Χριστίνα Χρίστου: Η ζωγράφος, και αναπόφευκτα και οι θεατές αισθάνονται να χάνονται, να βυθίζονται, να προστατεύονται, να ξαναγεννιούνται και να υπάρχουν αλλού
Η ζωή καθημερινά μας τροφοδοτεί με συναισθήματα. Κάποιοι χαρισματικοί άνθρωποι τα μετατρέπουν σε τέχνη. Και τα συναισθήματα τους μένουν αποκρυσταλλωμένα στη μνήμη των ανθρώπων, καθώς δε χρειάζεται να έχεις βιώσει αντίστοιχη εμπειρία για να μπορείς να νιώσεις και να συμπάσχεις με τα συναισθήματα του καλλιτέχνη. Αυτές ήταν οι πρώτες μου σκέψεις παρατηρώντας τη νέα δουλειά της Χριστίνας Χρίστου όπου μέσα από την ομορφιά και την αγνότητα της αναπαράστασης του κύκνου, αλλά και μέσα από την ελαφρότητα του φτερού η καλλιτέχνης εξερευνά τη θλίψη της από τον πρόωρο χαμό της αδελφής της.
Χρησιμοποιεί τη ζωγραφική για να κατανοήσει και να εξερευνήσει τη δική της ψυχολογική κατάσταση που με τη σειρά της τη βοηθά να θεραπευτεί από το τραύμα της απώλειας και να βρει παρηγοριά. «Οι κύκνοι διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στην ιστορία της τέχνης ως σύμβολο ομορφιάς και χάρης, και το χρησιμοποιώ ως τέτοιο, αλλά έχω προχωρήσει να το ανατέμνω, να το εξετάζω από κοντά και να το μετατρέπω σε γέφυρα γι’ αυτό που βρίσκεται πέρα. Το να υπάρχεις αλλού σημαίνει επίσης να υπάρχεις εδώ και αλλού ταυτόχρονα» μου λέει η Χριστίνα Χρίστου και με βγάζει από τις σκέψεις μου.
Με ζεσταίνουν τα λόγια της, η τρυφερότητα και η δύναμη που έχουν και της το λέω. «Η αγάπη και η τρυφερότητα είναι ιδιότητες που ξεπερνούν το χρόνο και το χώρο και αποτελούν το θεμέλιο της ανθρώπινης ύπαρξης, ακόμα κι όταν η ζωή είναι στην πιο βάναυση και επώδυνη φάση της. Είναι δύναμη να είσαι τρυφερός δεν είναι αδυναμία» μου λέει με το μειλίχιο χαμόγελο της.
Στο λαβύρινθο της ύπαρξης μας υπάρχει ένας άρρητος διάλογος, μια συνομιλία μεταξύ της ύλης και του πνεύματος. Αυτή τη συνομιλία που τη χάνουμε μέσα στη θορυβώδη καθημερινότητα μας, έρχεται η τέχνη να τη ξεκλειδώσει. «Θυμάμαι να νιώθω ότι αν δεν ζωγραφίσω κάτι δεν θα το καταλάβω» θα μου πει η Χριστίνα Χρίστου και συμπληρώνει: «Η παρατήρηση είναι η μεγαλύτερη μορφή γενναιοδωρίας. Παρατήρηση του εσωτερικού κόσμου αλλά και του άυλου. Έχει περίγραμμα και αυτός ο κόσμος, δεν είναι τόσο άπιαστος».
Μιλάει κατευθείαν στη καρδιά μου η Χριστίνα και οι πίνακες λάμπουν φως στο σκοτάδι του πένθους και ψιθυρίζουν λόγια, που ορκίζομαι δεν θα τα έβγαζα αν δεν είχα επικεντρωθεί στο «εδώ και αλλού» και στο τρόπο της Χριστίνας Χρίστου να σε συνδέει με το «εδώ και το αλλού».
«Ο κύκνος ζει στο νερό αλλά και στις όχθες του ποταμού. Αυτή η δυαδικότητα είναι μια μεταφορά για το υλικό και το πνευματικό, το προσωρινό και το αιώνιο» μου εξηγεί καθώς παρατηρώ τις αριστοτεχνικές πινελιές της. Πινελιές που αναδεικνύουν μια αίσθηση ανάλαφρης καρδιάς και ζωηρού συναισθήματος.
Βαθιά στοχαστικοί και συναισθηματικά φορτισμένοι οι πίνακες της, εξερευνούν ζητήματα απώλειας, αναπόλησης και ανθρώπινης σύνδεσης στο αδυσώπητο πέρασμα του χρόνου. Στέκομαι μπροστά στον πίνακα «Gift bearer». Αυτός ο πίνακας απεικονίζει τις ειρηνικές στιγμές μιας οικογένειας. Με βάζει στην ησυχία, τη γαλήνη και την ασφάλεια του σπιτιού.
Στον πίνακα ο καναπές καθορίζει το δωμάτιο του σπιτιού και τα θερμά χρώματα, η καμένη σιένα, το βαθύ πράσινο, η κίτρινη ώχρα είναι συναισθηματικά έντονα χρώματα και νομίζω ότι μέσω των χρωμάτων η Χριστίνα Χρίστου υπαινίσσεται τις δικές της, προσωπικές στιγμές με την οικογένεια της, στιγμές που εγώ ως θεατής μπορώ μόνο να μαντέψω. Το ζεστό φως που ξεχύνεται αόρατα μέσα στο χώρο πιθανόν έχει να κάνει με τα χρώματα της Κύπρου που είναι και ο τόπος που γεννήθηκε η καλλιτέχνης.
Η υπαινικτική δεινότητα της Χριστίνας Χρίστου για την οδυνηρή απώλεια της αδελφής της Μαρίας φαίνεται και στον επόμενο πίνακα «Εμείς οι τρεις» με τους τρεις κύκνους. Ωστόσο η αινιγματική δύναμη των δυο αυτών έργων -και όχι μόνο- βρίσκεται στην ανοιχτή ερμηνεία και στην αφήγηση που δεν πρόκειται να αποκαλυφθεί ποτέ. Αυτό που αποκαλύπτεται είναι το εδώ και το αλλού.
«Αυτό το έργο ξεκινά δείχνοντας τους κύκνους σε μια ομάδα τριών, υιοθετώντας μια ψυχολογική δυναμική ενός τριγώνου, μόνοι και επιβλητικοί, αρμονικοί και αλληλεπιδρώντας με τους ανθρώπους, μερικές φορές με απροσδόκητους τρόπους» θα μου πει η Χριστίνα Χρίστου.
Ο χρόνος ρέει και οι πίνακες αντηχούν τις στιγμές. Και κάπου εκεί η Χριστίνα Χρίστου ξεκινά την αποδόμηση. Την αποδόμηση που οδηγεί στο φτερό. «Το αόρατο γίνεται ορατό μέσα από την ελαφρότητα του φτερού. Τα φτερά συνδέονται επίσης με τους αγγέλους και την προστασία. Θεϊκή παρουσία και άλλο βασίλειο» θα μου πει η Χριστίνα Χρίστου ενώ παρατηρώ τα φτερά σε άλλους πίνακες να γίνονται πιο αιχμηρά. «Σαν πανιά» λέει η Χριστίνα Χρίστου «και υπονοούν τη δυνατότητα να σε μεταφέρουν αλλού».
Λατρεύω τα χρώματα που χρησιμοποιεί η Χριστίνα Χρίστου σε αυτή τη συλλογή που την ονομάζει «Existing Elsewhere». Τα ρευστά διάφανα παστέλ, τα πύρινα κόκκινα με έντονο κοντράστ υπόλευκων διαβαθμίσεων, τις αποχρώσεις του πράσινου και του μπλε. Χρώματα που ουρλιάζουν, που προσφέρουν υπονοούμενα των βαθύτερων αναταράξεων της ανθρώπινης ψυχής, ενώ ταυτόχρονα συνειδητοποιώ και το βαθύτερο είδος γαλήνης, ανακούφισης και ασφάλειας που νιώθεις όταν χάνεσαι μέσα στα φτερά των έργων της Χριστίνας Χρίστου. «Η ζωγράφος, και αναπόφευκτα και οι θεατές αισθάνονται να χάνονται, να βυθίζονται, να προστατεύονται, να ξαναγεννιούνται και να υπάρχουν αλλού» μου λέει η Χριστίνα Χρίστου σαν να διάβασε τις σκέψεις μου.
20°
