Ο Δημήτρης Ντάσιος και η Ιωάννα Παρασκευά αποκαλύπτουν το ένοχο μυστικό τους

To υπέροχο παραμύθι των αδελφών Γκριμ με τις «Δώδεκα πριγκίπισσες που χόρευαν», ήταν η έμπνευση για την έκθεση «Guilty Secret» του Δημήτρη Ντάσιου και της Ιωάννας Παρασκευά, που εγκαινιάστηκε τη Παρασκευή 14/12 στην Γκαλερί Ευριπίδης. Mία έκθεση που προσεγγίζει την τέχνη μέσα από μία άλλη ματιά, διαφορετική απ' αυτές που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στις γκαλερί.

Μπαίνοντας μέσα στον υποβλητικά φωτισμένο χώρο ο επισκέπτης μένει άναυδος από το εντυπωσιακό θέαμα που αντικρίζει και χρειάζεται να περάσουν μερικά λεπτά ώστε να αρχίσει να συνειδητοποιεί τι είναι όλο αυτό που βλέπει να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια του.

Δώδεκα πανέμορφες φινετσάτες κούκλες, οι πριγκίπισσες του παραμυθιού που το έσκαγαν τα βράδια από το παλάτι για να πάνε να βρουν τους αγαπημένους τους και να χορέψουν μαζί τους μέχρι τα ξημερώματα, φορώντας καταπληκτικά ρούχα εποχής, στροβιλίζονται με τους ήχους της μουσικής σε έναν χορό αργό, γεμάτο πάθος, χάρη, ρομαντισμό, ερωτισμό και λαχτάρα για τον πρίγκιπα που θα συναντούσαν...

Όπως οι πριγκίπισσες του παραμυθιού έτσι και οι μοναδικές κούκλες-πριγκίπισσες της Ιωάννας Παρασκευά είναι ντυμένες με ρούχα που σχεδίασε ειδικά γι' αυτές ο γνωστός σχεδιαστής μόδας Δημήτρης Ντάσιος, από σπάνια, πολυτελή και βαρύτιμα, υφάσματα. Καμία κούκλα δεν μοιάζει με την άλλη ούτε στη μορφή, ούτε στο ντύσιμο, ούτε στον πολιτισμό στον οποίο αναφέρεται, αλλά ούτε και στην εποχή από την οποία είναι εμπνευσμένο το ρούχο που φοράει.

«Έβλεπα τα υπέροχα ρούχα του Δημήτρη στις διάφορες εκθέσεις και τα φανταζόμουν πάνω στις κούκλες που φτιάχνω» μου είπε η Ιωάννα όταν τη ρώτησα πώς ξεκίνησε όλο αυτό και αυτή η συνεργασία. Και συνέχισε: «έψαχνα κάποιον να με συστήσει (στον Δημήτρη), αλλά δεν βρήκα. Έτσι αποφάσισα να του στείλω ένα μήνυμα. Βρεθήκαμε στο ατελιέ του και του έδειξα τη δουλειά μου».

«Όταν είδα τη δουλειά της, εντυπωσιάστηκα» λέει με έμφαση ο Δημήτρης Ντάσιος. «Αυτό το πράγμα δεν το είχα ξαναδεί. Γοητεύτηκα από τη φινέτσα και την ομορφιά και αμέσως συμφώνησα. Εγώ έχω μία ευκολία ως προς το να δημιουργώ και να φαντασιώνομαι διάφορα concepts στο μυαλό μου. Της λέω δεν θα ντύσουμε μία κούκλα, αλλά δώδεκα». Όπως αποκαλύπτει, εκείνη την στιγμή πέρασαν από μπροστά του πριγκίπισσες με τη έννοια της ομορφιάς, της λάμψης και της χάρης. Και της προτείνει να κάνουν μία έκθεση πάνω στις «Δώδεκα πριγκίπισσες που χόρευαν», από το παραμύθι των Γκριμ. Και πριν καν ρωτήσω γιατί επέλεξε αυτό το παραμύθι, είχα την απάντησή μου: «Το συγκεκριμένο παραμύθι το δίδασκα σαν ηθοποιός –γιατί πρώτα ήταν αυτή η ιδιότητά μου– σε ένα πρόγραμμα από το Υπουργείο Παιδείας, υποκριτική σε φιλολόγους, και τους μάθαινα πώς να αφηγούνται. Το ήξερα πολύ καλά και το αγαπούσα πολύ και λέω πρέπει να κάνουμε αυτό. Και θα μου τις φέρεις, θα τις ντύσω και θα κάνουμε μία έκθεση βασισμένη πάνω σ’αυτό το concept».

Υπήρξε πλήρης και αμοιβαία εμπιστοσύνη μεταξύ όλων των συνεργατών, συμπεριλαμβανομένης της Gallery Evripides, η οποία είναι πάντα πολύ θετικά διακείμενη σε πρωτοποριακές και νεωτερικές ιδέες και έτσι τους έδωσε το ελεύθερο να κάνουν ό,τι θέλουν.

Η Ιωάννα για έναν χρόνο ολόκληρο έφτιαχνε τις κούκλες-πριγκίπισσες χωρίς καν να ξέρει τι ρούχα θα σχεδίαζε ο Δημήτρης γι' αυτές. Συναντήθηκαν ξανά όταν οι κούκλες έπρεπε να ντυθούν και να βαφτούν, έτοιμες για το βραδινό τους... ξεπόρτισμα! Μόνο το μακιγιάζ έκαναν μαζί!

Οι κούκλες αυτές δεν ανήκουν στην κατηγορία των art dolls, όπως διευκρινίζει η Ιωάννα, γιατί η καθεμία είναι μοναδική. Δεν υπάρχει καλούπι. Εν γνώσει της δεν είναι ρεαλιστικές και η κάθε μία φτιάχνεται ανάλογα με τη διάθεση ή την έμπνευση της στιγμής. Ο σκελετός είναι από σίδερο και πάνω σε αυτόν η Ιωάννα αρχίζει να χτίζει σιγά-σιγά χρησιμοποιώντας διάφορα είδη πηλών, κάνοντας και μίξεις δικές της. Πρώτα διαμορφώνει το σχήμα που θέλει να έχει η κούκλα και μετά σκαλίζει τις λεπτομέρειες. Το αποτέλεσμα είναι ένα γλυπτό! Αν και δεν έχει κάνει σπουδές γλυπτικής έχει έμφυτη την έννοια της κλίμακας, όπως συμβαίνει σε έναν γνήσιο καλλιτέχνη.

Όταν κατέληξαν να κάνουν αυτή την έκθεση μπήκαν λίγο στην ιδέα της σκηνοθεσίας γιατί, όπως ομολογεί ο Δημήτρης Ντάσιος, μία ξερή παρουσίαση δεν του λέει απολύτως τίποτα. Θέλει ένα μυστήριο να περιβάλλει το όλο εγχείρημα. Γι' αυτό αποφάσισαν να κάνουν μία παράσταση, να δημιουργήσουν ένα μαύρο κουτί όπου μέσα εκεί να υπάρχει ο κόσμος ο μυστηριακός, ο παραμυθένιος αλλά και ο παραβατικός. Να υπάρχει το φως αλλά και το σκοτάδι. Και σε όλη αυτή την ατμόσφαιρα συνετέλεσε ο υπέροχος φωτισμός, έργο της εξαιρετικής Ελευθερίας Ντεκώ.

Μιλώντας για τη μεταξύ τους συνεργασία και για τα μελλοντικά σχέδιά τους και οι δύο αποκαλύπτουν ότι η συνεργασία αυτή θα συνεχιστεί με διαφορετικό project κάθε φορά. Επιθυμία τους είναι την έκθεση αυτή, η οποία απευθύνεται στο ευρύ κοινό, να τη δει ο κόσμος εδώ και μετά να ταξιδέψει στο εξωτερικό. Στα πρόσωπά τους ζωγραφίζεται ένα χαμόγελο όταν αρχίζουν να μιλάνε με ενθουσιασμό για το πόσο όμορφα περάσανε στο στήσιμο της έκθεσης για τα έντονα συναισθήματα χαράς που ένιωσαν σαν δημιουργοί και το χαρούμενο κλίμα που επικρατούσε που τους έκανε όλους παιδιά. 

Αυτά τα συναισθήματα και αυτό το κλίμα κατάφεραν να τα μεταδώσουν τώρα στον θεατή. Δημιούργησαν ένα θεατρικό σκηνικό, κατασκευαστικά άψογο και μία ατμόσφαιρα μαγική που σε παρασύρει σε έναν υπέροχο κόσμο παραμυθιού, φινέτσας και ομορφιάς, που σε συνδυασμό με μία βόλτα στη χριστουγεννιάτικη Αθήνα, ψώνια, καφέ ή φαγητό φτιάχνουν ένα όμορφο πακέτο χαράς!

Και ένα σχόλιο που επιβεβαιώνει το παραπάνω είναι αυτό που έγραψε ένας κύριος που ζει στο εξωτερικό και είδε φωτογραφίες της έκθεσης μέσα από το facebook. «Το δώρο μου, στην γυναίκα μου είναι να την φέρω στην Αθήνα να δει αυτή την έκθεση. Θα της το κάνω έκπληξη!»

Πρόκειται για μία έκθεση που απευθύνεται σε μικρούς και μεγάλους, που σου φτιάχνει τη διάθεση και θέλεις να την επισκεφθείς πάνω από μία φορά και γυρίζεις γύρω-γύρω από τις κούκλες / πριγκίπισσες αφήνοντας τη σκέψη σου να ταξιδέψει μαζί τους και τα πόδια σου να νιώθουν την επιθυμία να αρχίσουν να χορεύουν μαζί τους βαλς!

Και λίγα λόγια για τους δύο αυτούς χαρισματικούς καλλιτέχνες

Η Ιωάννα Παρασκευά και ο Δημήτρης Ντάσιος εκτός από την καλλιτεχνική φλέβα έχουν και ένα άλλο κοινό σημείο. Και των δύο η αφετηρία ήταν σπουδές άσχετες με αυτό που κατέληξαν να κάνουν στην πορεία.

Όπως όμως αναφέρει ο Δημήτρης Ντάσιος, είναι πολύ σημαντικό κάτι που είχε πει παλιά η Αρβελέρ σε κάποια συνέντευξή της: «Αν σας ενδιαφέρει η επαγγελματική αποκατάσταση των παιδιών σας και η κατεύθυνση τους, παρατηρείστε αυτό που κάνουν μικρά». 

Εκείνος από την προσχολική ηλικία έφτιαχνε ρούχα πάνω σε κουκλάκια. Και επίσης χόρευε. Ηταν performer. Λόγω όμως της οικογένειας και του πατέρα του, ο οποίος ήταν δικηγόρος, έπρεπε να ακολουθήσει μία θεωρητική κατεύθυνση. Η εισαγωγή του στο Πάντειο Πανεπιστήμιο δεν τον εμπόδισε να σπουδάσει υποκριτική, θέατρο και μουσική και έτσι έγινε ηθοποιός και τραγουδιστής. Από χόμπι και για χαρτζιλίκι ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση μίας φίλης του και άρχισε, παράλληλα με το θέατρο, να σχεδιάζει κοσμήματα και πολύ σύντομα διακρίθηκε για το ταλέντο του. Και ενώ στην αρχή όλο αυτά τα έκανε ερασιτεχνικά, στη συνέχεια άρχισε να ασχολείται πιο σοβαρά και δυναμικά. Η επιτυχία δεν άργησε να έρθει. Τη δεύτερη συλλογή κοσμημάτων του, που έδειξε σε ένα δικό του show με έντονη θεατρικότητα, την αγόρασε η γαλλίδα buyer Maria Luisa Poumaillou, μία περσόνα η οποία κατηύθυνε τα πράγματα στη μόδα παγκοσμίως και είχε τρία μαγαζιά στο Παρίσι και την τοποθέτησε στις βιτρίνες των καταστημάτων της. 

Και λίγο αργότερα, τα denim jackets του με τους πλισέ γιακάδες πήγαν κατευθείαν στο Μιλάνο, στο Παρίσι και στις 50 καλύτερες μπουτίκ του κόσμου. Όλη αυτή η επιτυχία αλλά και η μεγάλη στροφή που έκανε στην καριέρα του, τον βρήκε απροετοίμαστο και του δημιούργησε ένα τεράστιο άγχος το οποίο τον εμπόδιζε να την απολαύσει. Χρειάστηκε ψυχολογική υποστήριξη και δουλειά με τον εαυτό του ώστε να μπορέσει να ξεπεράσει τις φοβίες και να αντιμετωπίσει τη νέα κατάσταση.

Και τα κατάφερε. Αλλά τη μεγάλη απόλαυση δεν την παίρνει από την επιτυχία, αλλά από τη δημιουργία! Η επιτυχία τού δίνει, όπως λέει, «το μέσον για να μπορώ να συνεχίζω αυτή τη δουλειά για να την κάνω με χαρά και ησυχία και κάθε φορά να στοχεύω σε περισσότερα πράγματα». Τα ρούχα του, φτιαγμένα από άριστης ποιότητας και ιδιαιτερότητας υλικά, αγορασμένα από διάφορα μέρη του κόσμου και άψογα ραμμένα είναι eye-catching, έχουν υπογραφή σχεδιαστή με άποψη και απευθύνονται σε γυναίκες με έντονη προσωπικότητα που μπορούν να τα υποστηρίξουν φορώντας τα, χωρίς να αισθάνονται αμηχανία ή περίεργα όταν τις κοιτάνε, πράγμα που συμβαίνει αρκετά συχνά με την eλληνίδα γυναίκα η οποία, σε σύγκριση με την ευρωπαία, είναι αρκετά πιο συντηρητική στις στιλιστικές της επιλογές.

Πιστεύει ότι η ελληνική μόδα, με τα εξαιρετικά και δυναμικά προϊόντα που διαθέτει, θα μπορούσε να είχε μία σημαντική θέση στον διεθνή χάρτη αν υπήρχε και κάποια κρατική υποστήριξη και δεν γίνονταν όλα μόνο με προσωπική ή ιδιωτική πρωτοβουλία. Ο έλληνας σχεδιαστής, αν και πολύ ταλαντούχος, φοβάται να βγει στο εξωτερικό λόγω των μεγάλων απαιτήσεων της διεθνούς αγοράς όσον αφορά στον σχεδιασμό αλλά και την παραγωγή. Από τις δεκαετίες δε του 1990 και 2000 υπήρχε η τάση εισαγωγής ξένων brands και οι έλληνες σχεδιαστές έμειναν εγκλωβισμένοι σε μία χώρα όπου δεν έγιναν αποδεκτοί από τις μπουτίκ και τα καταστήματα μόδας. Ο ίδιος έγινε γνωστός στην Ελλάδα μέσω... Παρισιού, όταν ελληνικές μπουτίκ τον αγόρασαν από εκεί!

Έχει σπίτι και μαγαζί στη Σίφνο και στη Σέριφο αλλά, όπως λέει ο ίδιος, τη Σίφνο την αγαπά αλλά με τη Σέριφο είναι ερωτευμένος!

Η Ιωάννα, αν και από πολύ μικρή ηλικία είχε ασχοληθεί με ζωγραφική και είχε δείξει την αγάπη της για την τέχνη, οι σπουδές της την οδήγησαν να κινείται σε έναν χώρο τεχνοκρατικό, μακριά από καλλιτεχνικές ευαισθησίες. Ασχολήθηκε με τη διοίκηση επιχειρήσεων, το μάρκετινγκ και έγινε επιθεωρητής ποιότητας. Μιλάει πολλές γλώσσες και λόγω της δουλειάς της έκανε πολλά ταξίδια σε πολλά μέρη του κόσμου, αλλά το καλλιτεχνικό πάντα της έλειπε και υπήρχε μέσα της ανικανοποίητο, ψάχνοντας έξοδο διαφυγής από τον στείρο κόσμο των επιχειρήσεων.

Όμως, σε έναν άνθρωπο με έντονη καλλιτεχνική φλέβα η ανάγκη έκφρασης και το πάθος του για δημιουργία δεν μπορούν να αγνοηθούν για πολύ καιρό. Έτσι και η Ιωάννα αποφάσισε ότι αρκετά καταπίεσε τον εαυτό της τόσα χρόνια, μακριά από τις μπογιές, και «του το χρώσταγε» να πάει σε ένα κατάστημα με πηλούς, χρώματα, πινέλα... Αγόρασε υλικά και αποφάσισε να φτιάξει ένα πρόσωπο... και όπου βγει. Και έτσι άρχισαν όλα.

Τόλμησε και στόχευσε σε πράγματα. Έστειλε τις πρώτες κούκλες της σε ένα διαγωνισμό στην Αμερική και κέρδισε το πρώτο βραβείο. 

Η δουλειά της έχει μεγάλη ζήτηση στο εξωτερικό. Η ίδια όμως, με τον ρομαντισμό που τη διακρίνει, δεν θέλει να ακολουθήσει αυτή την οδό. Όπως λέει χαρακτηριστικά «Η Ελλάδα έχει 32 εκατομμύρια τουρίστες τον χρόνο. Δεν θα βγάλω εγώ τη δουλειά μου έξω. Πρώτα θα τη φέρω εδώ και να έρθουν να τη δουν εδώ, και μετά να πάει να ταξιδέψει. Είναι απαράδεκτο να μην μπορείς να επικοινωνήσεις την τέχνη στην Ελλάδα που είναι κοιτίδα του πολιτισμού». 

Και οι δύο τονίζουν με πάθος τον ρόλο της τέχνης στη ζωή του ανθρώπου αλλά και την απόλαυση της δημιουργίας. «Αν κάνει κάποιος αυτό που αγαπά, δεν υπάρχει περίπτωση αποτυχίας. Είναι δε ευτυχισμένος άνθρωπος. Κάνει αυτό που αγαπά» λέει ο Δημήτρης Ντάσιος κλείνοντας αισιόδοξα αυτή την όμορφη κουβέντα.

---

Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση «Guilty Secret» του Δημήτρη Ντάσιου και της Ιωάννας Παρασκευά στο Guide της Athens Voice