Δεν είμαι θεατρόφιλος. Μου είπαν στην A.V. αν ήθελα να πάω στην παράσταση «Όσα είναι δίπλα μου», στo πλαίσιο του Φεστιβάλ Transitions 2, αφιερωμένου στη Σύγχρονη Ανεξάρτητη Λατινοαμερικανική Σκηνή (Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών), όπου θα ξάπλωνα δίπλα σε μια ηθοποιό, σ’ ένα από τα κρεβάτια που στήθηκαν στη Στοά Βιβλίου. Ενδιαφέρον…
Η περφόρμανς ήταν στις 5 ακριβώς. Στις 4 παρά δέκα μπήκα για ένα σχολαστικό μπάνιο. Φόρεσα καθαρά ρούχα και εσώρουχα και ολοκαίνουργιες κάλτσες από το κουτί. Δεν ήταν ραντεβού. Όμως το να βρεθώ στο ίδιο κρεβάτι με μια άγνωστη, έστω και για 10 λεπτά, μου προκαλούσε μια αμηχανία.
Εφτά κρεβάτια με άσπρα στρώματα και άσπρα παπλώματα στο αίθριο της Στοάς του Βιβλίου. Μία ηθοποιός σε κάθε ένα από αυτά. Περιμέναμε τη σειρά μας και (χαμηλόφωνα) πήραμε τις οδηγίες: σε ποιο κρεβάτι θα ξαπλώσει ο καθένας/καθεμία. Ότι θα καθόμασταν στην αριστερή πλευρά του κρεβατιού και θα βγάζαμε τα παπούτσια μας. Όταν θα ήμασταν όλοι έτοιμοι θα ξαπλώναμε δίπλα στην ηθοποιό, όπως βόλευε τον καθένα – «να είστε άνετα» ήταν η οδηγία. Στο τέλος, όταν εκείνη μας έλεγε «εις το επανιδείν», θα έπρεπε να σηκωθούμε, να φορέσουμε τα παπούτσια μας και να φύγουμε. Δεν θα έπρεπε να μιλήσουμε στην ηθοποιό.
Φτάνοντας στο κρεβάτι, η Έλενα Μεγγρέλη κοιτούσε κάπου ψηλά. Της είπα «καλησπέρα». Έβγαλα τα παπούτσια μου, ξάπλωσα δίπλα της, λίγο στο πλάι, λίγο ανάσκελα, και δεν κουνιόμουν καθόλου. Τα πρόσωπά μας βρίσκονταν σε απόσταση περίπου 30 εκατοστών και, καθώς εκείνη κοιτούσε ακόμα κάπου ψηλά, βρήκα την ευκαιρία να την περιεργαστώ. Φορούσε ένα μπλε πουκάμισο και ήταν σκεπασμένη μέχρι τον ώμο. Τα μαλλιά της ήταν χτενισμένα προς τα πίσω. Δεν φορούσε κραγιόν ή, τουλάχιστον, δεν ήταν έντονο. Ήταν όμορφη.
Μετά γύρισε στο πλάι προς τα εμένα, με κοίταξε και άρχισε να μου μιλάει. Για κάποτε που ήμουν μικρός, για τα όνειρά μου που τα εμπιστευόμουνα, για τη δύναμή μου. Και μετά για τις στιγμές που όλα άλλαξαν και που υποψιάστηκα πως η χαρά είχε χαθεί για πάντα.
Με ακούμπησε τρυφερά στον ώμο, με σκέπασε λίγο καλύτερα. Απέφευγα να την κοιτάω στα μάτια συνέχεια. «Φτάνει μια στιγμή που μπορείς ν’ αναπνεύσεις ανακουφισμένος. Να ξεκουραστείς, ν’ απολαύσεις τις μυρωδιές, να κλείσεις τα μάτια.
Να υπάρχεις. Σιωπηλά. Να ονειρευτείς το καλό, το ωραίο, το γαλήνιο, ν’ ακούσεις με χαρά τις φωνές που δραπετεύουν δίπλα σου, να ρουφήξεις τον αέρα, να χαϊδέψεις... Όλα όσα είναι μέσα σου. Όλα όσα είναι δίπλα σου. Εις το επανιδείν».
Ανασηκώθηκα, έβαλα τα παπούτσια μου, χαμογέλασα στην Έλενα και βγήκα από την Ακαδημίας προς την οδό Αρσάκη. Στο πάρκο ένας άστεγος ξαπλωμένος σε ένα παγκάκι. Η Πανεπιστημίου, Κυριακή απόγευμα, σχεδόν άδεια. Παραμονή της επετείου του Πολυτεχνείου. Αστυνομικοί έξω από τα Προπύλαια, ένα μεγάλο πανό «Έξω η αστυνομία από τα πανεπιστήμια». Τις Κυριακές τα απογεύματα τα δρομολόγια του μετρό περνάνε κάθε 8-9 λεπτά. Εγώ περίμενα δύο. Πολύς κόσμος στο μετρό. Πολλοί από αυτούς μπορεί να πήγαιναν στο θέατρο. Στην ερώτηση τι είναι περφόρμανς, δεν έχω απάντηση. Η αλήθεια είναι ότι δεν καταλάβαινα και πολύ καλά τι ήταν αυτό που έζησα λίγο πριν, όμως μου έβγαλε μια ζεστασιά. Και σκεφτόμουν πως θα ήθελα να μείνω λίγο ακόμα σε εκείνο το κρεβάτι.
Info Η περφόρμανς - αστική παρέμβαση «Όσα είναι δίπλα μου» του Αργεντινού Φερνάντο Ρούμπιο έχει κάνει το γύρο του κόσμου. Τα κρεβάτια του έχουν στηθεί σε ακροθαλασσιές της Χιλής, σε κεντρικό σταθμό του Μοντεβιδέο, ακόμη και μέσα σε μια λίμνη της Ολλανδίας. Συμμετέχουν οι ηθοποιοί Κ. Γεωργίου, Δ. Κούζα, Ά. Μάσχα, Έ. Μεγγρέλη, Α. Παπαθεμελή, Μ. Παρασύρη, Εύη Σαουλίδου.
Από την αναδρομική του Κυριάκου Μορταράκου και τη μεγάλη έκθεση του Δημήτρη Σεβαστάκη στις επιζωγραφισμένες φωτογραφίες του Κώστα Λάκη και τους καλλιτεχνικούς αλγόριθμους του Τσαρλς Σάντισον
10°
