Το Σώμα. Ο Έρωτας. Αυτός είναι ο ακριβής τίτλος της έκθεσης – δύο θέματα που έχουν βασανίσει τους καλλιτέχνες, τα έχουν λατρέψει και αποθεώσει αιώνες τώρα, αποδίδοντας ο καθένας το δικό του ποίημα και προσφέροντάς το στη θέα των ανθρώπων.
Η έκθεση στην γκαλερί ena contemporary περιλαμβάνει έργα του Ντίνου Πετράτου, της Αλεξάνδρας Νάκου και της Μαρίας Μαραγκουδάκη που προλογίζουν η Κική Δημουλά και ο Μάνος Στεφανίδης φωτίζοντας με το ξεχωριστό του φως ο καθένας την τέχνη της έκθεσης.
Στον κατάλογο της έκθεσης, ο Μάνος Στεφανίδης, μεταξύ άλλων, παλαιών και νεώτερων κειμένων του, γράφει:
Το Σώμα. Ο Έρωτας. Το Κείμενο. Η Εικόνα.
"«Τέχνη κάνουμε όταν η προσωπική μας συγκίνηση μεταμορφωθεί στην συγκίνηση ενός άλλου. Η αισθητική πάλι είναι μορφή ηλεκτρισμού».
Το σώμα, το κάθε ανθρώπινο σώμα, το κορμί καλύτερα, είναι ένας κόσμος που συχνά δεν σου φτάνει μια ολόκληρη ζωή να εξερευνήσεις. Ένα ταξίδι, μια περιπέτεια, ένα άλλοθι, μια αφορμή, η κρυμμένη πλευρά του φεγγαριού, η σύγκρουση, εκείνο το καράβι που θα πάρουμε για να φτάσουμε σε όση αθανασία δικαιούμαστε ή αντέχουμε. Το λύτρο που καταθέτουμε για κάθε λεπτό ευτυχίας. Το ιλαρό πένθος μέσα στον κήπο του Παραδείσου. Το κορμί δηλαδή η ψυχή μας. Κι εκείνη η μοναξιά που γεμίζει με την μοναξιά του άλλου. Η αγαπημένη επιδερμίδα, το πιο πολύτιμο ρούχο που ντύνει διάφανα την όποιαν αρρώστια του μυαλού. Ο έρωτας για το σώμα που είναι πυρετός χωρίς νόσο και έκπαγλη τρέλα που ωστόσο λάμπει από υγεία.
(…)
Ήθελα από πολύ καιρό να οργανώσω μιαν «ακατάλληλη» έκθεση και να την επενδύσω με ανάλογα κείμενα μακριά από ακαδημαϊκές συμβάσεις και ψευδοπουριτανικούς συμψηφισμούς. Εκτός του εύκολου ρεαλισμού και της τρέχουσας μόδας του γυμνού. Να δείξω μια τέχνη ρεαλιστική που δεν θα φοβάται να ονειρεύεται και που θα τολμά να είναι «σπερματική» με τρόπους ανάλογους του Ανδρέα Εμπειρίκου.
(…)
Είμαι λοιπόν ευτυχής που επιτέλους πραγματοποιείται και η έκθεση και εκδίδεται το ομότιτλο βιβλίο με την πολύτιμη συνδρομή της γκαλερί ena contemporary και της Νίκης Παπαδάκη, του εκδότη και τυπογράφου, Γιώργου Κωστόπουλου και του γιου του, Δημήτρη, που είχε τη γραφιστική επιμέλεια. Και βέβαια των τριών φίλων καλλιτεχνών που μου εμπιστεύτηκαν τα τόσο προσωπικά και αυτοεξομολογητικά τους έργα. Έργα τα οποία πάντως δεν λειτουργούν σαν ψυχανάλυση αλλά ως μέθεξη στην πιο βαθιά ουσία του έρωτα. Της εμπειρίας του έρωτα και του πένθους από τον έρωτα. Κι εκείνου του πόνου της ψυχής που γράφει τόσο δραματικά ωραία στο σώμα: Εννοώ βέβαια τους δημιουργούς Μαρία Μαραγκουδάκη, Αλεξάνδρα Νάκου και Ντίνο Πετράτο. Μα πάνω από όλα αναφέρομαι στην άκρως τιμητική για όλους μας συμμετοχή της Κικής Δημουλά. Που τόσα χρόνια τώρα εξαγοράζει τον χρόνο δαπανώντας σπάταλα ατόφια συγκίνηση. Και εγκλωβίζοντας θνητά σώματα σε αθάνατες λέξεις. Το Σώμα δηλαδή το κείμενο. Ο Έρωτας δηλαδή η εικόνα."
Την έκθεση συνοδεύει επίσης το ποίημα της Κικής Δημουλά, «Το τελευταίο σώμα μου» (Ίκαρος 1981) καθώς και ένα κείμενό της για τον Ντίνο Πετράτο:
"Είμαι ως γνωστόν υπερήλιξ. Και φρόνιμο είναι να κρατάω σε απόσταση το θρασύτατο κάλλος γιατί βλάπτει την βασανισμένη εγκράτεια από τους υποψήφιους κάθε τόσο πειρασμούς. Αλλά και πώς να είναι ψύχραιμος ο θαυμασμός μου, μπροστά σ’ αυτά τα σφριγηλά σώματα που λάμπουν και αχνίζουν καθώς εκτίθενται, στον πύρινο ήλιο της καυτής νέοτητάς τους. Τόσο που καθώς πλησιάζω το βλέμμα μου στην γυμνότητα των σωμάτων, θαρρώ πως βλέπω ζωντανές, ολοστρόγγυλες συμπαγείς τις σταγόνες του ιδρώτα να κυλούν επάνω στο διάφανο δέρμα της αιτίας τους. Ναι, και όλη αυτή η ζωντάνια πώς έχω την αξίωση να μην ξεμυαλίζει τον έρωτα και μάλιστα έναν έρωτα μακράς και τόσο ποθητής διάρκειας όσο και η αθανασία. Εκείνη την αθανασία που μόνο ο Θεός της τέχνης έχει την τιμητική αρμοδιότητα να ευλογεί ευλογώντας τη διάκριση, προκαλώντας τη δίκαιη οργή της αντίπαλης πραγματικότητας.
Και πώς να μην την εξοργίζει όταν ο έρωτας, αν και τόσο γηραλέο αίσθημα, παραμένει αδιάλειπτα ποθητό από τη νεότητα. Και πώς να μην υμνήσω αυτήν εδώ την έντεχνη αναπαράσταση του κάλλους, την υπερβατική τελειότητά του, τόσο εντελή ώστε να επιθυμείς να μπορούσε να σε αγαπήσει αυτό το τόσο ζωντανά τσαλακωμένο σαν αλήθεια, ριγηλό φανελάκι που φοράει το έφηβο σώμα .... μούσκεμα από τη βροχερή σάρκα.
Αλλά ας αφήσω τις επιζήμιες για το επακριβές παραμοιώσεις κι ας προσπαθήσω να δανειστώ την προστατευτική κάσκα που κρατάει κάτω από τη μασχάλη του ο άλλος έφηβος, αθλητής και νικητής στο αγώνισμα της φυσικότητας.
Ο Ντίνος Πετράτος γίνεται το έπαθλο που του απονέμει η τέχνη, επειδή τολμά να μεταμορφώσει την αναπαράσταση σε ένα συναρπαστικά δυναμικό πρωτογενές. Ε, πώς να μην τρελαθεί ο θαυμασμός από την ανεπάρκειά του να φιλοξενήσει τόσην έκσταση. Και πώς να μην εμπιστευτείς το χρωστήρα του Πετράτου, αφού είναι εξακριβωμένη η στενή επαφή της ευαισθησίας του με το ιδεώδες."
12/11/2017
Κική Δημουλά
Ντ. Πετράτος – “H Κική Δημουλά” Ψηφιακή σύνθεση
Από 5/12 έως 13/1 2018
Γκαλερί ena contemporary (Βαλαωρίτου 9γ, Κολωνάκι, τηλ. 2103388501)
17°
