Ewen Spencer: Δεν νοιώθω ποτέ σαν ηδονοβλεψίας

Ο Ewen Spencer γεννήθηκε στο Νιούκασλ της Αγγλίας και από το 1997, όταν ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου του Μπράιτον, συνδέθηκε στενά με την garage σκηνή, δουλεύοντας ως φωτογράφος για τα περιοδικά μόδας και lifestyle, Sleazenation και The Face. Ο Spencer φωτογράφισε τη νυχτερινή ζωή των νέων της γενιάς του και τα θρυλικά συγκροτήματα που ήταν πιο δημοφιλή εκείνη την εποχή. Το νέο του φωτογραφικό λεύκωμα, “While you Were Sleeping: 1998–2000” είναι στην ουσία μία συλλογή από φωτογραφίες που «τράβηξε» εκείνη την περίοδο.

Ο Spencer δούλεψε επίσης με σημαντικές μπάντες όπως τους Massive Attack, τους Streets και τους Charlatans και απαθανάτισε τη νεανική κουλτούρα που αναπτύχθηκε γύρω από αυτές. Το 2023 δημιούργησε το βίντεο κλιπ για το κομμάτι, “West End Girls” του μετα-πανκ μουσικού διδύμου Sleaford Mods, που βασίζεται στο ομώνυμο τραγούδι των Pet Shop Boys.

Με τη δουλειά του να έχει εγκωμιαστεί από σημαντικούς κριτικούς και δημοσιογράφους της εφημερίδας The Guardian, στο Ηνωμένο Βασίλειο, ο Ewen Spencer έχει κυκλοφορήσει μια σειρά από λευκώματα με δουλειά του, μεταξύ των οποίων τα “Open Mic” (2005), “UKG” (2013) και “Young Love” (2017) κι έχει παρουσιάσει πολλές εκθέσεις φωτογραφίας. Αυτά είναι όσα μοιράστηκε στην Athens Voice μαζί με επιλεγμένες εικόνες του.

Τι σας έδωσε την έμπνευση να συλλέξετε εκ νέου τις φωτογραφίες που εμφανίζονται στο νέο σας λεύκωμα, με τίτλο, “While you Were Sleeping: 1998–2000”;

Οι εικόνες ήταν μερικές από τις πρώτες που «τράβηξα» αμέσως αφότου αποφοίτησα από τη σχολή καλών τεχνών, όταν δούλευα για τα περιοδικά Sleazenation και The Face. Βρίσκονταν στοιβαγμένες σαν συλλογή στο αρχείο μου για παραπάνω από δύο δεκαετίες. «Ψηφιοποιήθηκαν» μαζί με το υπόλοιπο αρχείο μου, πριν από 10 χρόνια περίπου και συχνά ανέτρεχα σε αυτές. Ενίοτε χρησιμοποιούσα κάποιες σε παρουσιάσεις ή διαλέξεις, για να περιγράψω τα πρώτα στάδια της εξέλιξης της δουλειάς μου ως φωτογράφος. Την εποχή της καραντίνας πέρασα κάποιο χρόνο βλέποντας τη δουλειά αυτή και συνειδητοποίησα πως όλο το ψηφιακό αρχείο μου έπρεπε να φυλαχτεί κάπου. Έτσι, ενόσω έκανα αυτή τη διαδικασία με τη βοήθεια του γιου μου, Κούμπα, εκείνος στάθηκε σε αυτό το φάκελο με τις φωτογραφίες και με ρώτησε τι συνέβαινε σε αυτές. Πιο σημαντικά, καθώς είναι γεννημένος το 1998, ήθελε να μάθει που βρισκόταν εκείνος τότε και του είπα πως κοιμότανε. Έτσι άλλαξε το όνομα του φακέλου σε “While you Were Sleeping: 1998–2000”.

Πιάσατε τον εαυτό σας σε μία στιγμή ανασκόπησης της καριέρας σας; Συμβαίνει αυτό σε έναν καλλιτέχνη κάποτε ή πρόκειται καθαρά για σημάδι των καιρών μας;

Κοιτάζω πάντα και μπροστά και πίσω, σκεπτόμενος τι πρέπει να γίνει εδώ και τώρα… Αυτό δεν σταματάει ποτέ. Αν αναλογιστείς το μονοπάτι που έχεις επιλέξει, αυτό θα καθορίσει το επόμενο θέμα σου. Βέβαια υπάρχει και το ζήτημα του πόσο «μιλάνε» αυτές οι εικόνες στον σημερινό θεατή. Η αντίδραση του γιου μου ήταν αποκαλυπτική, γιατί όλο αυτό έμοιαζε τόσο αλλόκοσμο σε έναν άνθρωπο της γενιάς του. Αυτό το επίπεδο χάους και ηδονισμού, που μοιάζει τόσο αγνό και ολοκληρωμένο είναι δύσκολο να το ξαναβρείς σήμερα, που οι άνθρωποι έχουν τόση αυτεπίγνωση και τους ενδιαφέρει πολύ πως θα τους εκλάβουν οι άλλοι. Όσο αφορά τη διασκέδαση, σε πολλά πράγματα είμαστε πιο ελεύθεροι σήμερα, απ’ ό,τι είμασταν πριν από 25 χρόνια. Βρίσκω πως αυτό θα μπορούσε να είναι κάτι το μαγευτικό  για τους νέους σήμερα.

Μέρος της δουλειάς σας αυτής προέρχεται από τον καιρό που φωτογραφίζατε την garage σκηνή συγκεκριμένα και τη νυχτερινή ζωή στο Ηνωμένο Βασίλειο γενικότερα. Σας έχει διαμορφώσει ως καλλιτέχνη όλη αυτή η κουλτούρα;

Το κάθε τι που κάνω είναι αυτοβιογραφικό και ορίζεται από την προσωπική μου εμπειρία. Είναι πιο ειλικρινές έτσι. Δεν νοιώθω ποτέ σαν ηδονοβλεψίας ή απατεώνας, γιατί η θέλησή μου να φωτογραφίσω αυτούς τους ανθρώπους σε αυτές τις στιγμές είναι μια θέληση να κατανοήσω καλύτερα τον εαυτό μου και τη δική μου εμπειρία, που συμπεριλαμβάνει την αγγλική garage σκηνή, το grime και τους έφηβους που παρτάρουν σε μία παραλία στο Μαϊάμι. Έχω βρεθεί σε όλες αυτές τις καταστάσεις κάποια στιγμή και, ενώ το στυλ και η μουσική μπορεί να διαφέρουν, δεν παύει να αποτελεί μία κοινή εμπειρία, οικεία σε όλους μας.

Η Αγγλία βρισκόταν πάντα στο επίκεντρο, όσο αφορά την εξέλιξη νέων μουσικών ειδών και τάσεων της μόδας στον δυτικό κόσμο. Πώς σας έχει επηρεάσει η ζωή στο Μπράιτον, από τα μέσα της δεκαετίας του 1990;

Το Μπράιτον, από τις αρχές ως τα μέσα της δεκαετίας του 1990, ήταν ένα απίστευτο μέρος να βρίσκεται κανείς. Είχαμε ένα πολύ ιδιαίτερο τμήμα στο μάθημα στην Καλών Τεχνών. Ο καθένας πρόσθετε και από κάτι, από αναφορές, επαφές, εμπειρία στο σκοτεινό θάλαμο, κλπ. Οι εσωστρεφείς ανθούν στην Καλών Τεχνών και συχνά γίνονται αποδεκτοί. Εγώ είμαι από τη φύση μου εξωστρεφής, οπότε απορρόφησα όσα μπορούσα. Ήμουν σε μπάντα, κάναμε συναυλίες, πηγαινοερχόμουν στο Λονδίνο κάθε βδομάδα, βγάζοντας φωτογραφίες στα ολονύχτια μαγαζιά με «soul» μουσική και τα μαγαζιά που έπαιζαν rockabilly τα Σάββατα. Πηγαίναμε στο Blow Up στο Κάμντεν, στο Smashing στο Γουέστ Εντ, όλα αυτά. Είχα εμπλακεί πολύ στη σκηνή των δωρεάν πάρτι και τη λονδρέζικη εκδοχή της acid house, που ήταν λίγο βρώμικη. Με ενδιέφερε πολύ αυτή η επιστροφή στη mod κουλτούρα εκείνη την εποχή, αλλά πάντα με ενδιέφερε μέχρι ενός σημείου. Το Μπράιτον δεν έχει σταματήσει να επιταχύνει, είτε προς το καλύτερο, είτε προς το χειρότερο. Ακόμη το αγαπώ και η αθλιότητα που ακόμα το διέπει με εντυπωσιάζει.

Υπάρχει κάτι σήμερα, στο γίγνεσθαι της μουσικής ή και αλλού, που να εμπνέει το ίδιο πάθος που είχαν οι νέοι και οι νέες για την garage σκηνή τότε;

Όχι, η στιγμή εκείνη ήταν μοναδική.

Έχετε συνεργαστεί με τους Sleaford Mods στο βίντεο κλιπ του κομματιού τους “West End Girls”. Πως ήταν αυτή σας η εμπειρία;

Οι Sleaford ήταν άψογοι. Είναι σαν μία μικρή οικογένεια αποφασισμένων, αλλά χαρούμενων ανθρώπων. Ήταν εξαιρετική η εμπειρία του να δουλεύεις μαζί τους. Στο εξώφυλλο του τελευταίου δίσκου τους (η συνεργασία μας) είχε νόημα και το βίντεο για το “West End Girls” είχε πολύ πλάκα. Πήραμε, άλλωστε, και την ευχή των Pet Shop Boys, στους οποίους αποτίει φόρο τιμής.

Κάποια από τα λευκώματά σας είναι αυτοεκδόσεις, όμως το “While you Were Sleeping: 1998–2000” τυπώθηκε στη Μπολόνια της Ιταλίας από τον εκδοτικό οίκο Damiani Books. Προτιμάτε να κυκλοφορείτε τη δουλειά σας ανεξάρτητα, ή μέσω κάποιου εκδοτικού; Πως ήταν η εμπειρία σας με τον Damiani;

Τα περισσότερα από τα λευκώματά μου, τα έχω κυκλοφορήσει με τους εκδοτικούς GOST, Stanley Barker, Never Sleep και τώρα τον Damiani, που κυκλοφόρησε το “While You Were Sleeping”, το οποίο είναι ένας πολύ πιο διεθνής τίτλος. Έχω εκδώσει μόνο ένα λεύκωμα μόνος μου, το “Open Mic” το 2005, που ήταν το πρώτο μου.Έχω επίσης κυκλοφορήσει μερικά περιοδικά φωτογραφίας με τη βοήθεια του στούντιο Yukiko, στο Βερολίνο, που ήταν μια πολύ διαφορετική εμπειρία. Ο Damiani ήταν πολύ οργανωμένος και η εμπειρία του να δουλεύεις μαζί τους είναι αναίμακτη, καθώς έχουν μεγάλες γνώσεις επάνω στο αντικείμενο, πράγμα που σημαίνει τα πάντα, όταν πρόκειται για το χειρισμό μιας ενιαίας δουλειάς, σαν το “While you Were Sleeping”. Ήταν εξαιρετικοί.

Δουλεύετε επάνω σε κάτι καινούριο αυτή την εποχή; Υπάρχει κάποιο πρότζεκτ που θα πρέπει να περιμένουμε από εσάς μέσα στο 2024;

Ναι, υπάρχει ένα νέο λεύκωμα που θα κυκλοφορήσει από τον εκδοτικό Friend Editions στη Νέα Υόρκη αργότερα μέσα στη χρονιά. Συμπεριλαμβάνει εικόνες που έφτιαξα για την πρώτη σεζόν της τηλεοπτικής σειράς «Skins» (2006-2007).