Ο Χρήστος Παπούλιας είναι αρχιτέκτονας ευρέως αναγνωρισμένος. H πρόταση του για το νέο Μουσείο της Ακρόπολης έλαβε μεγάλη δημοσιότητα, ενώ έχει παρουσιάσει τη δουλειά του σε πολλές διεθνείς εκθέσεις όπως τη documenta και τη Μπιενάλε της Βενετίας - στην κεντρική έκθεση του ιταλικού περιπτέρου, υπό την επιμέλεια του Harald Szeeman.
Η νέα του έκθεση «1966, A Child’s Attic and other Antics», παρουσιάζεται στη γκαλερί Ρεβέκκα Καμχή, υπό την επιμέλεια των Όλγα Χατζηδάκη & Μαρία-Θάλεια Καρράς, και μας εισάγει σε ένα στοιχείο κεντρικό στο αρχιτεκτονικό του σύμπαν: την επιστροφή στον τόπο (του εγκλήματος) σκαλίζοντας άφοβα σκιές του παρελθόντος, από τις οποίες παίρνει ευχαρίστηση.
Μεταξουργείο. 1966. Η γειτονιά των παιδικών χρόνων του Παπούλια. Οι σκιές είναι οι παιδικές του αναμνήσεις από την περιοχή. Σχέδια, μακέτες και μια φανταστική χαρτογράφηση του Μεταξουργείου προσπαθούν να ζωντανέψουν ζωτικές παιδικές εμπειρίες του καλλιτέχνη. Αποκαλύπτουν όμως, και τον αμφιλεγόμενο κόσμο μεταξύ φωτός και σκοταδιού, ρομαντισμού και παρακμής.
Το σπίτι του Μπαλωτή Στρωμάτων
Το Μεταξουργείο τη δεκαετία του 1950 και 1960, ήταν το ζωντανό σταυροδρόμι της αθηναϊκής αστικής κοινωνίας. Η μεσοαστική τάξη συνυπήρχε με τα πορνεία, τις τραβεστί, το έγκλημα, τη μαφία, το νέο και τον εκσυγχρονισμό. Στοιχεία αρκετά για να στοιχειώσουν τη φαντασία ενός φιλοπερίεργου παιδιού σε ένα σπίτι όπου τα παντζούρια τις νύχτες ήταν πάντα σφραγισμένα. Ποιος ωστόσο μπορεί πραγματικά να προφυλαχθεί από τις ίδιες τις σκοτεινές του σκέψεις;
Ο Χρήστος Παπούλιας επιστρέφει κυριολεκτικά στον «τόπο του εγκλήματος», επιδιώκοντας την ανάκληση των παιδικών του αναμνήσεων. Οι αναμνήσεις μετατρέπονται σε αντικείμενα, ενώ διερωτάται για το ζήτημα της ταυτότητας και την εμπειρία μας με τον τόπο, τους χαρακτήρες, το φως, το σκοτάδι και μελετά τη σχέση μας με τον πρωταρχικό χώρο των εμπειριών, την οικογενειακή στέγη.
Η διαδικασία ανάκτησης των αναμνήσεων είναι γεμάτη παγίδες. Το Μεταξουργείο των αφήγησεών του δεν είναι ούτε ακριβώς εδώ αλλά ούτε έχει τελείως εξαφανιστεί, κάτι που συμβαίνει όταν οι αναμνήσεις μετεγγράφονται στο αστικό τοπίο. Αλλάζουν σταδιακά, σχεδόν ύπουλα, σε ανύποπτο χρόνο. Το κτίριο στο οποίο έπαιζες σαν παιδί δεν υπάρχει, αλλά εκεί που ο πατέρας γλυκοφιλούσε την ερωμένη του ακόμα στέκεται εδώ.
Το ερώτημα παραμένει. Τι επίδραση άραγε έχουν οι παιδικές φαντασιώσεις στον τρόπο με τον οποίο φανταζόμαστε και δομούμε τον κόσμο μας; Είναι εφικτό να διαχωρίσουμε ισχυρά συναισθήματα και να τα μεταφράσουμε σε κάτι νέο; Ή μήπως αυτή η προσπάθεια είναι ανώφελη; Ποιος γνωρίζει με βεβαιότητα; Ίσως μόνο η σοφίτα ενός παιδιού και η αναδρομικά παιγνιώδης διάθεση για ζαβολιές.
19°
