#menoume spiti με την ATHENS VOICE: Ο καλλιτέχνης Πάρις Κούτσικος βιώνει την καραντίνα του και αναρωτιέται: «Ρε σεις, δεν καταλαβαίνω γιατί βιαζόμαστε;»
Σκόρπιες σκέψεις με αφορμή και αιτία την καραντίνα.
Is time long or is it wide? Έτσι έλεγε η Laurie Anderson, κάπως έτσι νιώθω κι εγώ αυτές τις παράξενες ανοιξιάτικες μέρες.
Το πιο εντυπωσιακό είναι οι μυρωδιές. Είχα πολύ καιρό να μυρίσω την Αθήνα μ’ αυτό τον τρόπο.
Και οι ήχοι. Απόμακροι, αραιοί και υπόκωφοι. Εκτός απ’ τα πουλιά που έχουν ξεσκιστεί! Παίζει ένα μαύρο με κίτρινο ράμφος (πολύ αστείο) έξω απ’ το παράθυρό μου που με ξυπνάει σχεδόν κάθε πρωί στις 7:24 ακριβώς με τραγούδι έντονο και επίμονο. Είδα και κάτι παπαγάλους στην Εμπεδοκλέους (όπισθεν Καλλιμάρμαρου). Ακόμα δεν έχουν σκάσει αλεπούδες από τον Υμηττό αλλά, εντάξει, που θα πάει, θα σκάσουν κι αυτές.
Δουλεύω με σχετική χαλαρότητα, δεν βιάζομαι, μπαίνω στην κάθε δουλειά με ηρεμία και όρεξη. Μήπως έτσι θα ’πρεπε να είναι έτσι κι αλλιώς; Γιατί, τελικά, το αποτέλεσμα είναι πιο ουσιαστικό, πιο ενδιαφέρον και πιο όμορφο. Ακόμη και τα φαινομενικά πιο ασήμαντα πράγματα αποκτούν μια σημασία (σίγουρα διαφορετική απ’ αυτή που τους έδινα ως τώρα) και γίνονται με ευλάβεια και τον δέοντα σεβασμό (από ράψιμο τρύπας παντελονιού έως πλύσιμο πιάτων ή διάβασμα ή άθληση ή μαγειρική). Ρε σεις, δεν καταλαβαίνω γιατί βιαζόμαστε. Ειλικρινά, δηλαδή: Γιατί βιαζόμαστε; Πού στοχεύουμε; Για ποιο πράγμα αναλωνόμαστε;
Δίνω χρόνο σε σκέψεις πάνω στον εαυτό μου, στους ανθρώπους που ξέρω, αυτούς που αγαπώ, στην ανθρωπότητα στο σύνολό της. Όχι τίποτα σε πολύ φιλοσοφικό επίπεδο. Πού πάω, που πάμε, γιατί συμβαίνουν αυτά που συμβαίνουν και τέτοια. Και ξέρεις κάτι; Η μόνιμη κατάληξη αυτών των σκέψεων (μπορεί να κάνω και λάθος βέβαια) είναι ότι, εκτός του ότι γίναμε πολλοί (πολλοί όμως ρε συ…), βάζουμε και το είδος μας στο επίκεντρο των πάντων: Πάνω και πέρα απ΄ όλα, ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ! Νομίζουμε ότι ΕΜΕΙΣ (οι άνθρωποι) είμαστε οι μάγκες, από ΕΜΑΣ (τους ανθρώπους) εξαρτώνται τα πάντα, ότι πάντα ΚΑΠΟΙΟΣ /-ΟΙ (άνθρωπος /-οι) φταίει /-νε για αυτό που μας τυχαίνει. Ώπππα, ρε παιδιά! Ας χαλαρώσουμε λίγο. Ας δούμε το γενικότερο πλαίσιο το οποίο μας εμπεριέχει. Παίζει και να μην είμαστε άτρωτοι. Παίζει και να μην είμαστε ανώτεροι ή ιδιαίτεροι σαν είδος.
Μπαααα… Δυστυχώς είμαι απαισιόδοξος: «Μια αναποδιά είναι, θα περάσει και μετά business as usual». Δεν ξέρω τι θα προκύψει απ’ όλο αυτό, μάλλον όμως μια νέα κανονικότητα.
…Δίνω χρόνο σε κάποιες ιδέες που είχα εδώ και καιρό οι οποίες δεν είναι πολύ σοβαρές. Βαριέμαι τη σοβαρότητα. Δεν έχει και κάποιο νόημα, νομίζω. Τουλάχιστον για μένα. Πειραματίζομαι με σχεδιασμό γραμμάτων (καθότι ταπεινός γραφίστας) τα οποία ακολουθούν ένα βασικό σχεδιαστικό κορμό και από κει και πέρα, ό,τι να ’ναι. Σκέφτηκα κάθε λέξη να απεικονίζει και ένα υλικό από τα απίστευτα τοστ που καταβροχθίζαμε πιτσιρικάδες (δεκαετία 80) στο έβερεστ και το τοστ-τάιμ στην Τσακάλωφ: Τυρί-μπιφτέκι-ντομάτα-ρώσικη, διπλό τυρί-μπέικον-ομελέτα-τυροσαλάτα κλπ. Το διασκεδάζω πολύ και με πιάνει και κάποιου είδους χαζονοσταλγία. Θυμάμαι το γιατρό που έφτιαχνε τοστ φουλέξτρα σε 10 άτομα ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ! Απίστευτος.
Κατά τ’ άλλα, σχεδιάζω καινούργια γράμματα, εξώφυλλα βιβλίων των εκδόσεων Οξύ, κάποια περιοδικά, συζητάμε με φίλους και ενεργούς ανθρώπους για την επόμενη μέρα,τις επόμενες δράσεις, παίζω μουσική, τρέχω για να ξεσκουριάσω (13033 Νο6), μιλάω με το ταβάνι μου, ξέρω τα μυστικά του ψυγείου μου, βλέπουμε νέτφλιξ με τη Βίκυ που σκάει ενίοτε σπίτι, διαβάζω κάτι σούπερ ενδιαφέροντα βιβλία, μαγειρεύω ό,τι και όσο ξέρω, και μπήκα και στη διαδικασία του on-line teaching καθώς διδάσκω στο τμήμα BTEC in Art and Design των εκπαιδευτηρίων Δούκα. Νέα κατάσταση, όμορφη κι ενδιαφέρουσα! Είμαι λίγο ψάρι για αρχή, αλλά νομίζω καλά τα καταφέρνω ως τώρα!
12°
