αυστρία του σήμερα, όπου πέραν των κλισέ για Μότσαρτ είτε σε συσκευασία μουσικής είτε σε σοκολατάκια ή λικέρ, το πράγμα βράζει: σκοτεινά συναισθήματα, ανθρώπινες σχέσεις, περιθώριο, κατανάλωση, μετανάστευση και σκηνοθέτες που φιλμάρουν όλο το «μαύρο χιόνι», κομίζουν εν Θεσσαλονίκη μιαν άλλη Αυστρία από αυτήν που δείχνουν τα ξέγνοιαστα ταξιδιωτικά φυλλάδια. Γνωρίστε το νέο αίμα: Στέφαν Ρίχτερ, Κορνέλια Τραβνίτσεκ, Μαρί Κράουτσερ, Μπάρμπαρα Έντερ και Ελίζαμπεθ Σαράνγ.
Victoria
Η Victoria είναι μια Ισπανίδα που ζει στο Βερολίνο
Και με μια ταινία μονοπλάνο 144άρων λεπτών γεμάτη σασπένς και αδρεναλίνη, ο Σεμπάστιαν Σίπερ εναρκτεί (σ.σ. έλα και γλωσσοπλασία) επί των εκδηλώσεων του 56ου Φεστιβάλ, με την ταινία «Victoria» να προβάλλεται την Παρασκευή 6 Νοεμβρίου στο «Ολύμπιον». Ο τεχνικός του άθλος απέσπασε βραβείο καλλιτεχνικής επίτευξης για διεύθυνση φωτογραφίας στο 65o Φεστιβάλ του Βερολίνου, ενώ η ένταση, η φρεσκάδα, το αλκοόλ και το ηδονιστικό μα και επίκινδυνο συνάμα Βερολίνο του σήμερα ρέει σαν… τα νερά του ποταμού Σπρέε, καθώς μέσα σε μια νύχτα η αδρεναλίνη χτυπά πορτοκαλί από την αγωνία.
Θέλω Απιτσαπόγκ Βιρασσέττάκουμ!
Κι εμείς. Γιατί αυτό το ατμοσφαιρικό, μεγαλειώδες, σουρεαλιστικό και one of a kind καλλιτεχνικό σινεμά του Ασιάτη μετακινεί τα όρια και θέτει νέες παραμέτρους σε αυτό που ορίζουμε ως κινηματογραφία/έργο τέχνης. Θα δούμε τη νέα του ταινία «Cemetery of Splendour». Μια αλληγορική ματιά κι ένα ονειρικό ιντερλούδιο που διαδραματίζεται σε μια κλινική για στρατιώτες, οι οποίοι βυθίζονται σε κώμα εξαιτίας μιας άγνωστης ασθένειας. (σ.σ. Θα αρρωστήσουμε κοινώς. Προβολή που από τώρα εγγράφεται στα sold out.)
In Memoriam: Σαντάλ Άκερμαν (1940-2015).
Η σπουδαία Βελγίδα σκηνοθέτρια όρισε ένα απόλυτα μοντέρνο σινεμά που αρνούνταν πεισματικά οποιαδήποτε κατηγοριοποίηση. Έσβησε φέτος τον Οκτώβριο στα 65 της χρόνια και με την τελευταία της ταινία «Η μωρία του Αλμάιερ» που θα προβληθεί, το φεστιβάλ τιμά όχι μόνον αυτήν μα και όλους τους συνεπείς ατίθασους της μεγάλης οθόνης. R.I. P.
Κάτι σε σταρ διαθέτει το κατάστημα;
Εννοείται! Ο Γκαέλ Γκαρθία Μπερνάλ στο «Έva don’t sleep» του Πάμπλο Αγκουέρο με θέμα την εικοσιπενταετή οδύσσεια της εξαφανισμένης σωρού της Εβίτας Περόν. Οι Γκάμπριελ Μπερν, Ντέιβιντ Στράδερν και Ιζαμπέλ Ιπέρ στο «Louder than Bombs» του Γιοακίμ Τρίερ κι ο Τιμ Ροθ στο «Chronic» του Μισέλ Φράνκο, είναι γνωστοί και αγαπημένοι ηθοποιοί που πρωταγωνιστούν σε ταινίες της ενότητας των Ανοιχτών Οριζόντων. Στους οποίους Ορίζοντες τα θέματα είναι catchy και ξεσαλωτικά όπως πάντα! Δυσλειτουργικές οικογένειες, σεξουαλικές αφυπνήσεις, αναμορφωτήρια, φυλακές, πορνεία, αρρώστιες ανίατες και καψούρες μεγάλες. Αναγκαία διευκρίνηση προς αναγνώστες ανεξοικείωτους με την κουλτούρα του φεστιβάλ: στη Θεσσαλονίκη των ημερών, το ζητούμενο δεν είναι να δεις αυτά που επιθυμείς ή άκουσες καλά λόγια, μα εκείνα που δεν ξέρεις ή ψυλλιάζεσαι πως υπάρχουν και σκάνε μπροστά σου στα ξαφνικά κι επείγοντα του προγράμματος των Οριζόντων και μας αφήνουν κάγκελο. Ίσως γι’ αυτό και χρόνια τώρα αυτή η ενότητα σαρώνει σε θέαση και αποδοχή: μύηση στο άγνωστο.
Λατρεύω τους Ανοιχτούς Ορίζοντες!
Καλά κάνεις, και δεν θα σε διαψεύσουν ούτε και φέτος. Μέτρα μερικές ενδεικτικές ταινίες, γιατί είναι μακρύς ο κατάλογος προβολών που ξεχώρισαν στο παγκόσμιο ανεξάρτητο κύκλωμα και θα προβληθούν φέτος: «Me and Earl and the Dying Girl» του Αλφόνσο Γκόμεζ Ρεχόν (Μεγάλο Βραβείο Επιτροπής αλλά και Κοινού για δραματική ταινία στο Σάντανς, για τρεις έφηβους που αποχαιρετούν την εποχή της αθωότητάς τους). «Body» της Μαλκορζάτα Σουμόφσκα (Αργυρή Άρκτος στο Βερολίνο με θέμα τη σύγχρονη Πολωνία, έναν ιατροδικαστή, την ανορεξική κόρη του και τη φυσιοθεραπεύτριά της). «Paulina» του Σαντιάγκο Μίτρε (βραβείο Fipresci στις Κάννες. Μια γυναίκα, ένας ομαδικός βιασμός, ένα σύστημα δικαιοσύνης). «Let them come» του Σαλέμ Μπραχμί (προκάλεσε αίσθηση στο φεστιβάλ του Τορόντο με φόντο την Αλγερία του ’90 και απίστευτα τοπία θρησκευτικής βαρβαρότητας, παράνοιας, φανατισμού και φρικιαστικής βίας). «Neon Bull» του Γκαμπριέλ Μασκάρο (βραβείο Orizzonri στο 72o Φεστιβάλ Βενετίας με όχημα τον κόσμο του ροντέο και το αχαλίνωτο αισθησιακό και ονειρικό του ύφος).
Money Talks
Ο αναλυτικός προϋπολογισμός του φεστιβάλ: €250.000 από το Υπ.Πολιτισμού, €150.000 από το ευρωπαϊκό πρόγραμμα Media, €120.000 από χορηγούς και €180.000 από πωλήσεις εισιτηρίων και εκδόσεων. Συμπέρασμα: επώδυνα μα με πλάνο και συνετή διαχείριση πόρων, ο Δημήτρης Εϊπίδης και οι συνεργάτες του όχι μόνο καταφέρνουν να το ισοσκελίσουν, μα και να το καταστήσουν βιώσιμο στο μέλλον. Και αυτό είναι το μέγα επίτευγμα που πρέπει να τους αναγνωριστεί.
Νίκος Καβουκίδης
Υπηρέτησε επί έξι δεκαετίες το ελληνικό σινεμά, από τη Φίνος Φιλμς, όπου πρωτοξεκίνησε στα δεκαπέντε του χρόνια μαθητεύοντας δίπλα στον Φιλοποίμενα Φίνο και τον Ντίνο Κατσουρίδη, έως και την καταξίωσή του ως μοντέρ και διευθυντή φωτογραφίας σε δεκάδες ταινίες του παλιού αλλά και του νέου ελληνικού σινεμά. Τιμώντας τον φέτος η Θεσσαλονίκη προβάλλει σε πρεμιέρα το «Ένα ταξίδι 60 χρόνων» σε σκηνοθετική επιμέλεια του ίδιου, που καταγράφει μέσω διηγήσεων και αναμνήσεων φίλων και συνεργατών όλη τη δημιουργική διαδρομή του. Γεια σου, μαέστρο!
Mustang
Ξέρεις από βραβείο Lux;
Ξέρω! Πρόκειται για το βραβείο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, απονέμεται για τρίτη φορά φέτος από τους θεατές 24 χωρών και στόχος είναι να επιβραβεύσει και να υποστηρίξει τις ευρωπαϊκές συμπαραγωγές. Φέτος το διεκδικούν οι ταινίες «Mediterranean» του Τζόνας Καρπινιάνο, οι «Ατίθασες» (Mustang) της Ντενίζ Γκαμζέ Εργκυβέν και το «Urok» (Μάθημα) των Κριστίνα Γκρόζεβα και Πέταρ Βαλτσάνοφ. Tip: Πάρε το ζεστά, μπες στο luxprize.eu ή στην αντίστοιχη σελίδα του fb και διεκδίκησε την πιθανότητα να είσαι εσύ ένας από τους τυχερούς που θα παρακολουθήσουν την απονομή στις 25 Νοεμβρίου στο Κάρλοβι Βάρι.
Ο Γιος του Σαούλ
Ένας Εβραίος κρατούμενος εξαναγκάζεται από τους ναζί να εξολοθρεύει ανθρώπους που συρρέουν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Το εξαιρετικό ντεμπούτο του Λάζλο Νέμες, που τιμήθηκε με το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στις Κάννες, είναι η επίσημη υποψηφιότητα της Ουγγαρίας για το Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας.
Παναχί. Τζαφάρ Παναχί
Το Ιράν είναι και φέτος εδώ με τη νέα και πολυσυζητημένη δουλειά του Τζαφάρ Παναχί. Η Χρυσάρκουδη ένεκα βράβευσης στο Βερολίνο ταινία «Ταξί» καθρεφτίζει την καταπιεστική κοινωνία της Τεχεράνης, με τον ίδιο το σκηνοθέτη, που εξακολουθεί να τελεί υπό περιορισμό στη χώρα του, να κάθεται στο τιμόνι και μέσα από τις αφηγήσεις των επιβατών να καταγράφει τη σύγχρονη πραγματικότητα.
Ροκιές!
Κοινώς τα σπάνε και τα σπάμε στις Ειδικές Προβολές. Υπάρχουν δημιουργοί που, εδώ, το σινεφίλ κοινό τους τιμά και τους εκτιμά, εφόσον «εκπαιδεύτηκε» και μυήθηκε στο έργο τους, με αποτέλεσμα κυριολεκτικά να γίνεται πάρτι στις αίθουσες, όταν παίζουν οι ταινίες τους. Γνώριμοι, αν και «δύσκολοι», λατρεμένοι, αν και «ιδιόμορφοι». Auteurs όνομα και πράγμα, όπως ο Αλεξάντερ Σοκούροφ με το «Francofonia»: ένα ιδιόρρυθμο μείγμα μυθοπλασίας, video art και ντοκιμαντέρ που αφηγείται την αληθινή και αξιοθαύμαστη συνεργασία του διευθυντή του Λούβρου Ζαν Ζοζάρ με τον Γερμανό αξιωματικό Φραντς Γκροφ Βολφ-Μέτερνιχ με στόχο τη διάσωση των θησαυρών του μουσείου από τους ναζί. Καρφίτσα δεν θα πέφτει και στο «Our Little Sister»του Ιάπωνα Χιροκάζου Κόρε-Έντο, οικογενειακό δράμα με τρεις αδελφές να καλωσορίζουν στο σπίτι τη μικρότερη και θετή συγγενή τους, αλλά και στο «The Tresure» του Κορνέλιου (Ένα Κάποιο Βλέμμα, το πήρε και το σήκωσε στις Κάννες) Πορομπόιου, με ένα κυνήγι θησαυρού να ξεφεύγει από απλό παιχνίδι και να γίνεται το ψυχογράφημα όλης της νεοκαπιταλιστικοπαράφρονος Ρουμανίας.
Σαραζέν Αλμπερτίν
Κορίτσι εξόχως άγριο και ανυπότακτο, Γαλλίδα συγγραφέας που τη συγκρίνουν με τον Ζαν Ζενέ, μιας και μέχρι να γράψει το μεταφρασμένο σε 16 γλώσσες «Ο αστράγαλος», πέρασε από όλη τη βαριά γκάμα παραβατικότητας. Η Σαραζέν πηγαινοερχόταν μεταξύ αναμορφωτηρίων, πεζοδρομιακής πορνείας και φυλακών, έως ότου να γνωρίσει το μεγάλο της έρωτα Ζουλιέν, που την ενέπνευσε να γράψει το βιβλίο. Στην ομώνυμη ασπρόμαυρη ταινία της Μπριγκίτε Σάι, που βασίζεται στη σύντομη περιπετειώδη ζωή της, πρωταγωνιστούν οι Λεϊλά Μπεχτί και Ρεντά Κατέμπ.
Ελληνικό Animation/ La Grasse Matinee
Το ελληνικό κινούμενο σχέδιο είναι εδώ!
Το 56ο Φεστιβάλ γιορτάζει και τιμά τα 70 χρόνια των ελληνικών κινουμένων σχεδίων με μια ρετροσπεκτίβα όπου ανθολογούνται και παρουσιάζονται σαράντα μικρού μήκους animation. Από το λογισμένο ως πρώτο φιλμάκι του Σταμάτη Πολενάκη, «Ο Ντούτσε αφηγείται», μέχρι και τη νέα γενιά δημιουργών.
Υπάρχει σασπένς, υπάρχουν βραβεία
Χρυσός, Αργυρός και Χάλκινος Αλέξανδρος. Τους διεκδικούν 15 πρώτες ή δεύτερες ταινίες μυθοπλασίας, όλες τους επιλογές του διευθυντή του φεστιβάλ, Δημήτρη Εϊπίδη, που είναι γνωστό το κριτήριό του: πνεύμα διερεύνησης, τόλμη, ανανέωση εκφραστικού κώδικα, καινοτομία και… Διεθνές Διαγωνιστικό: υπομονή έως και το Σάββατο 14 Νοεμβρίου. Έως τότε στοιχήματα και κόντρες και αγωνία και προσμονή. By the way, ταινία λήξης είναι «Τα χρυσά μας χρόνια» του Αρνό Ντεπλεσέν. Μια ελεγεία για τη νεότητα με τον ήρωα Πολ Ντενταλούς να ταξιδεύει με όχημα τις αναμνήσεις από γονείς, παιδική ηλικία, έρωτες, ενηλικιώσεις και λοιπές χαρμολύπες. (σ.σ. Γάλλοι, παιδάκι μου. Όλο μπούρου μπούρου και κρέπες και κόκκινα κρασιά και πού ’ναι τα χρόνια, ωραία χρόνια, που ’χες τον Προυστ και το χαμένο χρόνο μέσ’ την καρδιά)!
Chevallie
Φιλίππου και Τσαγγάρη, Chevallie και ...αριβάρει!
Δαφνοστεφανωμένο στο Λοκάρνο και το Λονδίνο, το ντουετάκι του σεναριογράφου Ευθύμη και της σκηνοθέτιδος Αθηνάς-Ραχήλ, έρχεται στη Θεσσαλονίκη με όλο το καστ των Μουρίκη, Παπαδημητρίου, Πυρπασόπουλου, Ρουβά, Ορφανού και Φιλίππογλου για να λύσει όλα τα μυστήρια περί του τι συμβαίνει σε μια βάρκα, όταν η μηχανή χαλάσει και τα αγόρια, για να σκοτώσουν την πλήξη και το χρόνο, διασκεδάζουν με περίεργα mind games. Πολυσυζητημένο και πολυαναμενόμενο, αναμένεται να προκαλέσει το δέον σούσουρο.
Χάνομαι γιατί ρεμβάζω!
Αχνή, θολή, μυστηριώδης και στα όρια της φρακταλικής παραίσθησης, η αφίσα του φετινού φεστιβάλ, έργο της ομάδας meandyou communication design, μοιάζει με το θολό μετεωρολογικό κλίμα των ημερών στον Βορρά, αλλά έχει κι ένα στιβαρό ιδεολογικό-επεξηγηματικό πλαίσιο: «Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, κάθε άνθρωπος διαγράφει με την πορεία του έναν κύκλο ζωής. Όπως οι περισσότερες μορφές τέχνης, έτσι και ο κινηματογράφος αντιγράφει την ίδια τη ζωή, την κοινωνία, τη φύση και τους ανθρώπους. Αυτό προσπαθήσαμε και στην αποτύπωση της αφίσας: να αποδώσουμε την πορεία κάθε ανθρώπου σε κύκλο. Η παρουσία μας σε μια κινηματογραφική αίθουσα δεν μας ενώνει απόλυτα, αλλά συμβάλλει έστω και λίγο σε κοινές εικόνες, σκέψεις και συναισθήματα, ακόμα και αν αυτά διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο. Για κάποιες στιγμές, είναι όλοι τους προσηλωμένοι εκεί, σε κάποια οθόνη».
Ψηλά τον γιακά γιατί φυσά, έχει υγρασία και κάνει κρύο
Κλασική Θεσσαλονίκη. Στην πλατεία Αριστοτέλους, «Ολύμπιον» και «Ζάννας», στο Λιμάνι, «Μαρκετάκη», «Κασσαβέτης», «Λιάπα» και «Τορνές», αίθουσες σκοτεινές και μπαρ ολόφωτα, βόλτες, φαγητό αγχωμένο και στο πόδι για να προλάβουμε όσο περισσότερες ταινίες γίνεται, παρτάκια και πηγαδάκια κι όλη η πόλη να λάμπει σαν κολιέ από γνήσιες πέρλες. Η γιορτή των εικόνων έχει τις διαδρομές και τη μυθολογία της, τα συναπαντήματα και τους κώδικές της. Μα προπάντων τη φυλή της: Festivalistas θα πει «την τσάντα και τους καταλόγους μου στον ώμο κουβαλώ και, όπου δω περίεργους σαν εμένα, μαζί τους εφορμώ»!
Ωραία να περάσετε!
Ταινίες πολλές να δείτε, κι αν ο Μπουτάρης εμφανιστεί μπροστά σας με την καμπαρντίνα του ωσάν κατάσκοπος, μην πείτε πως μετά τη φουστανέλα και τη μεταμφίεση της 28ης σε τσολιά, για να τιμήσει το σινεμά, διάλεξε κοστούμι Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ. Έτσι κυκλοφορεί το χειμώνα κι αυτή είναι η ορίτζιναλ περιβολή του. Ευτυχείτε!
20°
