Η Φαίδρα Νταϊόγλου χόρεψε Σοστακόβιτς στο παράθυρο κι έγινε viral

Ένα κορίτσι εμφανίζεται στο παράθυρο. Κράτα με τα χέρια ένα φαρδουλό για τα μέτρα της πουλόβερ και χορεύει μαζί του. Τα δέντρα πίσω της, μοιάζουν να θέλουν να χορέψουν παρέα της. Το ίδιο και ο θεατής. Ή μάλλον οι εκατοντάδες θεατές που θα παρακολουθήσουν το βίντεο που θα αναρτήσει η ίδια στο Facebook με τίτλο «"Το Παράθυρο", Ντμίτρι Σοστακόβιτς». 

Η Φαίδρα Νταϊόγλου έχει σπουδάσει χορό στην Ανώτερη Επαγγελματική Σχολή Χορού της Ραλλού Μάνου. «Στην ηλικία των τριών ετών οι γονείς αντιλήφθηκαν μια έντονη κινητικότητα, μια "όμορφη κίνηση" όπως πια μου τη περιγράφουν, η οποία τους οδήγησε σε μια σχολή χορού απ ‘όπου και δε βγήκα ποτέ μέχρι σήμερα. Από τριών χρονών μέχρι τώρα χορεύω ασταμάτητα». Για τη Φαίδρα, ο χορός αρχίζει να παίρνει μορφή όταν επέρχεται η συνείδηση και η αντίληψη στον καλλιτέχνη. «Μέχρι τότε ο καλλιτέχνης δέχεται ερεθίσματα,συλλέγει εμπειρίες τις οποία προσπαθεί σωματικά να βάλει σε μια τάξη. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, τριγύριζε γύρω μου μουσική και εγώ σε κάποια γωνιά εφτιαχνα τη δική μου παράσταση. Στην ηλικία των 17 ήμουν πια σίγουρη ότι αυτή τη τέχνη θα ήθελα να υπηρετώ για μια ζωή». Σήμερα, χορεύει στο θέατρο, διδάσκει σε σχολές χορού και συνεχίζει πάντα να ασχολείται με τις καλλιτεχνικές της ανησυχίες και δημιουργίες.

Μέσα σε αυτές, χώρεσε και το παρακάτω βίντεο που τραβήχτηκε στις Μηλιές του Πηλίου, εκεί όπου έκανε την πρώτη της καραντίνα. 

Και ύστερα, για όλους εμάς, ήρθε ξανά η Άνοιξη. Και ας είμαστε στον πιο βαθύ χειμώνα της προσωπικής μας ιστορίας. 

Η Φαίδρα Νταϊόγλου μιλά για το βίντεο που ανάρτησε να χορεύει στο Facebook

«Η ιδέα για το βίντεο αυτό μου ήρθε ένα πανέμορφο μεσημέρι ανακαλυπτωντας ένα ξεχασμένο πουλόβερ στη ντουλάπα. Φορώντας το ένιωσα ασφυκτικά μέσα στο μεγάλο του γιακά. Και ενώ καθόμουν, ένιωσα πως η μόνη αίσθηση ελευθερίας ήταν αυτό το φωτεινό παράθυρο προς τον ορίζοντα.

Σα να ένιωσα πως τέτοια φωτείνα παράθυρα που κοιτούν σε ένα απέραντο βάθος φαίνεται πως λείπουν. Μου ήρθε η ανάγκη να αυτοσχεδιάσω σα να ήθελα να φέρω κοντά μου όλες αυτές τις μακρινές σκέψεις. Σα να ήθελα να εκφράσω με τις κινήσεις μου ,τα μακρινά μου όνειρα. Πάντα σε αυτό το καταφύγιο, όπως λέω το σπίτι μου εκεί στο βουνο, καθαρίζει και αδειάζει το μυαλό μου και είναι ανοιχτό για εμπνευση και νεες δημιουργίες.

Αφιέρωσα εκείνο το απόγευμα για να το ολοκληρώσω. Συνήθως τέτοιου είδους δημιουργίες έρχονται εκεί που δε το περιμένω. Κάθε τι απρόσμενο που μου δημιουργεί έμπνευση δε μου είναι εύκολο να το αναλύσω με λόγια, παρά μόνο μέσα από τη κίνηση».

Οσον αφορά τη δημιουργία και άλλων βίντεο, περιμένει και εκείνη μια καινουρια έκπληξη για να εμπνευστεί ως «λάτρης του απρόσμενου πειραματισμού».

Διάλεξε Σοστακόβιτς καθότι είναι ένας από τους πιο σημαντικούς συνθέτες του 20ου αιώνα. «Το “δεύτερο Βαλς” της Σουΐτας αρ. 2 - όπως είναι ευρέως γνωστό - αποτελεί ένα από τα πλέον γνωστά μουσικά θέματα του συνθέτη, το οποίο συνέθεσε ο Σοστακόβιτς για τη θεατρική ορχήστρα τζαζ. Το συγκεκριμένο έργο του Σοστακόβιτς έχει έντονα στοιχεία ρομαντισμού αλλά και σαρκασμού και αποπνέει μια διάθεση μελαγχολίας και νοσταλγίας».

Παρόμοια διάθεση είχε και στο βίντεο το οποίο δημιουργήθηκε στο χωριό της, «όπου μέσα στη μελαγχολία και τον τρόμο που βιώναμε, αναπόλησα με ίσως - θα έλεγε κανείς - ρομαντική διάθεση και νοσταλγία , τις ξέγνοιαστες ημέρες αισιοδοξίας, χαράς και ελευθερίας που είχαμε και έχουμε χάσει λόγω της όλης κατάστασης με την πανδημία».

Οι καραντίνες της
«Την πρώτη καραντίνα την πέρασα στο Πήλιο. Στο χωριό μου, τις Μηλιές. Είναι παράξενο και οξύμωρο να ζεις κάτω από το φόβο και την αγωνία του πρωτόγνωρου μιας πανδημίας που αφορά στο πολυτιμότερο αγαθό την υγεία μας. Εγώ ένα παιδί της πόλης ,βρέθηκα ξαφνικά εγκλωβισμένη...στην απόλυτη ελευθερία. Κοντά στη φύση ανακάλυψα πράγματα που στη μεγαλούπολη έχουν χαθεί διαπαντώς. Όπως και να χει υπήρξε για μένα μια αξέχαστη εμπειρία».

Αυτό που της λείπει πιο πολύ αυτήν την περίοδο: Είναι η ανεμελιά. «Η ξεγνοιασιά. Εκείνους τους δυο μήνες στο βουνο δημιουργήθηκε η κατάλληλη συνθήκη,μεσα από τους αργούς ρυθμούς και την επαφή μου με τη φύση, να ανοίξει ο νους και η ψυχή μου και να αφουγκραστώ το δικό μου σύμπαν με έναν δικό μου τρόπο. Η εμπειρία μου στο πιάνο άλλωστε, μου έμαθε πως αν δε παίξω ένα κομμάτι αργά και καθαρά, ποτέ δε θα καταφέρω να το παίξω γρήγορα».

Οι online παραστάσεις που πάντα έβλεπε 
«Συνήθως παρακολουθώ παραστάσεις του εξωτερικού για τη δίκη μου εξέλιξη, διότι πολλές δεν έχω τη δυνατότητα να τις παρακολουθήσω από κοντά. Το γεγονός της πανδημίας ήρθε εξ ‘απίνης ώστε να μη ξέρουμε να χειριστούμε κάποιες καταστάσεις. Το θέατρο παύει να είναι θέατρο μέσω της οθόνης. Το θεάτρο είναι η αμεσότητα. Είναι η σχέση που αποκτά ο θεατής με τους ηθοποιούς/χορευτές. Η οθόνη είναι ένα πολύ σημαντικό τοίχος που ενώ θα έπρεπε να γκρεμιστεί, γκρεμίζει αυτή τη σχέση».

Οι αλλαγές που περιμένει μετά την πανδημία στην τέχνη και το χορό
Δεν ξέρει ποιες θα είναι. «Σίγουρα θα μιλάμε για μια προ και μετά πανδημίας εποχή. Αυτό που εύχομαι είναι να δώσει κίνητρα και έμπνευση στους καλλιτέχνες για βαθύτερη δημιουργία. Δημιουργία που θα πηγάζει από την εσωτερική τους αναζήτηση, από τη παρατήρηση του κόσμου γύρω τους. Δημιουργία με στόχο μια νέα ματιά της ζωής. Αυτό θα ήθελα και εκεί θέλω να στοχεύω».