Συνέντευξη με τη ζωγράφο Μαρία Γιαννακάκη, με αφορμή τη νέα της έκθεση «Άνοιξη τον Χειμώνα» στην γκαλερί Σκουφά.
Έντονα χρώματα, σεξουαλικότητα, πάθος, με φόντο τη φύση όπου οργιάζει η βλάστηση. Είναι οι πρώτες λέξεις που έρχονται στο μυαλό όταν αντικρίζουμε τους πίνακες της ζωγράφου Μαρίας Γιαννακάκη που συμπεριλαμβάνονται στην νέα της έκθεση με τίτλο «Άνοιξη τον Χειμώνα». Τα έργα, φιλοξενούνται στη γκαλερί Σκουφά έως τις 14 Νοεμβρίου 2020.
Μαρία Γιαννακάκη
Πρωταγωνιστές στους καμβάδες είναι τα γυμνά σώματα που συνυπάρχουν, εκφράζοντας τη βαθιά επιθυμία, την απελευθέρωση στον έρωτα και τα πιο κρυφά συναισθήματα. Η δημιουργός συνδυάζει την πραγματικότητα με τη φαντασία, την αλήθεια με το όνειρο, με αποτέλεσμα ο θεατής να γίνεται μάρτυρας μιας σειράς από ερωτικές σκηνές και να συμπληρώνει την αφήγηση, να την επεκτείνει με τις δικές του επιθυμίες.
Η εποχή της Άνοιξης στον τίτλο, μπορεί να παρομοιαστεί με έναν όμορφο έρωτα, ωστόσο οι ερμηνείες σε σχέση και με τους πίνακες, είναι διαφορετικές. «Ναι, υπάρχει ένας συμβολισμός, αλλά ο τίτλος πολλές φορές προκύπτει και στην πορεία της δουλειάς. Δηλαδή, μπορεί να παρομοιάσουμε τον έρωτα με την άνοιξη, αλλά ίσως να είναι και πιο προσωπικό: Η καθημερινότητα να είναι ο χειμώνας κι η άνοιξη αυτό που προσδοκάς», λέει στην Athens Voice η Μαρία Γιαννακάκη.
Η θεματική του έρωτα δεν είναι άγνωστη στο έργο της ζωγράφου. Το 2013, παρουσίασε μερικούς πίνακες - όχι μια ολόκληρη ενότητα έκθεσης – από διαφορετική οπτική. «Τώρα, αφέθηκα περισσότερο. Καταρχάς ένας λόγος είναι ότι σκέφτηκα ότι έχω μεγαλώσει και ήθελα να απολογηθώ κατά κάποιο τρόπο, να παρουσιάσω ένα κομμάτι του εαυτού μου σε όλη την πορεία της ζωής μου. Νομίζω ότι είχε έρθει αυτή η στιγμή, βοήθησε κι η καραντίνα σε αυτό», εξηγεί η Μαρία Γιαννακάκη. «Αυτά τα έργα, τα ξεκίνησα πριν την καραντίνα και κατά τη διάρκεια αυτών των μηνών, προχώρησα τα σχέδια. Είδα στην πορεία ότι το κομμάτι αυτό της επαφής το οποίο όλοι έχουμε στερηθεί και στερούμαστε, μου βγήκε μέσα από τα έργα. Το κομμάτι της επαφής, η αγκαλιά που σε όλους λείπει και μου έλειπε, έπρεπε να το ζωγραφίσω».
Κινέζικη τεχνική στους πίνακες της Μαρίας Γιαννακάκη
Τα έργα είναι τολμηρά, χωρίς να υπάρχει ενοχή και λογική. Κυρίαρχο ρόλο παίζουν η σάρκα και η ηδονή. Για να μεταφέρει ρεαλιστική τη σεξουαλική πράξη αυτή καθαυτή και να οδηγήσει τον επισκέπτη στην απελευθέρωση, η Γιαννακάκη χρησιμοποιεί πρωτότυπα υλικά και μια συγκεκριμένη τεχνική που εμπνεύστηκε από την Κίνα, χώρα στην οποία έζησε για μερικά χρόνια. «Η τεχνική που χρησιμοποιώ είναι κινέζικη, γιατί έχω ζήσει στην Κίνα. Τα περισσότερα υλικά είναι ύφασμα μεταξωτό στο χρώμα της ώχρας, μελάνια, ακρυλικά, κάρβουνο. Παράλληλα με αυτά υπάρχει και μια σειρά από σχέδια, από αυτά ξεκίνησα, τα οποία ως επί των πλείστων είναι από παστέλ και κάρβουνο. Το ίδιο το υλικό, κυρίως το κάρβουνο, είναι πιο άμεσο στο συναίσθημα επειδή είναι και πιο άγριο, εξέφρασε τις πρώτες μου σκέψεις και στη συνέχεια αυτά συνοδεύτηκαν με τα παστέλ και πέρασαν στα τελάρα», λέει.
Όπως λέει η Μαρία Γιαννακάκη, το μετάξι βοήθησε αρκετά στην απόδοση όσων ήθελε να αναδείξει. «Οι μορφές μου και τα ζευγάρια θέλω να είναι αφαιρετικά, χωρίς να είναι αφηρημένα, αλλά χωρίς να είναι και συγκεκριμένα. Να είναι πιο ελεύθερα αλλά πολύ καλά ζωγραφισμένα, όμως μέσα από την αφαίρεση. Να μου δίνουν την αίσθηση της γης και του χώματος. Για παράδειγμα, η ώχρα είναι μια πολύ καλή βάση για να δουλέψω. Τη χρησιμοποιώ για να προβάλλω τα σώματα σαν μέρος της φύσης, σαν να είναι βράχια, με καμπύλες».
Στην παλέτα των χρωμάτων επικρατούν έντονες αποχρώσεις και κυρίως το πράσινο ή το ροζ που χρησιμοποιεί για πρώτη φορά. «Είναι η πρώτη φορά που δουλεύω με το πράσινο. Κάπου διάβασα ότι αυτό το χρώμα συμβολίζει την αισιοδοξία. Όπως και κάποια από τα άνθη, οι μανόλιες και οι νεραγκούλες. Κι αυτές στον κινέζικο συμβολισμό, σημαίνουν αισιοδοξία και αθωότητα».
Το μεγάλο διάστημα που διέμεινε η ζωγράφος στην Κίνα, σαφώς επηρέασε την τεχνοτροπία και τη θεματολογία στα έργα της, στα οποία συναντούμε μέχρι σήμερα, στοιχεία της κινεζικής κουλτούρας. «Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που γύρισα από την Κίνα. Εξακολουθεί να είναι πολύ μεγάλος οδηγός γιατί επανέρχομαι εκεί συνέχεια. Δηλαδή στις τεχνικές, τον συμβολισμό, στη φιλοσοφία. Στο γεγονός ότι υπάρχει πάντα ένας κενός χώρος στα έργα μου, δεν τα γεμίζω. Κι αυτό επίσης έχει αναφορές στην κινέζικη ζωγραφική. Είναι κενός αλλά έχει ακριβώς την ίδια σημασία που έχει ένας γεμάτος χώρος», λέει η ζωγράφος.
Όσο για το τι επιθυμεί να μεταφέρει μέσα από την έκθεση «Άνοιξη τον Χειμώνα», η Μαρία Γιαννακάκη απαντά: «Δεν θέλω να περάσω μήνυμα. Θέλω ο θεατής να απελευθερωθεί, να φαντασιωθεί όπως αυτός θέλει, σύμφωνα με τα δικά του βιώματα».
Σε έναν κόσμο που χαρακτηρίζεται από υπερπληροφόρηση, το βιβλίο εκφράζει ειρωνικά την ανάγκη των ανθρώπων να δουν κάτι γραμμένο για να πιστέψουν ότι ισχύει.
Πίνακες, εικονογραφήσεις περιοδικών, γλυπτά, φωτογραφίες και ηχογραφήσεις του καλλιτέχνη από το 1996 έως σήμερα περιλαμβάνει η αναδρομική έκθεση «Θεϊκή Διαταραχή Προσωπικότητας» στην γκαλερί Ρεβέκκα Καμχή
